อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 216

กล่องดวงตาฮองเฮาฉู่แดงอย่างไม่มีสาเหตุ มุมเนตรเจือน้ำตาร้อน แต่กลับยกยิ้ม “หากเจ้าไม่รังเกียจ จะเห็นข้าเป็นแม่ของเจ้าก็ได้ ขอเพียงเจ้าเหนื่อย อ่อนล้า ก็มาหาข้าที่นี่ได้เสมอ”

เย่เฟิงหยัดตัว

แทบต้องพยายามสุดชีวิต ถึงกลั้นน้ำตาของตัวเองได้

“ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา เพียงแต่เย่เฟิงไร้วาสนารับ”

เขาทั้งสกปรกทั้งอัปมงคล คนที่อยู่กับเขาล้วนไม่มีจุดจบที่ดี

มีคำพูดนางประโยคนี้ เขาก็มีความสุขและพอใจมากแล้ว

เมื่อได้ยินดังนั้นฮองเฮาฉู่ก็ว่างเปล่า ไม่รู้เพราะเหตุใดนางจึงเอ็นดูเย่เฟิงนัก เย่เฟิงขมวดคิ้วสักนิด ก็ทำให้นางเจ็บราวกับมีเข็มทิ่มแทงใจ

โดยเฉพาะท่าทางที่เขาพยายามอดกลั้นสุดชีวิต...

ความสงสัยในใจก็ผุดขึ้นในหัวอีกครั้ง

ฮองเฮาฉู่ถามอีกครั้ง “ปีนี้เจ้าอายุสิบเก้าจริงหรือ? เจ้าเป็นกำพร้า หรือว่าเจ้าจะจำผิด? หรือว่ามีคนบอกเจ้าผิดไป?”

“ท่านยายไม่หลอกข้าหรอก”

“เช่นนั้นเจ้าเกิดวันไหนเดือนไหน? เกิดตอนฤดูใบไม้ร่วงใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่ ข้าเกิดฤดูใบไม้ผลิ”

ทีแรกกู้ชูหน่วนก็สงสัยอยู่แล้วว่าพวกเขาเป็นแม่ลูกกัน เมื่อได้ยินคำนี้ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

ยายเย่เคยบอก ว่าตอนที่พวกเขาเก็บเย่เฟิงที่ใต้ต้นเฟิงเย่ (*ต้นเมเปิล) ในลานทาสก็เป็นฤดูใบไม้ร่วงพอดี

ในเมื่อเป็นฤดูใบไม้ร่วง แล้วทำไมเย่เฟิงถึงบอกว่าเขาเกิดในฤดูใบไม้ผลิล่ะ?

ฮองเฮาฉู่ยังไม่ยอม ราวกับหากถามมาไม่ได้ นางก็จะไม่ยอมหยุด “ถ้าเจ้าเกิดในฤดูใบไม้ผลิ แล้วทำไมเจ้าถึงชื่อเย่เฟิงล่ะ?”

“ข้าชื่อเย่เฟิง เฟิงที่หมายถึงสายลมวสันตฤดู ไม่ใช่เฟิงที่เหมือนถึงต้นเฟิงเย่ ฮูหยิน รักษาตัวด้วย...”

เย่เฟิงเกรงว่าหากนางถามต่อไป ไม่รู้ว่าควรต้องตอบอย่างไร จึงได้แต่รีบจากไป