อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1292

เวินเส้าหยีใช้แรงแกะมือของนางที่กอดเขาออก

เขาหันกลับมาและจ้องมองนางนิ่ง ถึงแม้ว่าในเวลานี้ดวงตาของเขาจะเต็มไปด้วยความมืดมิด แต่เขาก็ยังมองนางนิ่ง

“นางก็เคยบอกว่านางคิดว่าข้าเป็นเพื่อนคนหนึ่ง แต่สุดท้าย นางกลับฆ่าผู้อาวุโสที่เลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่เด็กต่อหน้าต่อตาข้า”

“นางยังบอกด้วยว่า นางจะไม่มีวันทำร้ายข้า แต่นางกลับทำลายกระดูกสะบักของข้า แล้วยังทำลายพลังของข้าอีก”

เวินเส้าหยีดึงเสื้อของเขาลง เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของเขา

ใต้กระดูกไหปลาร้าของเขามีรอยแผลเป็นสองแผล ถึงแม้จะผ่านมาหลายปีก็ยังเห็นได้ชัดว่าแผลเป็นนั้นทั้งลึกและใหญ่มาก

มันคงจะเป็นเพราะถูกคนเจาะเข้าไปดึงกระดูกสะบักออกมา

กู้ชูหน่วนสูดหายใจเข้าลึก

นางอดที่จะอยากสัมผัสกระดูกสะบักของเขาไม่ได้

นางเหมือนจะเคยได้ยินคนพูด ตอนที่เวินเส้าหยีอยู่ที่ทวีปเย่หยู่เขาบำเพ็ญถึงขั้นสูงสุดระดับหก แต่กลับถูกคนแย่งกระดูกสะบัก ทำลายพลังยุทธ์ทิ้ง

เขาสามารถฝึกฝนจนถึงขั้นสูงสุดระดับหกได้ในระยะเวลาอันสั้น กู้ชูหน่วนไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขาต้องพยายามมากแค่ไหน

กระดูกสะบักถูกทำลาย นั่นก็หมายความว่าเขาจะไม่สามารถฝึกวิทยายุทธได้ตลอดชีวิต แต่เขาก็สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาอีกครั้ง

เวินเส้าหยีดึงเสื้อของเขาขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะเขาไม่อยากให้กู้ชูหน่วนสัมผัสหรือเปล่า

“นางยังบอกอีกว่า นางจะพยายามแก้ไขปัญหาขัดแย้งระหว่างเผ่าเทียนเฟิ่นกับเผ่าหยก แต่นางกลับเป็นผู้นำกลุ่มของนาง วางกับดักจำนวนมาก และฆ่าคนในตระกูลของข้าตายนับหมื่น... นอกจากข้าแล้ว ไม่มีใครรอดชีวิตเลย แม้แต่คนแก่ เด็ก และผู้หญิงนางก็ไม่ไว้ชีวิต”

ร่างกายของเวินเส้าหยีสั่นเทา พอเขาพูดถึงสภาพที่น่าสลดใจของเผ่าเทียนเฟิ่น

สามปี

สามปีเต็มๆแล้ว

เขาพยายามบังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงภาพเหตุการณ์การตายอันน่าสลดใจของเผ่าเทียนเฟิ่น

แต่ในยามนิทรา ภาพเหล่านั้นก็จะปรากฏขึ้นมา ไม่สามารถลบลืมมันออกไปจากสมองได้

ทุกครั้งที่เขาคิดถึงภาพเหล่านั้น เขาก็รู้สึกแค้นมาก

แทบอยากจะบดขยี้กู้ชูหน่วนให้เป็นขี้เถ้า

“คนในเผ่าที่รอดชีวิตมาช่วยปกป้องให้ข้าให้หนีไปได้ เลือดของเผ่าเทียนเฟิ่นไหลรินราวสายน้ำ นางฆ่าคนเผ่าเทียนเฟิ่นนับหมื่น แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยข้าไป นางไล่ฆ่าข้าตลอดทาง เจ้าบอกข้าที ว่านี่มันเพื่อนประเภทไหน”