อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 188

ถ้าไม่ใช่ว่าในเมืองมีผักสดใหม่ เนื้อสัตว์ อาวุธตกลงมา กู้ชูหน่วนคงคิดว่า เมืองนี้เป็นเมืองร้างที่ไม่มีคนพักอาศัยอยู่

หลับตาลง รับรู้ได้ถึงกลิ่นของเมืองนี้ได้ไม่น้อย แต่ก็มีเพียงกลิ่นของลมหายใจถี่ ตัวสั่นเทา เหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง

“ข้าก็คิดว่าใครเสียอีก ที่แท้ก็เป็นยัยขี้เหร่คนนี้นี่เอง”

ไม่ไกลมาก สวีซานเหนียงเดินเข้ามาช้าๆด้วยท่วงท่าเย้ายวน นัยน์ตาของนางแฝงไปด้วยความเกลียดชัง มองดูกู้ชูหน่วนเหมือนกำลังมองคนตาย

ข้างๆสวีซานเหนียงยังมีชายวัยกลางคนสวีเจิ้นที่มีร่างกายสูงยาวผอมแห้งอย่างกับลิงยืนอยู่ข้างๆ

สวีเจิ้นหรี่ตาจ้องมองหุ่นอันเย้ายวนของนาง เลียนิ้วโป้งของตัวเองอย่างชั่วร้าย

เห็นสวีเจิ้นหรี่ตาลง แรงอาฆาตของจอมมารแวบมาแล้วหายไป เร็วจนจับไม่ทัน

“เจ็ดผีแห่งภูเขาหยิน” กู้ชูหน่วนพูดอย่างเกียจคร้าน

สวีซานเหนียงยกมือโลหิตของตัวเองขึ้น ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม แป้งที่โบ๊ะไว้หนาๆบนใบหน้าก็มีเศษแป้งตกลงมาตามการเดินส่ายก้นของนาง

“สวรรค์มีทางเจ้าไม่เดิน นรกไร้ประตูเจ้ากลับบุกเข้ามา ข้ากำลังตามหาตัวเจ้าอยู่เลย ไม่คิดว่าเจ้าจะเข้ามาเอง”

“ซานเหนียง ผู้หญิงคนนี้คือ……”

“ยัยขี้เหร่ปากร้ายคนหนึ่ง นางร่วมมือกับเด็กหนุ่มสองคนฆ่าเจี่ยนแคระ”

“ว่าไงนะ……นางฆ่าเจี่ยนแคระงั้นเหรอ?”

สวีเจิ้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขามองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่ไม่พอใจ

“ผู้หญิงคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะ โดยเฉพาะถนัดใช้พวกอาวุธมีพิษ เจ้าระวังโดนนางเล่นงานล่ะ”

“มีแต่ข้าที่เล่นงานคนอื่น ไม่มีใครเล่นงานข้าได้หรอก นางก็แค่ยัยหนูตัวเล็ก ซานเหนียงอย่าเอะอะไปเลย”

พวกนางแน่ใจแล้วว่ากู้ชูหน่วนไม่มีกังฟูในตัวเลย

แต่พวกเขาไม่แน่ใจว่าชายชุดแดงข้างกู้ชูหน่วนจะมีกังฟูหรือเปล่า

พวกเขาสำรวจดูตลอด แต่พวกเขาไม่รู้สึกถึงกำลังภายในที่ไหลเวียนของเขาเลย

“เกรงว่านางคงจะไม่มีกำลังปกป้องตัวเอง”

“นี่……ไม่รู้ว่าครั้งก่อนใครที่แพ้จนต้องหนีหัวซุกหัวซุน วันนี้ยังกล้ามาพูดโม้ตรงนี้อีก” กู้ชูหน่วนจัดกระโปรงที่ยับเยินของตัวเอง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความจองหองดูถูก

นางโอบจอมมารไว้ ตบหลังเขาแล้วพูดปลอบใจว่า “เด็กดี อยู่กับพี่สาว ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้หรอก”

จอมมารก็ซบอยู่ในอ้อมกอดของนาง เหมือนเป็นคนตัวเล็กตัวน้อย

สวีซานเหนียงบ้ากาม

สวีเจิ้นก็บ้ากามเหมือนกัน

ตอนนี้เห็นท่าทีนัวเนียแบบนี้ของพวกเขา ในใจจะไม่โมโหได้ยังไง

“คุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย เหอะ ข้าจะดูสิว่า วันนี้เจ้าจะช่วยใครได้ เจ้าน้องชาย เจ้าไปจัดการยัยขี้เหร่นั่น ผู้ชายคนนั้นข้าจัดการเอง”

“รับทราบ”