อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 210

วาจาเผด็จการเหน็บความข่มขวัญ ราวกับหากมีคนกล้าก้าวออกมาสักก้าว ชีวิตของเขาก็จะถึงที่สิ้นสุด

ครั้นยินเสียงที่คุ้นเคย เย่เฟิงก็สะท้านหนักกว่าเดิมอย่างหยุดไม่อยู่

ความผิดปกติของเขาทำให้ฮองเฮาฉู่ฉงนใจ

เย่เฟิงกำลังกลัวอะไร?

“ตึง...”

ชายที่ลงมาจากท้องฟ้าอยู่ตรงหน้าเย่เฟิง ด้วยแรงกำลังที่หนักทำให้แผ่นดินสะเทือน แผ่นอิฐแตกออกเป็นชั้นๆ เห็นได้ถึงความแกร่งกล้าของกำลังภายใน

“เสี่ยวเฟิงเอ๋อ เจ้าให้ข้าหาลำบากจริงๆ”

ผู้ที่มาเป็นชายกลางคนอายุเกินสี่สิบ รูปร่างกำยำล่ำสัน บึกพ่วงพี นัยน์ตาแหลมคนดุจเหยี่ยวทำให้คนต้องครั่นคร้าม สูงกว่าเย่เฟิงละคนอื่นๆ กว่าคืบ

ด้านหลังเขายังมีผู้คุ้มกันสี่คน และนั่นคือสี่ผู้พิทักษ์วชิระของเขา

แต่ละคนร่างกำยำ กล้ามเนื้อเป็นมัด

“ท่าน...ท่านหัวหน้ากองธง...”

เย่เฟิงหน้าซีดขาว ปากสั่นระริกเอ่ยคำนี้ออกมา

ปีนี้เขาอายุสิบแปด เขาถูกส่งไปอยู่ข้างกายหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ตั้งแต่อายุห้าขวบ ได้รับความอัปยศอดสู ช่วงสิบสามปีนี้ พูดได้ว่าเวลาส่วนมากของเขาล้วนอยู่ในเงาของคนผู้นั้น

กับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ เขาพรั่นพรึงจากจิตวิญญาณ

เย่เฟิงแทบอยากทรุดคุกเข่าลงแบบอัตโนมัติ แต่เขาก็ไม่อยากให้ฮองเฮาฉู่รู้ว่าเขาเป็นแค่ทาสบำเรอต่ำต้อยที่ผู้คนรังเกียจ

ความดิ้นรนและสับสน ทำให้เย่เฟิงว้าวุ่นขาดสติ

เขาจะคุกเข่าก็ไม่ใช่ ไม่คุกเข่าก็ไม่ใช่ ได้แต่ยืนทื่ออยู่ตรงนั้น มองชายที่ทำให้เขาหวาดกลัวถึงทรวงในด้วยความสยองเกล้า

ฮองเฮาฉู่เดินขึ้นหน้าเย่เฟิง ประเมินห้าคนที่มาด้วยประสงค์ร้าย “พวกเจ้าเป็นใคร? มีธุระอะไรกับเย่เฟิง?”

ดวงตาคมกริบราวกับคมดาบหรี่ลงเล็กน้อย กวาดตามองฮองเฮาฉู่อย่างเย็นเฉียบ วาจาที่เอ่ยออกมาแม้คนอื่นจะไม่เข้าใจ แต่กลับโจมตีเย่เฟิงราวกับสายฟ้าฟาด