อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 266

กู้ชูหน่วนยิ้มได้ใจในจุดที่เย่จิ่งหานมองไม่เห็น

นางรู้อยู่แล้วว่าเย่จิ่งหานปากร้ายแต่ใจดี

เย่จิ่งหานทั้งโมโหทั้งร้อนรน

เขาอดกลั้นโทสะไว้เต็มทรวง แทบอยากบีบคอนางให้ตายทั้งเป็น แต่พอเห็นใบหน้าน้อยๆ ทรมานยู่ยี่เป็นปม ความเดือดดาลทั้งมวลก็ผันเปลี่ยนเป็นความกังวล ทำอะไรนางไม่ได้ ได้แต่ให้คนหามนางกลับไป

ในจวนอ๋องหาน

หมอหลวงสิบกว่าคนยืนอยู่ข้างในข้างนอก สลับสับเปลี่ยนกันตรวจชีพจรของกู้ชูหน่วน ทว่าพวกเขาตรวจไม่พบปัญหาอะไรจากชีพจรของนาง แต่กู้ชูหน่วนก็เอาแต่ร้องครวญคราง เหล่าหมอหลวงกลัวขัดใจเย่จิ่งหาน แต่ละคนจึงได้แต่กล่าวอย่างลนลานว่ากระเทือนถูกครรภ์ พักผ่อนอย่าสงบสักสองสามวันก็หาย

ในห้องหอ กู้ชูหน่วนนอนอยู่ เย่จิ่งหานนั่งอยู่ นอกจากเทียนมงคลที่ลั่นเสียงเปรี๊ยะบางครั้งแล้วก็ไม่มีเสียอื่นอีก

อักษร ‘ซังฮี้’ สีแดง ขับบรรยากาศในยามนี้ให้ไม่เข้าทางกันถึงที่สุด

กู้ชูหน่วนรออยู่นานก็ไม่มีเสียงของเย่จิ่งหาน ได้แต่ยอมจำนน “อย่าทำหน้าขึงขังได้ไหม? ลูกตกใจเจ้าหมดแล้ว”

สีหน้าเย่จิ่งหานนิ่งขรึม มุมปากนำพาการถากถางเล็กน้อย

เด็กเพิ่งเดือนเศษ ยังไม่เป็นรูปร่าง ตกใจอะไร?

“เสี่ยวหานหาน เป็นเด็กดี ยิ้มหน่อย ข้าก็กลับมาแล้วมิใช่หรือ?”

มือที่ถือขลุ่ยหยกขาวของเย่จิ่งหานกระตุก เขาหรี่นัยน์ตาเย็นเยียบที่อันตรายของเขา “เสี่ยวหานหาน...?”

“เรียกแบบนี้สนิทสนมกันหน่อย”

“ฉะนั้นเจ้าเรียกเซียวหยู่เซวียนว่าเสี่ยวเซวียนเซวียน?”

“เซียวหยู่เซวียนเป็นเพียงพวกพ้อง เจ้าไม่ใช่” เย่จิ่งหานเป็นสามีภรรยาในนามของนาง ภายนอก มากน้องยังต้องเสแสร้งสักหน่อย เรียกเสี่ยวหานหานก็ไม่มีอะไรไม่ถูกนี่

“ทำไมต้องหนีการแต่งงาน?” เย่จิ่งหานจ้องใบหน้านาง ไม่ยอมพลาดรายละเอียดไปสักนิด