อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 272

“แม่นาง ไยเจ้าจึงตบข้า?”

“เขาไม่ใช่ไอ้พิการ!” กู้ชูหน่วนกล่าวจริงจัง

ประการแรก นางรังแกเย่จิ่งหานได้ ด่าว่าเขาเป็นพิการได้ แต่กลับไม่ชอบให้คนอื่นรังแก ด่าทอลบหลู่เขา

ประการที่สอง นางกำลังช่วยเขาอยู่ ไอ้พิการสมควรตายคำเดียวของเขา เท่ากับก้าวเข้าประตูผีแล้วข้างหนึ่ง เย่จิ่งหานโบกมือก็ทำให้พวกเขาหายไปจากพระนครทั้งตระกูล กระทั่งหายไปจากโลกนี้ได้แล้ว

“จะ...เจ้าเป็นอะไรกับเขากันแน่?” เสิ่นหยุนลี่เขลาอย่างไรก็รู้ว่าความสัมพันธ์พวกเขาไม่ธรรมดา

เขาเป็นเด็กที่ได้รับการเอาใจมากที่สุดในบ้าน ขอเพียงเขาต้องการ พ่อแม่ย่อมขบคิดประเคนมาอยู่ตรงหน้าเขา

แต่เล็กจนโตเขาถูกตีเมื่อไร? เวลานี้กลับถูกหญิงแปลกหน้าตบ

เสิ่นหยุนลี่ถุยเลือดในปาก เปลี่ยนอารมณ์เอาใจเมื่อครู่ เอ่ยเตือนด้วยใบหน้าเย็น “เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่ที่ไหน?”

“รู้สิ ร้านอาหาร”

“นี่เป็นถิ่นของข้า ท้องถนนทั้งพระนครล้วนเป็นถิ่นของข้า ขอเพียงข้าต้องการให้เจ้าตาย แม้เทพสงครามอยู่ที่นี่ก็ต้องไว้หน้าข้าหลายส่วน”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็หัวเราะ ครั้นนางแย้มยิ้ม อบอุ่นดุจตะวันฉาย หลอมละลายทุกสิ่งในบัดดล กอปรกับโฉมหน้าเป็นหนึ่งของนาง คนจำนวนมากในที่นี้คงถูกนางทำให้ลุ่มหลง

กู้ชูหน่วนหันไปโบ้ยปากกับเย่จิ่งหาน ดวงตานำพากระเซ้าเย้าแหย่

ราวกับกำลังถามเย่จิ่งหาน เขาไว้หน้าเขาจริงหรือ?

นาทีที่เย่จิ่งหานสบตากับความกระเซ้าในดวงตานาง ก็ราวกับผู้คนรอบข้างอยู่คนละโลก ไม่เกี่ยวกับเขา

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ขอเพียงเข้าคุกเขาโขกหัวให้ข้าสามครั้ง ยินยอมเป็นอนุข้า ข้าก็จะละเว้นเจ้าครั้งนี้”

“อนุ?” เฮอะ...พระชายานางยังไม่เป็น แต่จะไปเป็นอนุ?

“ถูกต้อง ถ้าเจ้าปรนนิบัติข้าได้ดี บางทีข้าอาจพิจารณายกฐานะเจ้าขึ้นมา”

“เจ้าปากมากไปแล้ว!”

ว่าแล้วกู้ชูหน่วนก็จับพาดหลังทุ่ม ทุ่มเขาออกไปนอกหน้าต่าง