อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 186

สุดทางของป่าไผ่ กู้ชูหน่วนยังคงโอบเอวของจอมมารเอาไว้ นางสูดดมกลิ่นหอมบนตัวของเขาอย่างพึงพอใจ

“เจ้านางชาย เจ้าทาแป้งอะไรมา กลิ่นกายบนตัวเจ้าชวนน่าหลงใหลเหลือเกิน”

“แช่น้ำดอกไม้มา จึงมีกลิ่นหอมของดอกไม้เหลืออยู่บนตัว” ชายชุดแดงยกแขนเสื้อที่กว้างใหญ่นั้นขึ้น แล้วสูดดมอย่างมีความสุขเหมือนกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนจ้องมองดวงตาของเขานิ่ง อดไม่ได้เอ่ยชมว่า “ดวงตาของเจ้าสวยจัง”

ร่างกายของชายชุดแดงชะงักไปเล็กน้อย เขามองกู้ชูหน่วนอย่างตั้งใจ แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนเอาผ้าปิดหน้าไว้ มองใบหน้าที่แท้จริงไม่ออก แต่ดวงตาของนางสะท้อนให้เห็นถึงนัยน์ตาที่ดำข้างฟ้าข้างของเขาด้วยความอิจฉา

เขามองไม่ผิดแน่นอน นั่นเป็นความอิจฉาและความชอบ เป็นความอิจฉาและความชอบบริสุทธิ์ที่ไม่ปนเปื้อนสิ่งสกปรกใดๆ

จอมมารกระตุกมุมปาก แล้วพูดเสียงเบาว่า “เจ้าเป็นคนแรกที่ชมว่าดวงตาของข้าสวย”

มุมปากของเขามีรอยยิ้มบางๆอยู่ตลอดเวลา แต่รอยยิ้มนี้กลับไม่ได้ทำให้คนที่เห็นแล้วรู้สึกถึงความอบอุ่นเลย แต่กลับรู้สึกถึงความเศร้าโศก

เพราะคำพูดของกู้ชูหน่วน ไม่รู้ว่าทำไม รอยยิ้มนั้นกลับดูอบอุ่นขึ้น

“แล้วคนอื่นพูดถึงดวงตาของเจ้าว่ายังไงล่ะ?” กู้ชูหน่วนถาม

“ปีศาจ มารร้าย”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเสียงดัง “คนพวกนั้นอิจฉาเจ้าน่ะ ดวงตานี้สวยมากเลยนะ ดูยังไงก็ไม่เบื่อเลยล่ะ”

“จริงเหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

กู้ชูหน่วนเชยคางของเขาขึ้นอย่างแข็งกร้าว กวาดตามองดูกล้ามเนื้อแผงอกที่เผยออกมาของเขา “ดูท่าทางแบบนี้ของเจ้า หรือว่าเจ้าจะเป็นทาสบำเรอของหัวหน้ากองธงของเผ่าปีศาจ?”

“ทาสบำเรอ?”

จอมมารหัวเราะ

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าบอกว่าเขาเป็นทาสบำเรอ

“มนุษย์ย่อมต้องมีอุปสรรคในชีวิตอยู่แล้ว โดยเฉพาะคนสวยหน้าตาดีอย่างเจ้า ต่อไป เจ้าก็อยู่กับพี่สาวคนนี้แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะทำไมดอกไม้เพิ่งแดงขนาดนี้”

จอมมารตอบรับโดยไม่คิดพิจารณา “ได้เลย”

พวกเขาสองคนมีท่าทีที่ใกล้ชิดกันมาก ปลายจมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว ไม่เพียงแต่รับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน แถมยังรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจด้วย

แม้กู้ชูหน่วนจะอาลัยอาวรณ์มากแค่ไหน แต่ก็ต้องปล่อยตัวเขาออก

“เจ้าเป็นทาสบำเรอของเผ่าปีศาจ แล้วมาปรากฏอยู่ในเขาสูบวิญญาณ เจ้ารู้จักหญ้านรกหรือไม่”