อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 201

ก็ขณะที่เย่เฟิงเดินไปถึงปากประตูวิหาร เขาก็ต้องตกตะลึงด้วยบทสนทนาของฮองเฮาฉู่ นัยน์ตาหดเล็ก ฝีเท้าย่างเท้าไม่ออกราวกับหนักพันชั่ง

“ฮูหยิน คุณชายน้อยหายสาบสูญไปตั้งหลายปีแล้ว ถึงเวลานี้เขาจะยืนอยู่ตรงหน้าท่าน ก็เกรงว่าจะจำกันไม่ได้ นี่จะทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”

“ตอนนั้นถึงข้าจะคลอดยากสลบไป แต่ก่อนที่ข้าจะสลบก็เห็นที่บ่าเขามีดอกเหมยดอกหนึ่ง เป็นดอกเหมยตูม ตอนนั้นข้ายังคิดอยู่เลยว่าเด็กผู้ชายจะมีปานดอกเหมยที่บ่าได้อย่างไร”

ปาน...ปานดอกเหมย?

ลมหายใจเย่เฟิงกระชั้น

เขาแทบต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดถึงทำให้ตัวเองยืนอยู่หลังประตูได้

เขาร่างกายเย็นเฉียบแนบกับประตูบานใหญ่ ราวกับหากไม่ทำเช่นนี้ก็จะยืนมั่นคงไม่ได้

ก็มีปานดอกเหมยเหมือนกัน แล้วยังเป็นดอกเหมยตูม...

ท่านยายบอก ว่าตั้งแต่เขาเกิดมาก็...มีแล้ว...

“อาศัยแค่ปานดอกเหมยก็รู้ตัวคุณชายน้อยแล้วหรือเจ้าคะ? เช่นนั้นหากมีคนปลอมแปลงล่ะเจ้าคะ?”

“เป็นไปไม่ได้ ดอกเหมยดอกนั้นไม่เหมือนกับดอกเหมยอื่น กลีบของมันน้อยกว่าดอกเหมยทั่วไปกลีบหนึ่ง นอกจากข้ากับหมอตำแยก็ไม่มีผู้ใดรู้”

“เช่นนั้นก็ให้ฝ่า...ให้นายท่านตามหาคนที่มีปานดอกเหมยก็ได้แล้วนี่เจ้าคะ”

“ไม่ได้ หากมีคนประสงค์ร้ายรู้เข้า เกรงจะเป็นภัยต่อหลินเอ๋อร์”

“ฮูหยิน หากไม่หา...ชะ...เช่นนั้นจะทราบได้อย่างว่าใครคือคุณชายน้อย ปานอยู่ที่บ่าหลัง เราจะถอดเสื้อผ้าคนที่เจอก็ไม่ได้นะเจ้าคะ”

“นอกจากปาน ข้ายังถักไหมผีเสื้ออันหนึ่งวางบนตัวเขา ไหมถักผีเสื้อนั้นเป็นคู่ มิได้มีราคา แต่มันเป็นของแทนใจระหว่างข้ากับท่านพี่ ส่วนอีกชิ้นหนึ่งข้าก็อยากมอบให้ฮูหยินของเขาในอนาคต”

ว่าแล้วฮองเฮาฉู่กับล้วงไหมถักผีเสื้อออกมาจากหน้าอก