อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1294

ตามหาอยู่ตั้งนาน ดวงวิญญาณ​กลับอยู่ข้างเตียงของนาง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

น้ำเสียงของเวินเส้าหยีประหม่าเล็กน้อย “เป็นอย่างไรบ้าง หาเจอไหม”

“เจอ รอข้าเดี๋ยว”

กู้ชูหน่วนผลักประตูออกไป ไปนานก็กลับมาที่ตำหนักหงส์เหิน

นางถือน้ำเต้าไว้ในมือ และเขย่าต่อหน้าเวินเส้าหยี

“สัมผัสได้หรือเปล่า ใช่ดวงวิญญาณ​ของนางหรือไม่”

“ใช่ นี่คือดวงวิญญาณ​ของนาง”

เวินเส้าหยียื่นมือออกไปรับดวงวิญญาณ​มา แต่ประตูของตำหนักหงส์เหินถูกคนเปิดออกกะทันหัน

เย่จิ่งหานนั่งอยู่บนรถเข็น สีหน้าเย็นชา ยือขวาของเขาใช้พลังดูดน้ำเต้าไป

แต่มีหรือที่เวินเส้าหยีจะปล่อยให้เขาได้สมใจ เขาออกฝ่ามือพร้อมกัน แย่งชิงดวงวิญญาณ​ทันที

ทันใดนั้นเอง ก็มีลมแรงพัดกระหน่ำจนประตูก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด และอาจจะพังได้ทุกเมื่อ นอกจากนี้ ต้นอู๋ถงที่อายุยืนยาวนอกประตูก็แกว่งไกวไปมา และกิ่งก้านหนาก็ถูกลมพัดหายไป

ทหารองครักษ์ยืนแทบไม่ติด แต่ละคนเริ่มทำการระแวดระวัง

“ชายตาบอดคนหนึ่ง คิดจะแย่งดวงวิญญาณ​ของอาหน่วนกับข้า ฝันไปเถอะ”

“คนพิการคนหนึ่ง คิดจะแย่งดวงวิญญาณ​ของนางกับข้า ฝันกลางวันชัดๆ”

“บูม...”

“ปัง……”

ต้นอู๋ถงอายุนับพันปีถูกลมแรงพัดจนถูกถอนรากถอนโคน และทหารยามหลายคนก็ถูกพัดไปด้วย

กู้ชูหน่วนเองก็แทบจะลอย ถ้านางไม่จับเสาไว้แน่น นางก็อาจจะปลิวไปด้วยแล้ว

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ มีอะไรคุยกันดีๆ”

เย่จิ่งหานไม่เพียงแต่ไม่หยุดมือเท่านั้น แต่เขายังเพิ่มพลังภายในด้วย โดยตั้งใจจะทำให้เวินเส้าหยีถอยออกไป และแย่งน้ำเต้ามา

พอได้ยินคำพูดของนาง เย่จิ่งหานก็โกรธจัด

“ใครที่รับปากข้าว่าจะช่วยข้าตามหาดวงวิญญาณ​ของอาหน่วนอย่างสุดความสามารถ เจ้าช่วยข้าหาเช่นนี้หรือ?”