อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 185

ไม่รู้ว่ามีหมอกควันระเหยขึ้นและรายล้อมในป่าไผ่เมื่อไหร่ หมอกควันหนาเกินไป แค่ภาพภายในหนึ่งเมตรก็ยังเห็นไม่ชัดเลย

กู้ชูหน่วนพูดเตือนว่า “น่าจะเป็นค่ายกลหมอก ทุกคนรวมตัวกัน อย่าแตกกลุ่มล่ะ”

รอบด้านไม่มีเสียงตอบรับ กู้ชูหน่วนหันกลับไปมอง กลับเห็นว่าเย่เฟิงแตกกลุ่มไปแล้ว ขนาดฝูกวงที่ตามติดนางก็ยังหายไปเลย

“เย่เฟิง ฝูกวง……”

กู้ชูหน่วนตะโกนหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากพวกเขาเลย ในใจก็ระแวงรอบด้านมากขึ้น

ข้างหูมีเสียงลมพัดเหมือนดั่งภูตพรายกำลังโหยหวน ดูน่าโศกเศร้าและยังมีความเยือกเย็นแฝงอยู่ด้วย

เงาไม้ไผ่และใบไผ่กะพริบไปทางซ้ายทีขวาที ต้นไผ่เคลื่อนที่ไปมาราวกับว่าพวกมันมีขา

พื้นที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนเหมือนอยู่ในเขาวงกตกว้างใหญ่ นางไม่ขยับ พื้นที่ก็ไม่เปลี่ยน นางขยับ พื้นที่ก็เปลี่ยนไปด้วย

หลับตาลง กู้ชูหน่วนพยายามสัมผัสเส้นทางการเคลื่อนไหวของลม สักพักใหญ่ นางก็ลืมตาที่เย็นชาขึ้น กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

เล่นค่ายกลกับนางงั้นเหรอ?

คิดว่านางเรียนวิธีการทำลายค่ายกลเล่นๆหรือไง?

กู้ชูหน่วนขยับตัวไปด้านข้าง เดินไปทางทิศเหนือหยุดที่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เลี้ยวขวาสิบห้าก้าวแล้วหยุดที่ทิศตะวันออกเฉียงใต้

“ชิ้ง……”

นางยกดาบของฝูกวงขึ้น ฟันไม้ไผ่เขียวสามต้นด้านหน้ารวดเดียว

หมอกจางลงไปมาก

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเย็นชา ก้าวไปทางทิศใต้แล้วเดินไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เดินไปทางทิศตะวันตกอย่างรวดเร็ว ฟันต้นไผ่ทุกๆสิบก้าวที่เดินผ่านตลอดทาง

พอนางฟันต้นไผ่สามสิบต้นเสร็จแล้ว ป่าไผ่ก็กลับมาสว่างอีกครั้ง หมอกจางลงไปอย่างรวดเร็วอย่างชัดเจน

เสียงลมพัดเยือกเย็นนั้นก็ไม่ได้ยินแล้วเหมือนกัน

มองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ป่าไผ่เขียวขจี ทรงต้นสูงตรง ใต้แสงแดดที่สาดส่องกระทบลงมาเป็นเงาต้นไผ่ ลมพัดมาอ่อนๆ ใบไผ่ส่งเสียงฟิ้ว เงียบสงบ สง่า และทำให้จิตใจบริสุทธิ์

นี่มันเป็นทิวทัศน์ระหว่างนรกกับสวรรค์ชัดๆ

แก้ค่ายกลหมอกได้แล้ว แต่ก็ยังหาเย่เฟิงกับฝูกวงไม่เจอเลย

ไม่ไกลมากมีเสียงฆ่าฟันกันดังขึ้น กู้ชูหน่วนหรี่ตาลง รีบวิ่งตามเสียงฆ่าฟันนี้ไป

นอกป่าไผ่ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งถูกกำลังภายในอันแข็งแกร่งกดทับไว้ แทบจะแตกละเอียดออกเป็นชิ้นๆ เศษซากกระจัดกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง พร้อมกับซากแขนและขา

กลุ่มคนชุดดำในมือถืออาวุธไว้ ล้อมชายหนุ่มสองคนไว้ตรงกลาง บนพื้นมีศพนอนกองอยู่ไม่น้อย เลือดไหลไปทั่วทุกที่ สถานการณ์คับขันมาก

กู้ชูหน่วนถูกชายหนุ่มชุดแดงดึงดูดความสนใจตั้งแต่แรกพบ

ชายหนุ่มคนนั้นมีหน้าตาคล้ายภูตปีศาจ ดวงตาเรียวยาวดั่งหงส์ที่เกียจคร้าน เหมือนไม่สนใจกับเรื่องอะไรเลย

เขาหล่อมาก หรืออาจจะบอกว่าสวยก็ได้ สวยจนยากที่จะแบ่งเพศได้ ถ้าเขาไม่มีลูกกระเดือกที่เห็นได้ชัดเจน กู้ชูหน่วนคงคิดว่าเขาเป็นคนที่สวยที่สุดในโลกแล้ว

จมูกของเขาโด่งเป็นสัน โครงหน้าคมได้รูป ผมสีดำสลวยพาดไว้ด้านหลัง ใช้โบว์สีแดงมัดไว้หลวมๆ

หุ่นของเขาค่อนข้างผอม ไม่มีไขมันแต่กลับดูแข็งแรงมาก สวมชุดสีแดงเผยให้เห็นกล้ามเนื้อบนแผงอก คนที่เห็นแล้วก็อดไม่ได้สูดหายใจเข้า

หุ่นสวยมากเลย

เด็กหนุ่มผู้เลอโฉม……

โดยเฉพาะดวงตาที่เกียจคร้านของเขา กลับมีข้างหนึ่งเป็นสีฟ้าอ่อน

นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนนั้นหาดูยากมาก

พวกคนชุดดำล้อมตัวพวกเขาไว้ แล้วตะคอกว่า “พี่น้องอย่าไปกลัวเขา ตอนนี้เขาเสียพลังไปมาก ขอแค่พวกเรารวมใจกัน จะต้องฆ่าเขาได้แน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น กำลังเสริมหลักกำลังมาแล้ว ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ต้องอดทนรอกำลังเสริมมาให้ได้”

เหล่าคนชุดดำคนอื่นๆ มีคนขาสั่นพั่บๆไม่น้อย แต่พอนึกได้ว่า ถ้าไม่ฆ่าเขา คนที่ถูกฆ่าก็คือพวกเขา

จึงต้องทำใจกล้ายกดาบฟันไปที่พวกเขา

คนนับสิบถึงร้อยต่างโจมตีไปที่ชายหนุ่มสองคนนั้น

กู้ชูหน่วนเขย่งเท้าใช้ตัวช่วยจากต้นไผ่ โอบเอวที่แข็งแกร่งของชายหนุ่มชุดแดงไว้ เข็มเงินในมือเหมือนดั่งสายฝนกระหน่ำยิงออกไป คอยขวางพวกยอดฝีมือที่โจมตีเข้ามา

นางยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “เจ้าน้องชาย เดี๋ยวพี่สาวคนนี้คุ้มกันให้เอง”

ซี๊ด……

ทุกคนต่างสูดหายใจเข้ากันหมด

น้องชายงั้นเหรอ?

นางจะปกป้องงั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง?