อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 190

“ยัยขี้เหร่ ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้เลย” เงื้อมือโลหิตขึ้น สวีซานเหนียงพุ่งเข้าหากู้ชูหน่วนด้วยแรงอาฆาตแค้น

หยินต้ากุ่ยคว้าหมับจับมือของนางไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไป”

“พี่ใหญ่ ลูกตาของสวีเจิ้นโดนควักออกมาเชียวนะ”

“ข้าบอกให้เจ้าไปไง”

“วันนี้ข้าจะต้องฆ่ายัยนี่ให้ได้” สวีซานเหนียงสะบัดมือของเขาออกไป ความโกรธแค้นพลุ่งพล่านออกมา

หยินต้ากุ่ยโมโหตบหน้านางไปทีหนึ่ง “ถ้าเจ้ากล้าฆ่านาง ข้าก็จะฆ่าเจ้าด้วย”

สวีเจิ้นตาบอดแล้ว หรือว่านางก็อยากตาบอดไปด้วยหรือไง?

ไม่เห็นว่าจอมมารปกป้องยัยหนูนั่นอยู่หรือไง

ถ้าเกิดยัยหนูนั่นเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาอย่าคิดที่จะมีชีวิตรอดกลับไปเลย

ใต้หล้าอันกว้างใหญ่ สามารถทำให้สวีเจิ้นตาบอดได้โดยไม่เป็นที่สังเกต แถมยังควักลูกตาของเขาออกมาด้วยมือเปล่า จะมีกี่คนที่ทำแบบนี้ได้?

นี่มันฝีมือของจอมมารชัดๆ

สวีซานเหนียงตัวสั่นเทา ตะโกนอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “พี่ใหญ่……”

“ไป”

หยินต้ากุ่ยกลัวว่าถ้าอยู่ต่อไป พวกเขาสามคนต้องเป็นอันตรายแน่ เขารีบยกตัวพวกเขาแล้วบังคับลากออกไป ไม่สนใจว่าสวีซานเหนียงกับสวีเจิ้นจะโกรธมากแค่ไหน

พวกเขามาเร็วและไปเร็วเช่นกัน

ในตำบลเล็กเหลือเพียงแค่กู้ชูหน่วนกับจอมมารสองคน

กู้ชูหน่วนประคองจอมมารที่ซบอยู่บนตัวของตัวเอง

เจ้าหนุ่มปีศาจนี่แต๊ะอั๋งเก่งเหมือนกันนะ เมื่อกี้แอบจับเอวของนางไปหลายครั้งด้วย

“ถ้าไม่เป็นโรคกระดูกอ่อน ก็ยืนดีๆหน่อย”

“พี่สาว……พวกเขาน่ากลัวมากเลย ข้ากลัวจนขาอ่อนไปหมดแล้ว”

ถุ้ย

ขาอ่อนกับผีน่ะสิ

ตั้งแต่ต้นจนจบ นัยน์ตาของเขาก็ไม่มีความกลัวเลย

ตอนนี้ยังมาแสร้งทำกลัวตรงนี้อีก

“งั้นข้าขอถามเจ้าหน่อยว่า เจ้าควักลูกตาของเจ้าลิงแห้งคนนั้นใช่ไหม?”

จอมมารเงยหน้ามองด้วยดวงตาสับสน ทำสีหน้าบริสุทธิ์ไร้พิษภัยอย่างกับกระต่ายน้อยที่ตกใจกลัว “ไม่ใช่ฝีมือพี่สาวเหรอ?”