อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 147

หลี่เหิงสะดุ้ง “ผู้อาวุโสท่านคงไม่ได้ตรวจผิดกระมัง?”

ผู้อาวุโสเฉินหน้านิ่ง “ทำไม? เจ้าสงสัยการแพทย์ของข้า หรือว่าสงสัยในตัวข้า?”

“ข้า...ข้ามิกล้า...แต่...”

“ข้าก็รู้การแพทย์นิดหน่อย ให้ข้าลองดูแล้วกัน” อาจารย์หญิงอีกท่านเดินออกมา นางเป็นอาจารย์หญิงคนเดียวของวิทยาลัย แต่ไหนมาก็มีชื่อเสียงด้านการแพทย์ อีกทั้งนางยังยุติธรรม

ให้นางไปจับชีพจร ทุกคนก็เชื่อถือมาก

อาจารย์ซู่แตะชีพจรของเย่เฟิง ใบหน้าสุขุมเปลี่ยนแปลงพลัน มองใบหน้าเย่เฟิงที่ขาวซีดอย่างไม่อยากจะเชื่อเหมือนผู้อาวุโสเฉิน สายตาตะลึงนั้นไม่ว่าจะปกปิดอย่างไรก็ปกปิดไม่มิด

ทุกคนต่างงุนงง

ก็แค่ตรวจชีพจรมิใช่หรือ?

ทำไมแต่ละคนต้องตกใจเช่นนี้ด้วย? แถมยังเหมือนจะเห็นใจอีกหน่อย...

อาจารย์ฉางตุ้มๆ ต่อมๆ เอ่ย “เป็นอย่างไรบ้าง?”

อาจารย์ซู่พยายามสงบจิตใจที่ระทึกของตัวเอง เอ่ยช้าๆ “มือซ้ายของเขา จากนิ้วมือถึงข้อมือ กระดูกทั้งหมดมิได้หักแค่ครั้งเดียว มือซ้ายของเขาไร้กำลัง ใช้ดาบไม่ได้ เป็นไปได้มากว่าคนร้ายจะไม่ใช่เขา”

ตั้งแต่นิ้วจรดข้อมือมิได้ถูกหักแค่ครั้งเดียว?

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่ามีคนหักมือของเย่เฟิงจริงๆ?

สีหน้าอาจารย์ฉางประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวม่วง เขาไม่ยอมรับผลลัพธ์นี้

“ถึงมือซ้ายเขาจะใช้ดาบไม่ได้ แต่หากเขาจงใจใช้มือขวาฆ่าคนล่ะ สร้างภาพลวงตาหลอกทุกคนว่าเขาถนัดซ้ายล่ะ?”

อาจารย์ซู่และผู้อาวุโสเฉินต่างไม่พอใจ

“อาจารย์ฉาง ข้ารู้ว่าการที่อาจารย์ใหญ่กับอาจารย์หรงถูกสังหาร ท่านต้องร้อนใจแน่ แต่เย่เฟิงใช้มีดมือซ้ายไม่ได้ และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าคน เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพก็บอกแล้ว ว่ามีแต่ใช้มีดมือซ้ายเท่านั้นถึงจะให้เปิดรอยแผลขวาลึกซ้ายตื้น นี่ทำปลอมขึ้นไม่ได้ ท่านก็อย่าทำให้เย่เฟิงต้องลำบากอีกเลย”

“ผู้อาวุโสเฉิน อาจารย์ซู่ ก่อนหน้านี้พวกท่านก็ปักใจเชื่อว่าอาจารย์ใหญ่ถูกเย่เฟิงสังหารมิใช่หรือ? ทำไมพวกท่านแค่จับชีพจรก็เปลี่ยนท่าทีเช่นนี้เล่า?”

จะไม่เปลี่ยนได้หรือ?

เย่เฟิงมีบาดแผลทั้งตัว ลมหายใจอ่อนแรง ร่างกายถูกทรมานหลายปี เกรงว่าจะอยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว

แผลทั้งตัวของเขาแทบเอาชีวิตเขาแล้ว เวลานี้ยืนอยู่ที่นี่ได้ก็แค่ฝืนทนเท่านั้น โดยเฉพาะมือซ้ายทั้งมือ ถูกคนใช้กำลังภายในกระแทกบาดเจ็บ กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หายดี หากคาดเดาตามเวลา ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นฆาตกรสังหารอาจารย์ใหญ่

พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เฟิงผ่านอะไรมาบ้างกันแน่ แต่จากลมหายใจ ร่างกายเขาแทบถูกผลาญไปสิ้นแล้ว

ผู้อาวุโสเฉินไม่พอใจเล็กน้อย “มือซ้ายและมือขวาเขาต่างเจ็บหนักมาก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้มือซ้ายถือดาบ มือขวายิ่งไม่มีแรงสร้างภาพหลอกผู้คน”

“หากเขาไม่ใช่ฆาตกร แล้วทำไมวันนั้นต้องหนีด้วย?” อาจารย์ฉางเอ่ยถาม

ทุกคนต่างผสมโรง

“ก็นั่นนะสิ ถ้าเขาไม่ใช่ฆาตกร แล้วจะหนีไปทำไม?”

“มีชนักติดหลังชัดๆ ถึงได้หนี แต่เขาหนีไปแล้วก็กลับมาอีก ข้างงไปหมดแล้ว สรุปเย่เฟิงเป็นฆาตกรหรือเปล่ากันแน่?”

กู้ชูหน่วนพูดอย่างขี้เกียจ “เพราะเทพสงครามส่งคนมาจับเขานะสิ”

“ทำไมเทพสงครามต้องจับเขาด้วย?”

“คงเพราะข้าสนิทกับเขา เทพสงครามก็เลยหึงกระมัง?”

“คุณหนูสามกู้ คำพูดนี้ใครจะเชื่อ?”

“ถ้าพวกท่านไม่เชื่อก็ไปถามเขาดูสิ เขาอยู่ที่จวนอ๋องหาน พวกท่านไปถามได้ทุกเมื่อ”

ทุกคนต่างพากันพูดไม่ออก

ถามเทพสงคราม? นั่นมิใช่ย่างเท้าเข้าประตูผีหรือ?

เย่เฟิงมองกู้ชูหน่วนด้วยความซาบซึ้ง

นางปกป้องศักดิ์ศรีของเขา

กู้ชูหน่วนหันไปขยิบตากับหน้างามของเขา

กู้ชูหยุนเอ่ย “ถึงเย่เฟิงจะไม่ใช่ฆาตกร แต่น้องสามเจ้ารับปากวิทยาลัยว่าจะหาฆาตกรตัวจริงให้พบ ฉะนั้นเจ้า...”