อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 208

“เช่นนั้นบ้านเจ้ายังมีใครอีกหรือไม่?”

“ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก”

เมื่อได้ยิน ‘เด็กกำพร้า’ คำนี้ ฮองเฮาฉู่ก็เจ็บดวงใจขึ้นมา

“เด็กที่น่าสงสาร แล้วเจ้าเติบใหญ่มาได้อย่างไร?”

“ข้าโชคดี ได้พบกับคนดีมากมาย พวกเขาเลี้ยงข้าจนโต ข้ายังมีท่านยายอีกคน แม้นางจะตาบอดทั้งสองข้าง แต่นางก็ดีกับข้าราวกับลูกแท้ๆ”

เย่เฟิงยกยิ้ม ในรอยยิ้มเจือน้ำตานิดๆ เห็นแล้วก็ชวนให้สงสารมากกว่าเดิม

ที่ว่าโชคดี ฮองเฮาฉู่ไม่เชื่อโดยสมบูรณ์

เพราะหากโชคดี แล้วเขาจะบาดเจ็บหนักเช่นนั้นได้อย่างไร? แผลที่แขนเขา แผลเก่ากับแผลใหม่ แผลเก่าก็ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้ว

เด็กคนนี้...

ตั้งแต่เล็กจนโตต้องรับความลำบากมามากแน่

“ข้าก็มีลูกชายแท้ๆ อยู่คนหนึ่ง เสียแต่วันที่คลอดก็ถูกชิงตัวไปแล้ว ข้า...ยังไม่ทันได้อุ้มเขาสักครั้ง ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ก็คงโตพอๆ กับเจ้านี่แหละ” ฮองเฮาฉู่ซับน้ำตา

ในมุมที่ฮองเฮาฉู่มองไม่เห็น เย่เฟิงกำหมัดแน่น เขาพยายามทำใจให้สงบ แต่ก็ยังสั่นเทา

“เพราะอะไร...เพราะอะไรถึงถูกชิงตัวไปหรือ?”

“ไม่รู้”

นี่เป็นความเจ็บปวดตลอดชีวิตของนาง

นางก็ไม่รู้ว่าคนที่ชิงลูกของนางจะทำเพื่ออำนาจในบัลลังก์ หรือว่าเพื่อแก้แค้นพวกเขากันแน่

ถ้าเพื่อแก้แค้นพวกเขา สิบแปดปีแล้ว ก็น่าจะพอได้แล้ว

แต่หากเพื่ออำนาจในบัลลังก์ ขอเพียงเขามีความสามารถดูแลแคว้นฉู่ ขอเพียงคืนลูกให้นาง พวกเขาก็จะพิจารณาสละตำแหน่งให้

แต่กลับไม่...

คนที่ลักพาหลินเอ๋อร์ของนางไป สิบแปดปีนี้ก็ไม่เคยปรากฏตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะเอ่ยถึงเงื่อนไข

“หากลูกชายท่านรู้ว่าท่านคิดถึงเขาเช่นนี้ เขาต้องปลื้มใจมากแน่”