อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1291

“เจ้าผีเสื้อหญิงผู้นั้นตายไปสามปีแล้ว เจ้ายังไม่ปล่อยเรื่องนี้เสียที เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าเพราะเหตุใด”

“ฝ่าบาท ท่านคิดจะเป็นนักบุญหรือ” เวินเส้าหยีดึงมือตนเองออก และเว้นระยะห่างจากนาง

“ข้าไม่ได้คิดจะเป็นนักบุญ ข้าแค่ไม่อยากเห็นเจ้าเจ็บปวดเช่นนี้ เหตุผลที่เจ้าเกลียดนางก็เพราะเจ้ารักนาง เจ้ารักนางจนสุดหัวใจ ในสมองเจ้ามีแต่นาง แม้แต่ลมหายใจก็มีกลิ่นของนางอยู่ด้วย”

เวินเส้าหยีลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชี้ไปทางประตูแล้วพูดอย่างเย็นชา “ออกไป”

“ต่อให้เจ้าจะชุบชีวิตนางขึ้นมา เจ้าก็ยังทำใจฆ่านางไม่ลง เพราะเจ้าไม่ได้อยากให้นางตายเลย แค่อยากให้นางอธิบาย บอกเหตุผลเจ้า ว่าเพราะเหตุใด นางถึงได้ฆ่าพ่อของเจ้า”

“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้”

เพล้ง……

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตาบอด หรือเพราะกู้ชูหน่วนบาดใจในสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง บุรุษรูปงามราวเทพบุตรอย่างเวินเส้าหยีถึงกับปัดของทั้งหมดบนโต๊ะทิ้ง

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ มีเส้นเลือดในหลายๆจุดบวมออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมาก แต่กำลังควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่

กู้ชูหน่วนเองก็มองออก ถ้านางพูดอีกคำเดียว เวินเส้าหยีอาจฆ่านางจริงๆ

ตั้งแต่รู้จักกันมา นางไม่เคยเห็นเวินเส้าหยีสูญเสียการควบคุมและโกรธมากขนาดนี้มาก่อน

“ถ้าข้าชอบใครสักคน ข้าจะเชื่อใจเขาอย่างสุดหัวใจ ต่อให้คนอื่นจะโยนความผิดทั้งหมดไปที่เขา ต่อให้ข้าจะเห็นด้วยตาตัวเอง ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริง”

“วันนี้เจ้าคงเหนื่อยมากแล้ว รอเจ้าพักผ่อนให้เพียงพอ แล้วเราค่อยกลับเผ่าเทียนเฟิ่นกันทีหลัง”

เวินเส้าหยีนิ่งเงียบ แต่ท่าทีของเขาเห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้กู้ชูหน่วนออกไปเดี๋ยวนี้

กู้ชูหน่วนถอนหายใจเล็กน้อย แล้วหันหลังผลักประตูเดินเปิดออกไป

เดินไปได้ครึ่งทาง เท้าของกู้ชูหน่วนเหมือนถูกดึงรั้งไว้ ไม่ว่าจะขยับอย่างไรก็ขยับไม่ได้

นางอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นใคร จู่ๆ ก็ตาบอด ในใจคงรู้สึกไม่ดีเอามากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่มั่นใจในตัวเองอย่างเวินเส้าหยี

แต่นางกลับเลือกที่จะพูดเรื่องนี้ตอนที่เขากำลังเจ็บปวดและหมดหนทางที่สุด