อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1262

ฮัวอิ่งถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เคล็ดวิชาสัตว์วิเศษ เจ้ายังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา รู้วิชานี้ได้อย่างไร”

นี่เป็นวิทยายุทธ์ลับเฉพาะของเผ่าหยก ไม่เคยสืบทอดให้กับคนอื่น มีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่รู้

ปกติจะไม่สืบทอดให้ใคร เพราะสัตว์วิเศษตายแล้ว พวกเขาก็จะตายตามไปด้วย เท่ากับรวมกันเป็นกายเดียวกันกับสัตว์วิเศษโบราณ

หรือว่านางฟื้นคืนความทรงจำแล้ว?

เป็นไปไม่ได้

ดวงจิตวิญญาณยังรวบรวมไม่ครบถ้วน นางไม่มีทางฟื้นคืนความทรงจำ

ฮัวอิ่งยกมือขวาขึ้นมา ใช้โครงกระดูกหลายสิบที่เกิดจากพลังภายในมาต่อสู้

สัตว์วิเศษโบราณมีทั้งหมดสี่ตัว แต่ละตัวล้วนโหดเหี้ยมอำมหิต ทุกการโจมตีล้วนเพียงพอที่จะทำให้เลือดนองกลายเป็นเหมือนดั่งแม่น้ำ

ตามด้วยเสียงร้องของสัตว์วิเศษ สัตว์อสูรที่อยู่ข้างล่างต่างขาอ่อน แม้แต่ยืนก็ล้วนแทบยืนไม่ไหว

กระทิงไฟเก้าเขาก็คุกเข่าลง เขาทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจทั้งตกใจ

“กูหน่ายนายเก่งกาจมากเลย แม้แต่สัตว์วิเศษโบราณที่สูญพันธุ์ไปแล้วก็ยังสามารถเรียกกลับมาได้ ไม่เสียแรงที่เป็นกูหน่ายนายของพวกเรา”

“ไอโย้ว ลูกพี่ หัวใจของข้าเต้นแรงตึกตัก แทบจะกระโดดออกมาแล้ว ข้าหวาดกลัวมาก สั่นเทาไปทั้งตัวแล้ว”

“สั่นอะไร สัตว์วิเศษที่กูหน่ายนายเรียกมาจะกินพวกเราหรือไง”

“นี่เป็นความน่าเกรงขามของเผ่าพันธุ์ เจ้าไม่เข้าใจ”

พวกสัตว์อสูรต่างสั่นเทา แม้แต่ร่างกายก็หดคดไปด้วยกัน จะกล้าเงยขึ้นไปมองการต่อสู้บนหัวเสียที่ไหน

กระทิงไฟเก้าเขาก็ตกใจอกสั่นขวัญแขวน

เพียงแค่อดกลั้นไว้เท่านั้นเอง

เมื่อตอนที่เห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กับเจ้าเสือน้อย เขายังไม่ตกใจขนาดนี้

เขาติดตามกูหน่ายนายนั้นถูกต้องแล้ว

โครงกระดูกสู้สี่สัตว์วิเศษไม่ได้ ล้วนถูกพวกเขาทำลายบดบี้

ฮัวอิ่งดูดด้วยฝ่ามือขวา โครงกระดูกบนพื้นถูกนางดูดเลือดจนแห้งต่างลุกขึ้นมาอีกครั้ง กลายเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่สี่โครงมุ่งโจมตีสัตว์วิเศษทั้งสี่

ตูมๆตูม.....

ทุกครั้งที่มีการกระแทก ทั่วทั้งสถานที่ทำพิธีบวงสรวงเทวดาฟ้าดิน เหมือนกับจะสูญหายไปแล้ว ทำให้อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว