อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 134

จากนั้นก็มองไปทางด้านหน้าของบ้านมุงหญ้าคา มีหญิงชราคนหนึ่งที่สวมชุดธรรมดา ที่มีรอยปะไม่น้อย ใบหน้าเหี่ยวย่นยืนอยู่หน้าบ้าน ราวกับกำลังรออะไรบางอย่างอยู่อย่างร้อนใจ

สองตาของนางกลวงโบ๋ ไม่รู้ว่าตาบอดมานานแค่ไหนแล้ว แต่สายตาของนางยังคงจ้องมองตรงไปด้านหน้า

เซียวหยู่เซวียนถามขึ้นว่า "คนแก่คนนั้น เป็นท่านยายของเย่เฟิงหรือ หน้าตาไม่เหมือนกันเลย"

กู้ชูหน่วนไม่ได้ตอบ ได้แต่มองเย่เฟิงที่พยายามอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ย่างเท้ากลับบ้านเหมือนปกติ ร้องเรียกขึ้นด้วยเสียงอบอุ่นว่า "ท่านยาย ขาท่านไม่ค่อยดี ทำไมจึงมายืนรอข้าตรงนี้อีกแล้ว ข้าจะประคองท่านเข้าไปพักผ่อน"

หัวใจที่บีบแน่นผ่อนคลายลงไปมาก รีบถามขึ้นว่า "เฟิงเอ๋อหรือ"

"อืม ข้ากลับมาแล้ว ขอโทษ ที่ราชวิทยาลัยมีเรื่องนิดหน่อย จึงเสียเวลาไปบ้าง ทำให้ท่านต้องเป็นห่วงแล้ว"

เย่เฟิงประคองนางให้นั่งลงตรงเก้าอี้หินของลานบ้าน ดวงตาเย็นชามีความรู้สึกสงสารไม่เปลี่ยน

คุณยายเย่คลำไปกำมือเขาเอาไว้ และแตะโดนบาดแผลตรงข้อมือเข้าโดยไม่ทันระวัง เย่เฟิงเจ็บมาก ขมวดคิ้วไว้แน่น

"หิวแล้วกระมัง ข้าต้มข้าวต้มไว้ให้เจ้า อุ่นอยู่ตลอด รอเจ้ากลับมากิน ข้าจะไปตักมาให้เจ้า"

ท่านยายเย่เดินคลำเข้าไปในบ้าน เมื่อพ้นสายตาของเย่เฟิงก็กุมหัวใจที่ขมวดเป็นเกลียวของตัวเองไว้แน่น

กลิ่นคาวเลือดที่แตะจมูก รวมไปถึงอาการอดกลั้นต่อความเจ็บปวดของเย่เฟิง ยังมีเสียงที่แหบแห้ง ทำให้นางทั้งตำหนิตัวเองทั้งรู้สึกสงสาร

"ข้าทำเองดีกว่า"

"เจ้าเรียนหนังสือก็ลำบาก นั่งรอก็พอ ยายจะไปยกมาให้เจ้า"

"อืม "เย่เฟิงตอบรับปนเสียงสะอื้น

เรื่องเช่นนี้แทบจะเกิดขึ้นทุกสองสามวัน

เขาไม่รู้ว่าท่านยายจะสังเกตเห็นหรือไม่ น่าจะรู้อยู่กระมัง

เพียงแต่นางไม่พูดออกมา เขาก็ไม่พูด

ข้าวต้มถูกตักขึ้นมา ไม่เย็นและไม่ร้อนมาก อุ่นพอดีกิน

มือของเย่เฟิงถือถ้วยข้าวต้มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย หัวใจที่เย็นเยียบก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้างเพราะข้าวต้มถ้วยนี้

หลายคืนหลายวันแล้วที่ไม่ได้กินข้าวเลยแม้แต่น้อย เขาทั้งหิวทั้งคอแห้ง ข้าวต้มเหมาะเจาะพอดี