อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1259

เงยหน้ามองดู ผู้ชายตรงหน้าผมดำปลิวไสว ท่าทีภูมิฐานสง่างาม รอบกายเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความเป็นราชา

เขาสวมหน้ากากผี มองไม่เห็นหน้าตา แต่รัศมีรอบตัวนั้นทำให้ไม่กล้าที่จะดูถูก

เขาง้างคันธนู ลูกธนูทุกอันที่ลอยออกไปล้วนเป็นธนูไฟนับสิบ ลูกธนูแต่ละอันแทงทะลุหัวใจประชาชนที่ถูกครอบงำ ก่อให้เกิดเพลิงไฟมโหฬาร เผาไหม้ประชาชนที่ถูกครอบงำโดยรอบจนหมดสิ้น ดูแล้วก็น่าสะเทือนใจอย่างมาก

แต่ว่า.....

กู้ชูหน่วนมองต่ำลงไป

เซี้ย....

ผ่านไปสามเดือนแล้ว ทำไมขาของเขายังไม่หาย

จนถึงตอนนี้ยังนั่งอยู่บนรถเข็น

เซี้ย

กระทิงไฟเก้าเขาฟังคำพูดของเย่จิ่งหานแล้ว ก็โกรธกระฟัดกระเฟียด

“เซี้ย....ข้าถนัดการใช้ไฟโจมตีอย่างที่สุด ถูกพวกเขาโจมตีจนมึนไปหมดแล้วจริงๆ จนลืมใช้วิชาไฟโจมตี พวกพี่น้อง เผาพวกเขาให้หมด”

“โฮ่ง.....”

เสียงกระหึ่มดังขึ้น ปากกระทิงไฟเก้าเขาก็พ่นไฟออกมาเผาประชาชนที่ถูกครอบงำ

กระทิงไฟตัวอื่นต่างก็พ่นไฟตาม แทบอยากที่จะขุดรากถอนโคนประชาชนที่ถูกครอบงำ

คนอื่นเห็นแล้วต่างก็จุดตะบันไฟไปหาฟืน จุดไฟให้ลุกขึ้นมา ใช้ไฟขับไล่พวกเขาไปด้วย พร้อมฉวยโอกาสเผาพวกเขาให้ตายไปด้วย

อ๋องเสวี่ยฉินค่อนข้างทำใจไม่ได้

รองแม่ทัพที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาว่า “ประชาชนพวกนี้ไม่มีลมหายใจแต่แรกแล้ว ต่อให้ไม่เผาพวกเขา ก็ไม่สามารถที่จะช่วยพวกเขาให้มีชีวิตกลับมาได้แล้ว ท่านอ๋อง ขอแสดงความเสียใจด้วย”

“เผาเถอะ จำไว้ว่าต้องเผาทิ้งทั้งหมด ห้ามหลุดไปสักคน”

“ข้าน้อยเข้าใจ ข้าน้อยจะไม่ปล่อยใครไปสักคน”

ลมกรรโชกพัดมา ในที่สุดรอยฝ่ามือเลือดที่ครอบงำกู้ชูหน่วนไว้ก็แตกสลาย

กู้ชูหน่วนค่อยโล่งอก

“ทำไมเจ้าถึงเพิ่งมาเอาตอนนี้”

“มีพระนครวุ่นวายอย่างมาก มาทันตอนนี้ก็พอแล้ว”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ กับเจ้าเสือน้อยและอาโม่ล่ะ ทำไมถึงไม่เห็นพวกเขา?”