อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 265

กู้ชูหน่วนเอาใจร้อยแปดถึงทำให้จอมมารกลับไปได้ ก่อนจากไป ยังสาบานไม่หยุด ว่าต้องไปเผ่าปีศาจหาเขาแน่ นี่ถึงส่งจอมมารพระปฏิมาองค์นี้ไปได้

เซียวหยู่เซวียนเอ่ย “ยัยขี้เหร่ เช่นนั้นตอนนี้เราไปร้านจุ้ยชุนเฟิงหรือว่าราชวิทยาลัย?”

กู้ชูหน่วนจ้องตรงเบื้องหน้า ถอนหายใจ “ข้ารู้สึกไม่ว่าไปที่ใด จุดจบข้าก็อนาถเช่นกัน”

ไม่รอให้เซียวหยู่เซวียนคิดได้ ประตูใหญ่ปังเสียงหนึ่งถูกคนถีบออก ลูกน้องเย่จิ่งหานกลุ่มหนึ่งทะลักเข้ามา แบ่งเป็นแถวสองข้าง ล้อมพวกเขาแน่นหนา

ถัดจากนั้น ชิงเฟิงและเจี่ยงเสวียก็เข็นเย่จิ่งหานที่หน้าขมึงตึงเข้ามา

รอบตัวเย่จิ่งหานมีอายสังหารอบอวล สีหน้าเขียวปัด เนื้อตัวเย็นเยียบจนแช่แข็งคนตายได้

ภายใต้หน้ากากผี ดวงตาของเขาม่วงดำข้างหนึ่ง จมูกเบี้ยวไปอีกทาง เพียงแต่ดวงตาข้างที่ถูกต่อยจนม่วงดำเป็นคนละข้างกับจอมมารพอดี

กู้ชูหน่วนประคองหน้าผาก

แทบไม่กล้ามองแววตาดุจปลิดชีพของเย่จิ่งหาน และไม่กล้าคิดว่าถัดจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

เซียวหยู่เซวียนบังอยู่ด้านหน้ากู้ชูหน่วน เอ่ยด้วยโทสะ “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ปัง...”

เย่จิ่งหานโบกพักแขนเสื้อ เซียวหยู่เซวียนลอยละลิ่วออกไปทันที องครักษ์กลุ่มหนึ่งกุมตัวเขาไปพลัน

“ปล่อยข้า! เย่จิ่งหาน เจ้าคิดจะทำอะไร? เป็นข้าใช้กำลังพานางออกมา ไม่เกี่ยวกับนาง เจ้าแน่จริงก็อย่าทำให้อิสตรีลำบากใจ ปล่อยข้า!”

องครักษ์อุดปากเขากุมตัวไปทันที

ในลานซอมซ่อที่ทิ้งร้างกว้างขวางนี้ นอกจากเสียงสายลมเย็นหวีดหวิดแล้ว ก็มีเพียงเสียงใบไม้ร่วงซาบๆ

หนาว

หนาวกว่าอากาศเดือนสิบสอง (*ช่วงที่หนาวที่สุดของปี)

เหล่าลูกน้องของเย่จิ่งหานเชิดอกหยัดตัวตรง ยืนนิ่งไม่ขยับดุจรูปสลัก

นัยน์ตาเฉียบคมราวคมมีดคู่หนึ่งจ้องนางอย่างเย็นชา เขาไม่เอื้อนเอ่ยสักคำ และเพราะเช่นนี้ ถึงทำให้เขย่าขวัญยิ่งกว่าเดิม นั่นเป็นความสงบก่อนพายุโหม

กู้ชูหน่วนหัวเราะเจื่อน “เออ...ข้ากลัวการแต่งงาน ก็เลยอยากออกมาสูดอากาศแล้วค่อยกลับไป”

“...”