อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 220

ศพกองระเนระนาดอยู่ทั่ว เลือดไหลออกจากตัวพวกเขาช้าๆ แล้วรวมตัวกันเป็นสายธารเล็กๆ ไหลผ่านข้างเท้าพวกเขาไป

หมู่บ้านถูกเผาทำลายแล้ว ครั้นมองไปก็ไม่เห็นบ้านที่ยังสมบูรณ์สักหลัง บนกระเบื้องหลังคามีอีกาจับกลุ่มเกาะอยู่ ส่งเสียงร้องกาๆ ดัง

กู้ชูหน่วนเจ็บใจ

ในศพเหล่านั้นมีเถ้าแก่แผงลอย ผู้ใหญ่บ้าน แล้วยังมีคนที่นางคุ้นหน้ามากมาย แต่ละคนถูกฟันสิบกว่าแผล เลือดไหลจนตาย แม้แต่คนแก่แปดสิบกับเด็กทารกในอู่ก็ไม่ละเว้น

นี่เป็นโศกนาฏกรรมแดนมนุษย์

มือของกู้ชูหน่วนกำจนดังลั่นกรอบแกรบ

เย่เฟิงหน้าซีดจนไร้สีเลือด เขาแทบไม่กล้ามองศพพวกนั้น เพราะทุกคนที่นี้ล้วนดีกับเขาราวกับญาติมิตร

เขาวิ่งโซเซกลับบ้านของตน พร้อมกันนั้นก็ตัวสั่นพึมพำ

“ท่านยาย...ท่านยาย...”

ฝ่ามือกู้ชูหน่วนสั่น ตะโกนเสียงดัง “เซียวหยู่เซวียน! เซียวหยู่เซวียน! เจ้าอยู่ที่ไหน...ถ้ายังไม่ตายก็ส่งเสียงกับข้าหน่อย!”

กู้ชูหน่วนหาเซียวหยู่เซวียนจากกองซากศพไปก็ตะโกนเสียงดังไป นาทีนี้ นางไม่มีความยโสดังก่อนหน้านี้อีก มีแต่ความหวาดกลัว

กลัวว่าเซียวหยู่เซวียนจะเหมือนกับพวกเขา เลือดไหลจนตาย

นางเป็นเหมือนกับไม่รู้ทิศรู้ทาง ค้นหาไปทั่ว ความร้อนรนในดวงตานั้น อย่างไรก็ปิดไม่อยู่

เย่จิ่งหานเจ็บในทรวง

นางเป็นแค่เพื่อนพ้องกับเซียวหยู่เซวียนจริงหรือ?

ตอนที่เขาเกิดเรื่อง นางเคยตื่นตระหนกเช่นนี้ไหม?

ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ เขาก็อิจฉาเซียวหยู่เซวียนขึ้นมา

อย่างน้อยเขาก็มีที่นั่งในใจนาง

เย่จิ่งหานหน้าขรึม

แต่กล่องดวงตาเซียวหยู่เซวียนที่มีบาดแผลเต็มตัวและถูกลูกน้องของเย่จิ่งหานพยุงออกมากลับแดง หัวใจเขาไม่เคยอบอุ่นขนาดนี้มาก่อน