อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 209

“แต่ทุกปีฮองเฮาฉู่จะมาพักที่วัดเมฆขาวหนึ่งเดือน สำหรับทำไมถึงเลือกวัดนี้ ข้าน้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าน้อยรู้แต่เพียงพวกขุนนางแคว้นฉู่เสนอให้ฮ่องเต้ฉู่รับนางสนม แต่ถูกฮ่องเต้ฉู่ปฏิเสธไปหมด”

“รักมั่นเช่นนั้นเชียว? บังเอิญขนาดนี้?”

ถ้าเย่เฟิงเป็นลูกชายของฮองเฮาฉู่จริง เช่นนั้นเย่เฟิงก็คือองค์ชายนะสิ? แล้วยังเป็นองค์ชายองค์เดียวของแคว้นฉู่ด้วย เป็นว่าที่ฮ่องเต้แคว้นฉู่?

ไม่...

ไม่ถูกๆ

ถ้าฮองเฮาฉู่เป็นแม่แท้ๆ ของเย่เฟิง ส่วนเย่เฟิงก็ได้รับความอัปยศมากมายขนาดนั้นมาตั้งแต่เล็ก แล้วเขาจะกล้าไปนับแม่ลูกได้อย่างไร?

หากฮองเฮาฉู่เป็นสามัญชน บางทียังเป็นไปได้ที่เย่เฟิงจะรับนางเป็นแม่

แต่ฮ่องเต้กับฮองเฮา...

ฐานะสูงส่งเกินไป ด้วยนิสัยคิดแทนคนอื่นไปเสียหมดของเย่เฟิง นี่เป็นไปไม่ได้เลย

กู้ชูหน่วนกลับอยากให้พ่อแม่แท้ๆ ของเขาเป็นคนธรรมดา

ณ ศาลาบงกช

ฮองเฮาฉู่กับเย่เฟิงสนทนากันอย่างชื่นมื่น

ฮองเฮาฉู่สั่งให้คนไปเอาหีบใบใหญ่มา ดูเหมือนนางจะหวงแหนหีบใบนี้มาก ลูบไล้อยู่นานถึงจะค่อยๆ เปิดออก

ในหีบมีเสื้อผ้าวางเป็นชุดๆ

แต่ละชุดก็พับอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ผลิร้อนร่วงหนาวมีหมด

นางเอ่ย “ทุกปีข้าจะทำชุดกับมือตัวเองให้หลินเอ๋อร์ของข้าแปดชุด ผลิร้อนร่วงหนาวอย่างละสองชุด แล้วยังมีรองเท้า สั่งสมเป็นเดือนเป็นปีก็มีมากหลายหีบ หีบนี้เป็นเสื้อผ้าที่ทำในสองปีนี้ เจ้าลองดูสิว่าพอดีตัวไหม มอบให้เจ้าสองสามชุด”

กล่องดวงตาเย่เฟิงชื้น

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเนื้อผ้าดีเยี่ยม ผิวสัมผัสนุ่มนวล แค่งานฝีมือก็ไร้ที่ติแล้ว

เสื้อผ้าเหล่านี้...ล้วนเป็นเสื้อผ้าที่แม่ของเขาเย็บเองทีละเข็มให้เขา...

เย็บแต่ละเข็ม ด้ายแต่ละเส้นเต็มไปด้วยความคิดถึงบุตรของนาง

นาทีนี้ เย่เฟิงอยากร้องไห้โฮมาก แต่เขาอดกลั้นสุดชีวิต

“ล้ำค่ามากเกินไป ข้ารับไว้ไม่ได้”