อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 150

“ถึงเจ้าอยากให้ข้าไปเผ่าปีศาจเป็นเพื่อน แต่ก็ต้องให้เหตุผลที่จะไปที่นั่นสักหน่อยกระมัง?”

“เห็นว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงาม ข้าจะพาท่านไปชมวิวทิวทัศน์”

“...”

ทิวทัศน์งดงาม?

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนพูดว่าเขาสูบวิญญาณทิวทัศน์งดงาม

เขาสูบวิญญาณที่เรียกดังนั้นก็เพราะหลังจากเข้าไปแล้ว ก็จะเหลือเพียงดวงวิญญาณเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น

นังเด็กนี่ไม่อยากให้เซียวหยู่เซวียนไปเสี่ยงภัยกับตนชัดๆ และตัวเองก็ไม่รู้เส้นทางในเผ่าปีศาจ ยิ่งไม่มั่นใจว่าจะบุกเขาเผ่าปีศาจช่วยคนเพียงลำพังได้ ถึงได้ลากเขาไปด้วย

ยังจะกล้าหลอกเขาว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงามอีก

นั่งเด็กนี่ จิตใจแย่จริง ไม่กลัวว่าจะทำเขาจนตายหรือ?

แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่อี้เฉินเฟยก็ยังหาม้าเร็วที่ดีที่สุดมาสองตัว พากู้ชูหน่วนไปทางเขาสูบวิญญาณด้วยความเร็วราวกับขับขี่พระพลาย

ไม่นาน ทั้งสองก็ถึงตีนเขาสูบวิญญาณ

ยืนอยู่ที่ตีนเขา กู้ชูหน่วนรู้สึกเพียงสายลมเย็นที่พัดมาเป็นระลอกๆ มีกลิ่นคาวเลือดจางๆ โชยมากับอากาศ ไม่รู้ว่ายอดเขาตายมาแล้วกี่คน

“เดินไปจากเขานี้ก็คือหน่วยย่อยกองธงกล้วยไม้แล้ว”

กู้ชูหน่วนเงยหน้า เทือกเขานี้มียอดเขามากมาย เชื่อมต่อกันเป็นทอดๆ ยาวไปไม่จบไม่สิ้น และไม่รู้ว่ามีเขากี่ลูกกันแน่ด้วย

นางเลิกคิ้วเอ่ยถาม “ท่านอย่าบอกข้านะ ว่าเขาใหญ่ที่ทอดต่อๆ กันนี่เป็นของหน่วยย่อยกองธงกล้วยไม้ทั้งหมด?”

บนใบหน้าอี้เฉินเฟยปรากฏรอยยิ้มละมุนหนึ่ง ชมเชยอย่างไม่หมกเม็ดสักนิด “คุณหนูสามเก่งกาจจริงๆ แม้แต่เรื่องนี้ก็ยังเดาออก”

“...”

กู้ชูหน่วนห่อเหี่ยวใจทันที

ภูเขามากมายขนาดนั้น เขาจะไปหาเย่เฟิงจากที่ไหน?

“มีวิธีไหนไปหาเย่เฟิงโดยตรงได้บ้าง?”

กู้ชูหน่วนไม่เชื่อว่าอี้เฉินเฟยจะธรรมดาอย่างที่แสดงออกผิวเผินอย่างนั้น

แม้ไม่รู้ว่าเขาจัดอยู่ในกลุ่มอิทธิพลไหน แต่วรยุทธ์ของอี้เฉินเฟยต้องเหนือกว่าเย่เฟิงมากแน่

หากต้องการออกจากเผ่าปีศาจ ลากอี้เฉินเฟยไปด้วยมิผิดแน่