อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 184

“ที่นี่มีคนของเผ่าปีศาจไม่น้อย ไม่เกี่ยวกับพวกเราก็อย่าไปยุ่งเลย” เย่เฟิงพูด “เจ้าว่า มีความเป็นได้ไหมว่าหญ้านรกจะอยู่ที่พวกเขา? หรือว่าพวกเขารู้ไหมว่าหญ้านรกอยู่ที่ไหน?”

ทันใดนั้นมือที่เท้าคางของกู้ชูหน่วนก็วางลง ผิวปากแล้วพูดว่า “ไป พวกเราไปกินข้าวกัน”

“นายหญิง มีแค่สิบห้ากษาปณ์นะขอรับ เกรงว่าจะกินไม่อิ่มนะขอรับ”

กู้ชูหน่วนหลับตาลง คลำหาของในแหวนมิติครู่หนึ่ง เจอเศษเงินเล็กๆในนั้น รวมแล้วก็มีแค่สิบตำลึง

นางโยนเงินให้ฝูกวง “ไปหาร้านขายของแลกสิบตำลึงนี้ให้เป็นเศษเงิน”

ฝูกวงอ้าปากค้างอย่างตะลึง

เขาลืมไปเลยว่านายหญิงมีแหวนมิติ นางสะสมเงินอยู่ในนั้นไม่น้อยเลย

ก้มหน้ามองเงินสิบห้ากษาปณ์ที่น้อยจนน่าสงสารในมือของตัวเอง เขาก็รู้ตัวว่าตัวเองโดนนายหญิงแกล้งซะแล้ว

ด้วยกำลังทรัพย์สินของนายหญิง พวกเขาไม่จำเป็นต้องขอทานหรือทำงานหาเงินเลยด้วยซ้ำ

ฝูกวงมองกู้ชูหน่วนอย่างน้อยอกน้อยใจ เบะปากพูดว่า “นายหญิงนิสัยไม่ดีเลย ขนาดข้าก็ยังหลอก”

“สิบห้ากษาปณ์ก็เป็นเงินเหมือนกัน การหาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย นานๆทีจะมีคนให้พวกเรา ทำไมพวกเราต้องปฏิเสธด้วยเล่า เจ้าเด็กนี่ ไม่รู้จักการบริหารเงินเลย”

“……”

นางให้เงินคนอื่นไปเป็นแสนตำลึงโดยไม่คิดอะไร ในหอโคมเขียวอู๋โยว ก็ให้เงินคนอื่นเป็นจำนวนมาก

ตอนนั้นทำไมไม่เห็นนางปวดใจบ้างเลยล่ะ?

แม้จะโต้เถียง ฝูกวงก็เอาเงินสิบตำลึงนี้ไปแลกเศษเงินมา ก็ถึงเดินตามกู้ชูหน่วนเข้าไปในโรงเตี๊ยมผิงอัน

นอกประตูโรงเตี๊ยม เสี่ยวเอ้อขวางทางพวกเขาเอาไว้ มองพวกเขาด้วยสายตาดูถูก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ขอทานที่ไหนกัน รู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? เห็นป้ายด้านหน้าหรือยัง? โรงเตี๊ยมผิงอัน ที่นี่ไม่เพียงแต่เป็นโรงเตี๊ยมเท่านั้น ยังเป็นหอสุราด้วย พวกเจ้าสามคนจะจ่ายไหวหรือไง?”

กู้ชูหน่วนแอบกวาดตามองภายในโรงเตี๊ยมโดยไม่เป็นที่น่าสงสัย

ตอนนี้ไม่ใช่เวลากินข้าว คนในโรงเตี๊ยมมีไม่เยอะมาก มีแค่ลูกค้าไม่กี่โต๊ะเท่านั้น

เป็นเหมือนที่นางเดาเอาไว้ไม่มีผิด พวกยอดฝีมือลึกลับที่เข้าไปเมื่อกี้ ต่างก็ไม่ได้กินข้าวอยู่ในห้องโถง ไม่รู้ว่าไปหลบคุยเรื่องสำคัญกันที่มุมไหน

ฝูกวงเอาเงินหนึ่งตำลึงออกมา

ใบหน้าของเสี่ยวเอ้อยังคงดูถูกเหมือนเดิม

“แค่เงินหนึ่งตำลึง พวกเจ้าสามคนก็อยากมากินข้าวที่นี่งั้นเหรอ? อาหารร้านเราแพงมาก แค่อาหารจานทั่วไปก็คิดเงินหนึ่งตำลึงแล้ว”

“บะหมี่เนื้อหยางชุนสามถ้วย” กู้ชูหน่วนพูดอย่างเรียบเฉยและเด็ดขาด

“ไปๆๆ อย่ามารบกวนข้าเรียกลูกค้า”

กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

“โรงเตี๊ยมผิงอันที่โด่งดังแห่งตำบลชิงหง แท้จริงแล้วเป็นโรงเตี๊ยมที่ต้อนรับแต่ลูกค้าที่มีอิทธิพลงั้นเหรอ”

“ใครจะทำเช่นนั้นกัน? เจ้ามีเงินแค่หนึ่งตำลึง จ่ายเงินค่าบะหมี่เนื้อหยางชุนได้เหรอ? ไสหัวไปซะ”

“เอ้า ที่นั่นเขียนไว้ว่า บะหมี่เนื้อหยางชุน สามถ้วยหนึ่งตำลึงนี่?”

เสี่ยวเอ้อหันหน้ากลับไปมอง เขาชะงักพูดไม่ออก

ในร้านมีบะหมี่เนื้อหยางชุนสามถ้วยหนึ่งตำลึงก็จริง แต่คนที่มากินอาหารร้านพวกเขา ใครจะสั่งแค่บะหมี่หยางชุนล่ะ?

“ถ้าวันนี้เจ้าไม่ให้พวกข้าเข้าไป พวกเราสามคนจะป่าวประกาศออกไปว่าโรงเตี๊ยมผิงอันของพวกเรารับแต่ลูกค้าที่มีอิทธิพล ดูถูกขอทานอย่างพวกเรา”

กู้ชูหน่วนบิดพลิ้ว แล้วนั่งอยู่หน้าประตูไม่ให้ลูกค้าที่อยากเข้าโรงเตี๊ยมเข้ามา อย่างกับมนุษย์ป้า

“ลุกขึ้น เจ้าลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ จะก่อกวนก็ไปที่อื่นไป”

“โรงเตี๊ยมผิงอันรังแกคนไม่มีทางสู้ โรงเตี๊ยมผิงอันดูถูกคนอื่น ดูถูกขอทาน”