อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 271

ที่พวกเขาอนุมานนั้นถูกจริงๆ สตรีงามเช่นนี้จะเป็นภรรยาของไอ้ผู้ชายพิการสองข้าง แม้แต่ใบหน้าก็ไม่กล้าโผล่ได้อย่างไร?

ที่แท้ ผู้ชายคนนั้นก็ชิงตัวนางมานี่เอง

ตำแหน่งข้างหน้าต่างอีกทางหนึ่ง คุณชายสูงศักดิ์ผู้หนึ่งนำลูกท่านหลานเธอสองสามคนมาอย่างขึงขัง ล้อมพวกเขาทันที

อายุอานามคุณชายสูงศักดิ์ไม่มาก ประมาณสิบกว่าปี สวมชุดแพรสีม่วงทั้งตัว ตรงเอวห้อยหยกขาว หน้าตาพอไปวัดไปวา เพียงขณะที่ดวงตาทั้งสองนั้นมองกู้ชูหน่วนนั้นล่อกแล่ก ทั้งยังมีความละโมบอีกบางส่วน

ครั้นเขามาก็จ้องพวกของเย่จิ่งหานอย่างโมโหโกรธา เอ่ยตำหนิ “ไอ้พิการมาจากไหน กลางวันแสกๆ กลับกล้าใช้กำลังหน่วงเหนี่ยวอิสระของผู้อื่น เจ้าคิดว่าเป็นท่านอ๋องเทพสงครามหรือ? คิดกระทำสิ่งใดก็กระทำ”

บรรยากาศเย็นลงบางส่วนฮวบฮาบ

ฝีเท้าชิงเฟิงขยับก็หมายกำจัดพวกเขา

เย่จิ่งหานยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “ออ...หากข้าก็คือเทพสงครามเล่า?”

“เจ้าคือเทพสงคราม? ฮ่าๆๆ...เจ้าเนี่ยนะ? เจ้าคิดว่าเจ้าสวมหน้ากาก นั่งรถเข็นก็คือเทพสงครามหรือ? หากเจ้าคือเทพสงคราม ข้าก็เป็นเง็กเซียนฮ่องเต้แล้ว! แม่นาง เจ้าไม่ต้องกลัว อดีตท่านปู่ของข้าเป็นถึงขุนนางใหญ่ขั้นหนึ่งของราชสำนัก เวลานี้บิดาข้าก็คือเจ้ากรมพิธีการ ข้าชื่อเสิ่นหยุนลี่ ข้าจะปกป้องเจ้า”

กู้ชูหน่วนเบ้ปาก

หน่อมแน้มที่ไหนเนี่ย? แย่งกันตายหรือ?

เสิ่นหยุนลี่เห็นกู้ชูหน่วนไม่เอ่ยปาก นึกว่าวาจาตนได้ผล ยิ่งคิดอยากแสดงอำนาจและบารมีของตัวต่อหน้ากู้ชูหน่วน

ด้วยเหตุนี้ ท่าทีที่เขามองเย่จิ่งหานจึงแย่ลงทุกที

“ไอ้พิการสมควรตาย สองขาก็เดี้ยงแล้ว ยังมีหน้าออกมาฉุดหญิงชาวบ้านอีก บิดาข้าคือเจ้ากรมพิธีการของราชสำนัก หากยังรู้จักคิดก็รีบคุกเข่าลงขอร้องให้แม่นางท่านนี้อภัยให้เจ้าเสียดีๆ หาไม่แล้ว ข้ารับรองว่าข้าจะให้บิดาข้าฆ่าเจ้าแน่”

“บังอาจ!” จิตสังหารชิงเฟิงแวบผ่าน

ลูกผู้รากมากดีมาจากไหน ถึงกลับกล้ากล่าววาจาเช่นนี้กับท่านอ๋อง

กู้ชูหน่วนไม่ยี่หระ

ขนาดองค์หญิงนางยังกล้าตบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบุตรชายของเจ้ากรมเล็กๆ

“ถ้าวันนี้เจ้าขอขมาชดเชยคุณชายเสิ่นดีๆ แล้วปรนนิบัติคุณชายเสิ่นสักสองสามปี บางทีคุณชายเสิ่นอาจปล่อยเจ้า ไม่เช่นนั้นทั้งบ้านเจ้าต้องพบกับหายนะ!”

เสิ่นหยุนลี่ชอบใจวาจาเหล่านี้ ใบหน้ายังจงใจเอ่ยด้วยโทสะ “พูดเพ้อเจ้ออะไร แม่นางผู้นี้ตบข้า ต้องเพราะข้าทำสิ่งใดไม่ดีแน่ ข้าควรแก้ไขจึงจะถูก”

ชะงักครู่หนึ่ง เสิ่นหยุนลี่กล่าวสืบต่อ “แม่นาง ท่านกำลังโทษที่ข้าไม่สั่งสอนไอ้พิการนี่ดีๆ ใช่ไหม? ดังนั้นจึง...”

“เพียะ...”

ยังไม่สิ้นเสียง ใบหน้าเขาก็รับอีกฝ่ามือ

เสิ่นหยุนลี่ตะลึงงัน