อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 217

สำหรับกู้ชูหน่วน ทุกครั้งที่เจอหน้า เขาก็แทบอยากบี้นางให้ตายไปเสีย

แต่ทุกครั้ง...เขาก็ใจอ่อน

เย่จิ่งหานโมโหเอ่ย “จัดตัวกู้ชูหน่วนไว้! จับมาไม่ได้ พวกเจ้าก็ไม่ต้องกลับมา”

“ขอรับ!”

เย่จิ่งหานกวาดตามองฮองเฮาฉู่ที่ราวกับวิญญาณออกจากร่างแวบหนึ่ง จากนั้นก็จากไปแบบฮึดฮัด

ฮองเฮาฉู่เอ่ยเสียงสั่น “เด็กๆ เด็กๆ!”

“ฮูหยิน...”

“สืบ! สืบอย่างละเอียดมาให้ข้า ข้าต้องการรู้ข้อมูลชาติกำเนิดทั้งหมดของเย่เฟิง ห้ามละเลยไปแม้แต่เรื่องเดียว!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

“ออกเดินทาง เราไปที่หมู่บ้านสายธาร เร็ว!”

“ขอรับ...”

วัดเมฆขาว วัดที่ใหญ่ที่สุดในตำบลชิงหง

เมื่อครู่ยังมีคนมากมายมารวมตัวกัน พริบตาเดียวก็สลายตัวไปจนหมด

เส้นทางที่ไปหมู่บ้านสายธาร มีรถม้าสองคันเร่งตามกันไป

ด้านนอกรถม้ามียอดฝีมือหลายสิบคนขี่ม้าเร็วอารักขา

พวกเขาจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ แววตาล้ำลึก ที่ขี่อยู่ก็เป็นม้าเหงื่อโลหิตทั้งหมด แค่เห็นก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

ที่นั่งอยู่รถม้าคันแรกคือกู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหาน

ส่วนที่นั่งอยู่บนรถม้าคันที่สองคือเย่เฟิง

เย่เฟิงใจร้อนดั่งไฟ แทบอยากถึงหมู่บ้านสายธารเสียเดี๋ยวนี้ แต่ประการแรกเขาถูกคนของเย่จิ่งหานใช้กำลังขวางเอาไว้

ประการที่สองร่างกายบาดเจ็บหนัง จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่หาย ขี่ม้าแพล็บเดียวก็กระชากถูกบาดแผลบนตัว เลือดสดไหลออกมา กู้ชูหน่วนไม่ยอมให้เขาขี่ม้า จึงได้แต่นั่งรถม้ากลับไป

มองทางหมู่บ้านสายธารที่อยู่ไกลๆ สองมือเย่เฟิงสั่นไม่หยุด ยิ่งเข้าใกล้หมู่บ้าน เขาก็ยิ่งไม่กระวนกระวาย

ในรถม้าคันแรก

กู้ชูหน่วนชงชาเสวี่ยให้เย่จิ่งหาน กะพริบตาโตเป็นประกายปริบๆ ยิ้มเอ่ยราวกับสุนัขเลียแข้ง “ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าพูดผิดไป ท่านเป็นผู้ใหญ่ใจดี อย่าเอาความผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างข้าเลยนะ”

เย่จิ่งหานเชิดหน้าออกไปทางนอกหน้าต่าง ปฏิเสธการขอขมาและชาเสวี่ยของนาง

กู้ชูหน่วนเอี้ยวไปตรงหน้าเขา แล้วมอบชาเสวี่ยให้อีกครั้ง “ข้ารับรอง ต่อไปจะไม่ว่าขาที่สามท่าน...”

“ซี๊ด...”