อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 187

“เจ้าเหมือนจะมีอคติกับจอมมารมากเลยนะ” ชายชุดแดงลูบผมสีดำยาวสลวยด้วยท่าทีพริ้มเพรา พูดอย่างเชื่องช้าไม่สนใจ

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเย็นชา

“จะไม่มีอคติได้ยังไง? ถ้าเขาไม่ใช่โรคจิต จะเลี้ยงพวกหัวหน้ากองธงโรคจิตพวกนั้นออกมาได้ยังไงกัน” ทำร้ายเย่เฟิงซะขนาดนั้น

“พี่สาวเป็นคนแรกที่กล้าด่าคนของจอมมารเลยนะ แต่ว่า……ข้าชอบ”

กู้ชูหน่วนโอบไหล่ของเขาไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องชายหน้าตาสละสลวย พี่ชอบเจ้ามากกว่า ไปกันเถอะ พี่จะพาเจ้าไปเปิดโลก”

ชายชุดแดงกวาดตามองมือที่โอบไหล่ของเขาไว้ ดวงตาเรียวยาวสง่าดั่งหงส์และคล้ายปีศาจยิ้ม เขาปล่อยให้นางพาเขาไปที่เขาทิ้งวิญญาณ

รอยยิ้มของเขามีความภวังค์ คำพูดที่พูดนั้นกลับชัดเจนทุกคำ “พี่สาวจำไว้ด้วยนะว่ากอดข้าไปแล้วสองครั้ง ต้องรับผิดชอบตัวข้าด้วยนะ ไม่งั้น……ข้าจะโกรธจริงๆด้วย”

“หือ……โกรธแบบนี้เหรอ?”

กู้ชูหน่วนยื่นมือไปบีบแก้มที่เนียนขาวของเขา

แก้มของเขาทั้งลื่นและนุ่ม ที่สำคัญดูยังไงก็ไม่เบื่อด้วย มือสัมผัสสบายมากด้วย กู้ชูหน่วนอดไม่ได้บีบอีกสองสามครั้ง

ชายชุดแดงปล่อยให้นางบีบแก้มตัวเองอย่างนั้น ดวงตาเรียวยาวดั่งหงส์สะท้อนให้เห็นถึงดวงตาโปร่งใสที่มีชีวิตชีวาของกู้ชูหน่วน

“นอกจากเจ้าแล้ว ไม่มีใครกล้าบีบแก้มข้าเช่นนี้” เขาแค่หัวเราะทีหนึ่ง ป่าไผ่ก็มืดลงไปมาก

กู้ชูหน่วนมองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

พวกคนของเผ่าปีศาจ ไม่เคยบีบเขาเหรอ?

หรือว่าเขาสวยเกินไป คนพวกนั้นเสียดาย?

หรือว่าเขาอยู่กับหัวหน้ากองธงที่ดี?

ทาสบำเรอเหมือนกัน บุคลิกบนตัวเขากลับแตกต่างกับเย่เฟิงมาก

เย่เฟิงบนตัวของเขามีความเศร้าโศกแผ่ซ่านออกมา ขนาดหายใจยังเศร้าเลย เขาใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังและโดดเดี่ยวสิ้นหวัง

และเขา……บนตัวของเขาความงามที่เยือกเย็นแผ่ซ่านออกมา แม้จะเกียจคร้านไม่สนใจอะไร แต่ระหว่างคิ้วของเขาไม่มีความถ่อมตนเลย