อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 221

กู้ชูหน่วนเอ่ย “ฉะนั้น ตั้งแต่แรกหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็คิดจะกวาดล้างหมู่บ้านสายธารอยู่แล้ว”

ร่างกายเย่เฟิงสะดุด เกือบจะยืนไม่ติด

เขารู้อยู่แล้วเชียว ถึงเขาจะเอากระดิ่งทลายวิญญาณกลับไป หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็ไม่ยอมปล่อยเขาอยู่ดี

ไม่ว่าวันนั้นเขาจะเอากระดิ่งทลายวิญญาณกลับไปได้หรือไม่ หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็ตัดสินใจจะฆ่าล้างชาวบ้านทั้งหมู่บ้านอยู่แล้ว

ต้องโทษเขา...

ต้องโทษเขา เขาไม่ควรพาท่านยายมาอยู่ที่นี่

หากเขาไม่มา ที่นี่ก็จะไม่เกิดเรื่อง

กู้ชูหน่วนมองเย่จิ่งหานที่หน้าขรึม แล้วเอ่ยต่อ “ฉะนั้น ตั้งแต่หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ปรากฏตัวที่วัดเมฆขาว เย่จิ่งหานก็ให้คนรีบมาช่วยปกป้องหมู่บ้านนี้แล้ว เพียงแต่ช้าไปก้าวหนึ่ง”

เซียวหยู่เซวียนไม่ค่อยรู้สถานการณ์ จึงได้แต่เอ่ย “เมื่อวานลูกน้องของเทพสงครามก็มาถึงแล้ว แต่น่าเสียดายที่ยังช้าไป”

คลืนๆ...

เมฆดำรวมตัวแน่นขนัด สายอัสนีฟาดผ่าต่อกันเนืองๆ

ประหนึ่งรู้จิตใจของพวกเขา สวรรค์ก็หลั่งน้ำตาด้วย พิรุณโปรยปรายดังสนั่น ตกมาที่เลือดศพบนพื้น และตกมายังหัวใจของเย่เฟิงกับคนอื่นๆ ด้วย

น้ำฝนและเลือดรวมกันเป็นสายธารที่ใหญ่กว่าเดิม ลดเลี้ยวไม่ขาดสาย

ชิงเฟิงและเจี่ยงเสวียกางร่มให้เย่จิ่งหาน

เย่จิ่งหานขยับฝีปากคิดจะให้เจี่ยงเสวียเอาร่มไปให้กู้ชูหน่วน แต่ฝูกวงกลับชิงตัดหน้าไปก่อน

ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก เย่เฟิงขาอ่อนล้มทรุดคุกเข่าลงร่ำไห้ตรงหน้าชาวบ้านที่เสียชีวิต

เขาตำหนิตัวเองและรู้สึกผิด พยุงศพที่ล้มอยู่กลางสายธารโลหิตขึ้นด้วยมือที่สั่นระริกสองข้าง จากนั้นก็วางพวกเขาเรียงกัน

แล้วใช้มือทั้งสองของตัวเองขุดหลุมใหญ่ที่หน้าหมู่บ้าน

สิบนิ้วขุดจนเลือดออกเต็มไปหมด แต่เย่เฟิงกลับไม่มีความรู้สึก เพียงแต่ขุดด้วยความด้านชา ซ้ำการกระทำเดิมๆ

ในช่วงที่ฝนตก หลุมที่เขาขุดถูกน้ำชะไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ขุดใหม่อีกครั้ง ราวกับมีแต่การขุดหลุมไม่หยุด ถึงจะทำให้หัวใจที่ปวดร้าวของเขาดีขึ้นบ้าง

กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ อยากเข้าช่วย แต่ถูกเย่เฟิงปฏิเสธ ได้แต่มองเขาสำนึกผิดท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักอย่างดื้อดึง