อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 182

พวกกู้ชูหน่วนเดินออกไปตามลม คิดว่าใกล้จะถึงทางออกแล้ว ไม่คิดว่าเดินอยู่หลายชั่วโมง ก็ยังไม่ถึงทางออกเสียที

ในตอนที่นางกำลังจะสบถด่าออกมานั้น กลับได้ยินเย่เฟิงพูดว่า “ด้านหน้ามีแสง ปากถ้ำอยู่ข้างหน้าแล้ว”

สามคนแทบจะเดินในถ้ำสองวันหนึ่งคืน ถึงจะเดินออกมาได้

เดินอยู่ในภูเขาใหญ่อีกสองวันก็มาถึงตัวตำบลเล็กๆ

นอกเมือง ทั้งสามมองดูชื่อบนกำแพงนั้นอย่างตะลึง

“ตำบลชิงหง?”

กู้ชูหน่วนไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้มาก่อน ในสมองไม่มีความทรงจำนี้เลย ในความจำรอบพระนครเหมือนจะไม่มีเมืองนี้นะ

ฝูกวงกับเย่เฟิงก็งง

ตำบลชิงหงเป็นชายแดดของแคว้นเย่ ถ้าเดินไปอีกเมืองก็ออกนอกแคว้นแล้ว เป็นดินแดนร้างที่ไร้การควบคุม เขาทิ้งวิญญาณ

เขาทิ้งวิญญาณกับเขาสูบวิญญาณแม้จะต่างกันแค่นิดเดียว แต่ระยะทางกลับห่างกันกว่าหลายกิโล

พวกเขาเดินในถ้ำแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงมาที่ตำบลชิงหงได้?

หรือว้าถ้ำนั้น จะมีการขุดอุโมงค์เชื่อมไว้ระหว่างภูเขา?

“พวกเจ้าหาโรงเตี๊ยมพักผ่อนกันก่อนเถอะ ข้ากลับไปที่หมู่บ้านสายธารก่อน”

หลายวันมานี้ เย่เฟิงเป็นห่วงท่านยายเย่ที่อยู่ในหมู่บ้านสายธารอันห่างไกลอยู่ตลอดเวลา แต่แค่ไม่อยากให้พวกนางเป็นห่วง จึงไม่ได้แสดงออกมา

ตอนนี้ออกมาได้แล้ว เขาอยากจะกลับไปหาท่านยายให้เร็วที่สุด

“คนจากเผ่าปีศาจหาเจ้าไม่เจอ จะต้องไปดักรอเจ้าที่หมู่บ้านสายธารแน่นอน ตอนนี้ไปก็เหมือนเป็นการตัดกับดักพวกนั้น” กู้ชูหน่วนพูดห้าม

เย่เฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ความเศร้าหมองรายล้อมตัวของเขา “หรือว่านี่จะเป็นชะตาของข้า ท่านยายมีพระคุณต่อข้า ข้าจะให้ท่านเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด”

“เอาอีกแล้วนะ ชีวิตข้า ข้ากำหนดเอง ไม่ใช่ฟ้าลิขิต ชะตาของเจ้าจะต้องกำไว้ที่มือตัวเอง ตอนที่พวกเราออกมา เซียวอวี่เซวียนยังอยู่ในหมู่บ้านสายธาร เขาน่าจะช่วยดูแลท่านยายเย่แทนเจ้า เจ้าอย่ากังวลไปเลย”

“ข้ายังไม่สบายใจอยู่ดี”

กู้ชูหน่วนพูดจนปากคอแห้งหมดแล้ว เย่เฟิงก็ยังดึงดันจะไปอยู่ดี