อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1226

เย่จิ่งหานดึงเสื้อผ้าที่แห้งแล้วของตัวเองลงมา แล้วมองค้อนนางด้วยสายตาที่เย็นชา

ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายนางมีวิญญาณของอาหน่วนอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะนางช่วยเขาไว้ เขาอยากจะฆ่านางให้ตายไปเลยจริงๆ

นิสัยเสียแก้ไม่ได้เลยจริงๆ เอาแต่ถอดเสื้อผ้าผู้ชาย ไม่รู้ว่านางไม่เคยเจอผู้ชายมาก่อนหรือไง

เมื่อนึกถึงร่างกายอันเปลือยเปล่าของเขาที่ถูกนางมองนับครั้งไม่ถ้วน เย่จิ่งหานก็โมโหมากกว่าเดิม

เขารวบรวมพลังไปที่ฝ่ามือ อยากจะสั่งสอนนางสักหน่อย

แต่กลับสำลักเลือดออกมา

“ร่างกายมีแผลแล้วยังจะฝืนอีก ก็แค่ดูร่างกายนิดหน่อย สิ่งที่เจ้ามีคนอื่นก็มี เป็นผู้ชายอย่าใจแคบขนาดนั้นสิ อีกอย่าง เจ้าก็ไม่คิดหน่อยว่าทำไมข้าต้องถอดเสื้อผ้าของเจ้า”

กู้ชูหน่วนรีบฝังเข็มให้เขาอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จแล้ว เย่จิ่งหานก็สำลักเลือดเสียทั้งหมดออกมา

“อาการบาดเจ็บภายในเป็นเพราะโดนก้อนหินทับ ยังดีที่เอาเลือดคั่งออกมาทั้งหมดแล้ว พักผ่อนสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

ร่างกายของเขารู้สึกโล่ง และกำลังภายในของเขาค่อยๆฟื้นตัวขึ้นอย่างช้าๆ แต่แผ่นหลังของเขายังเจ็บอยู่ และยังไม่สามารถขยับได้ด้วย

ขาของเขาก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

“ที่นี่น่าจะเป็นชานเมืองของพระนครนะ ข้าทำรถลากไว้ ถ้าไม่รังเกียจก็ขึ้นมาเถอะ”

กู้ชูหน่วนชี้ไปยังรถลากที่ทำจากเถาวัลย์

ด้านล่างของรถลากปูด้วยท่อนไม้ รอบๆมีเถาวัลย์ล้อมอยู่ สามารถให้คนขึ้นไปนั่งได้

แต่รถลากไม่มีล้อ และไม่มีม้า จึงต้องใช้กำลังคนลากเอา

เย่จิ่งหานอยากเปลี่ยนรถลากให้เป็นรถลากที่มีล้อ แต่ทว่าที่นี่เป็นภูเขาหิน นอกจากก้อนหินเต็มภูเขาแล้ว ก็ไม่มีต้นไม้เลยสักต้น ไม่รู้ว่านางไปหาท่อนไม้เล็กๆพวกนี้มาจากไหน

“ที่นี่ไม่มีคนเลย พวกเราคงต้องเดินอีกนานกว่าจะออกไปได้”

เย่จิ่งหานอยากบอกนาง ใช้รถลากลากเขา นางจะเหนื่อยมาก และยังต้องเดินนานมากด้วย

นางทิ้งเขาแล้วเดินไปคนเดียวก็ได้

“เจ้าบาดเจ็บเพราะข้า ทิ้งเจ้าไว้ ข้าทำใจไม่ได้หรอกนะ ไปกันเถอะ”