อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 183

เย่เฟิงปิดปากไอคอกแคก ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีความเขินอาย

ดูสีหน้าของเขาแล้ว กู้ชูหน่วนก็รู้สึกมึน

“เจ้าไม่มีเหมือนกันเหรอ?”

“คือ……ขอโทษด้วยนะ เย่เฟิงยากจน ไม่มีเงินติดตัวมาสักตำลึงเลย”

กู้ชูหน่วนหมดคำจะพูด

ต้นหลิวข้างโรงเตี๊ยม

พวกกู้ชูหน่วนไม่ได้กินอะไรเลยมาหลายวันแล้ว แถมยังเดินทางไกลอีก ทั้งสามคนเหนื่อยแทบไม่ไหว หาก้อนหินแล้วนั่งลงพักผ่อน

ตอนแรกพวกเขาแค่อยากนั่งพักผ่อนก่อน แล้วค่อยคิดวิธีหาเงิน

ไม่คิดว่า ชาวบ้านที่เดินผ่านพวกเขาสามคนก็ต่างส่ายหน้าถอนหายใจกันใหญ่ โยนให้พวกเขาคนละกษาปณ์สองกษาปณ์ โดยคิดว่าพวกเขาเป็นขอทาน

พวกกู้ชูหน่วนขนหัวลุกอีกครั้ง

ฝูกวงลุกขึ้นแล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “นายหญิง ข้าน้อยไปหาอะไรให้ท่านกินนะขอรับ”

เย่เฟิงลุกขึ้นแล้วพูดอย่างเขินอายว่า “ข้าออกไปหางานนะ หาเงินเลี้ยงปากท้องก่อน”

ถูกคนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นขอทาน แถมยังให้คนอื่นมาให้ทานพวกเขาอีก เรื่องแบบนี้พวกเราทำไม่ได้หรอก

กู้ชูหน่วนดึงพวกเขาไว้ไม่ให้ไปไหน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หางานหาอาหารอะไรกัน นั่งลง ไม่เห็นเหรอว่าชาวบ้านเป็นมิตรต่อเรามากแค่ไหน?”

นางดึงพวกเขาสองคนให้นั่งลงมาอีกครั้ง

“ติ๊ง……”

หญิงชราผมขาวท่านหนึ่งโยนเงินสามกษาปณ์มาให้พวกเขา แล้วถอนหายใจพูดว่า “อายุยังน้อยก็ขาพิการซะแล้ว น่าสงสารจริงๆ เอาเงินไปซื้อของกินนะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านยาย” กู้ชูหน่วนยิ้มหวานแล้วเก็บเงินนั่นมา

“ติ๊ง……”

มีคนโยนเงินมาอีก แล้วมองฝูกวงกับเย่เฟิงอย่างดูถูก

“มีมือมีตีนก็มานั่งขอทานเสียแล้ว ไม่อายบ้างหรือไง ไม่เหมือนสาวน้อยผู้นี้ที่เดินไม่ได้”

ฝูกวงกับเย่เฟิงเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม