อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 238

ไม่ว่าจะเป็นใครในเจ็ดผีแห่งภูเขาหยิน ต่างก็เป็นคนที่ชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพ โดยเฉพาะพี่ใหญ่ของเจ็ดผีแห่งภูเขาหยิน หยินต้ากุ่ย มีวรยุทธถึงขั้นที่ภูตผีเทวดายังคาดเดาไม่ได้ แทบจะเทียบชั้นได้กับหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ได้เลย

ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันที่นี่ แค่คิดก็รู้แล้วว่าไม่ได้มาดี

องครักษ์ลับคุ้มกันกู้ชูหน่วน พูดเสียงเย็นว่า "พวกเราเป็นคนของท่านอ๋องหานเทพสงคราม ท่านไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฟิ่น และไม่ใช่คนของเผ่าปีศาจ จะไว้หน้าสักครั้งได้หรือไม่ "

สวีซานเหนียงหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที ดวงตาหยาดเยิ้มจ้องเขม็งไปยังเย่เฟิงที่บาดเจ็บสาหัส มีความยินดี มีความโกรธ ปะปนกันไม่ชัดเจน

"ไว้หน้าพวกเจ้า ตอนที่นังเด็กนั่นกับเจ้าคนนั้นฆ่าพี่น้องของข้า เคยไว้หน้าพวกเราหรือไม่"

ดวงตาของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นม่านตา เขาพูดด้วยเสียงโหดเหี้ยมว่า "ยังมีดวงตาของข้า ดวงตาของข้าถูกควักออกมา ล้วนเป็นฝีมือพวกเจ้า บัญชีแค้นในวันนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสะสาง"

แม้ว่าสวีเจิ้นจะตาบอดทั้งสองข้าง แต่การฟังของเขาดีเยี่ยม เขายกเคียวที่อยู่ในมือขึ้น คิดจะฆ่ากู้ชูหน่วน

หยินต้ากุ่ยถลึงตาให้กับสวีเจิ้นแวบหนึ่ง ส่งสัญญาณให้เขาอย่าใจเย็นอย่าวู่วาม

เขากวาดตามองไปจนทั่ว

เย่เฟิงกับยายแก่ ไม่จำเป็นต้องกังวล

สำคัญที่สุดคือเด็กสาวคนนั้น

วันนั้นท่านจอมมารรักและปกป้องนางแค่ไหน เขามองเห็นทั้งหมดอย่างชัดเจน

และนางยังเป็นผู้หญิงของท่านอ๋องหานเทพสงคราม ฆ่านาง เท่ากับเป็นการล่วงเกินทั้งจอมมารและเทพสงคราม สองคนนี้ ไม่ว่าใคร เขาก็ล่วงเกินไม่ได้

"พวกเจ้าก็รู้ดีว่าข้าเป็นว่าที่ภรรยาของเทพสงคราม ก่อนที่เจ้าจะฆ่าข้า ต้องไตร่ตรองให้ดี หลังจากฆ่าข้าแล้ว เทพสงครามจะไล่ล่าพวกเจ้าไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวหรือไม่"

หยินต้ากุ่ยยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

สวีเจิ้นร้อนใจขึ้นมา "พี่ใหญ่ ท่านคงไม่ปล่อยหญิงคนนี้ไปหรอกกระมัง ตอนนี้เทพสงครามไม่อยู่ ขอเพียงพวกเราฆ่าพวกเขาให้หมด ใครจะรู้ว่าเราเป็นคนลงมือ"

"เจ้าเป็นอะไรกับท่านจอมมาร "ราวกับหยินต้ากุ่ยไม่ได้ยินคำพูดของสวีเจิ้น ได้แต่เอ่ยถามกู้ชูหน่วนขึ้นมาทีละคำ