อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 148

ถ้าเทียบกับความยินดีของเหล่าชาวบ้านแล้ว สีหน้าเย่เฟิงก็เฉยเมย ราวกับเรื่องที่พวกเขาพูดไม่เกี่ยวข้องกับเขาสักนิด

สายตาที่ชาวบ้านมองเย่เฟิงล้วนเจือความเลื่อมใส จับกลุ่มคุยอะไรกันอยู่

ยังเป็นหลานของผู้ใหญ่บ้านเสียอีกที่มาขัดความยินดีของพวกเขา

“พี่เย่เฟิง ทำไมพวกเขาถึงบอกว่าท่านฆ่าคนล่ะ?”

รอยยิ้มผู้ใหญ่บ้านชะงัก ดวงตาอันขุ่นมัวกังวลเล็กน้อย “นั่นสิ ทำไมพวกเขาว่าเจ้าฆ่าคนล่ะ? คนพวกนั้นเห็นเจ้ารังแกง่าย ก็เลยจะโยนความผิดมาให้เจ้าหรือ?”

“เย่เฟิง เรื่องนี้มีวิธีอธิบายให้ชัดเจนได้หรือไม่ ถ้าอธิบายให้ชัดเจนไม่ได้ เจ้าก็รีบหนีไปเถอะ อีกาทั้งแผ่นดินก็ดำเหมือนกันหมด คนของทางการพวกนั้นส่วนมากก็ไม่ใช่พวกดีอะไร ชอบรังแกแต่ประชาชนอย่างเรา”

“วิทยาลัยตรวจสอบชัดเจนแล้ว ข้าไม่ใช่ฆาตกร เชื่อว่าจะส่งข่าวกับทางการในไม่ช้า”

“จริงหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีจริงๆ เย่เฟิง เจ้ารู้ไหม ราชวิทยาลัยเป็นสถานที่ที่ผู้มีความสามารถล้วนปรารถนา ขอเพียงจบจากที่นั่น ต่อไปต้องได้เป็นขุนนางใหญ่แน่ อนาคตของเจ้าสดใส เราก็ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเจ้าแล้ว”

กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนยืนเคียงไหล่กัน อิจฉาเย่เฟิงนิดๆ อย่างไม่มีเหตุผล

บรรดาชาวบ้านในหมู่บ้านสายธารเชื่อเย่เฟิงสนิทใจ โลกนี้จะมีสักกี่คนที่ทำได้อย่างเย่เฟิงกัน?

แม้ชาวบ้านจะยากจน แต่กลับมีน้ำใจ รู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของเย่เฟิง ทั้งยังเคยช่วยเขา แต่ละบ้านจึงนำข้าวสาร ผักออกมา ทำกับข้าวมื้อใหญ่ให้พวกเขากิน

อาหารมิได้รสดีอย่างของจวนอ๋องหาน แต่กลับเป็นมื้อที่ดีที่สุดตั้งแต่กู้ชูหน่วนข้ามมิติมาแคว้นเย่

เสร็จอาหารมื้อเย็น ครั้นเย่เฟิงดูแลให้ยายเย่พักผ่อนแล้ว ก็นำกระดิ่งทลายวิญญาณไปเผ่าปีศาจเพียงลำพัง

กู้ชูหน่วนกับเซียวหยู่เซวียนรอเขาอยู่ที่ป่าละเมาะ ทั้งเป็นห่วงและขู่ “ข้ายังคำพูดเดิม หนึ่งวัน ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งวัน หลังจากนั้นถ้าเจ้าไม่กลับมา ข้าก็บุกเข้าเผ่าปีศาจเอง”

เซียวหยู่เซวียนส่ายพัด หัวเราะเอ่ย “ยังมีข้าอีก ข้าจะบุกเข้าเผ่าปีศาจกับยัยขี้เหร่ เราสามคนเป็นหนึ่งเดียวกัน ขอเพียงมีใครสักคนประสบเคราะห์ อีกสองคนที่เหลือจะไม่ยืนดูอยู่เฉยๆ เด็ดขาด”