อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 277

อุ๊บ...

ทุกคนพากันอยากกระอักเลือด

สิบเจ็ดล้านตำลึงเพิ่มราคาเป็นยี่สิบห้าล้านตำลึงในคราวเดียว นี่นางคิดเลขเป็นหรือไม่?

กู้เฉิงเซี่ยงแทบกระอักเลือดชราออกมา

องค์หญิงตังตังและอ๋องเจ๋อใบหน้าเขียวปั๊ด

กู้ชูหน่วนอีกแล้ว จงใจหาเรื่องพวกเขาใช่ไหม?!

พวกเขาประมูลอะไร นางก็มาแย่ง

ใบหน้ายิ้มแย้มเสี่ยวลู่คลี่บาน บิดเอวคอด เอ่ยเสียงหวานทางกู้ชูหน่วน “แขกผู้ทรงเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดให้ราคาถึงยี่สิบห้าล้านตำลึง มีท่านไหนให้ราคาอีกไหม?”

กู้เฉิงเซี่ยงถือป้าย ค่อนวันก็ไม่ยกขึ้น ในใจมีความโกรธแค้นเหลือคณา

แม้กู้ชูหน่วนเป็นบุตรีของเขา แต่พวกเขาสะบั้นสัมพันธ์พ่อลูกไปนานแล้ว กู้ขูหน่วนจะมอบไข่มุกอุ่นจิตให้เขาได้อย่างไร?

เสี่ยวลวี่เอ่ย “องค์หญิง ยี่สิบห้าล้านตำลึงแพงเกินไปแล้วเพคะ ไทเฮา...เกรงว่าชั่วเวลาสั้นๆ ก็รวบรวมเงินมากขนาดนั้นไม่ได้ มิเช่นนั้น...”

“ไม่ได้! ข้าระบายโทสะนี้ไม่ได้ ยี่สิบหกล้านตำลึง”

“สามสิบล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนกล่าวเนิบ

“สามสิบเอ็ดล้านตำลึง”

“สี่สิบล้านตำลึง”

องค์หญิงตังตังแทบเป็นลมจับ

สี่สิบล้านตำลึงซื้อไข่มุกอุ่นจิตหนึ่งเม็ด สมองนางพิการหรือ?

“ปัง...”

ป้ายถูกนางโยนทิ้ง องค์หญิงตังตังจ้องกู้ชูหน่วนอย่างโมโหโกรธา

อ๋องเจ๋อหมดถ้อยคำในบัดดล

สี่สิบล้านตำลึงประมูลไข่มุกอุ่นจิตหนึ่งเม็ด เกรงว่าฮ่องเต้ต้องปวดใจกระมัง

อ๋องเจ๋อถาม “ฝ่าบาทตอบจดหมายแล้วหรือ?”

“ทูลท่านอ๋อง คนที่ส่งจดหมายยังไม่กลับมาพ่ะย่ะค่ะ”

“ไยไปนานเช่นนี้แล้วยังไม่กลับมา การประมูลใกล้เสร็จสิ้นแล้ว”

“เออ...ข้าน้อยจะไปดูอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

“สี่สิบล้านตำลึงครั้งที่หนึ่ง สี่สิบล้านตำลึงครั้งที่สอง ยังมีผู้ใดให้ราคาอีกหรือไม่? หากไม่มีผู้ใดเพิ่มราคาแล้ว ไข่มุกอุ่นจิตก็จะตกเป็นของแขกผู้ทรงเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดแล้ว”

อ๋องเจ๋อร้อนใจดั่งมดแมลงในกระทะร้อน เขาอยากเพิ่มราคา แต่เขาไม่มีเงิน ฮ่องเต้ก็ไม่ตอบกลับสักที

หากเขาไม่เพิ่มราคา ก็ต้องเสียไข่มุกอุ่นจิตไปแล้ว

ครั้นเห็นกู้ชูหน่วนใกล้จะประมูลได้แล้ว อ๋องเจ๋อก็ชูป้ายขึ้น “สี่สิบเอ็ดล้านตำลึง”

“สี่สิบห้าล้านตำลึง”

กู้ชูหน่วนแทบไม่ลังเลที่จะขาน

เหงื่อกาฬอ๋องเจ๋อที่ใหญ่ดั่งเม็ดถั่วไหลลงมา กัดฟัน “สี่สิบหกล้าน”

“ห้าสิบล้าน”

“ท่านอ๋อง องครักษ์ที่เราส่งไปขอยืมเงินจากฝ่าบาท คนหนึ่งขาหัก คนหนึ่งหลงทาง ยังมีอีกคนไม่ระวังถูกรถม้าชน ดังนั้น...จนถึงตอนนี้พวกเขายังไม่ได้เข้าวัง...”

“อะไรนะ?! เหตุใดทั้งสามจึงเกิดเรื่องขึ้นพอดี? หรือมีคนจงใจขัดขวางพวกเขาเข้าวังเข้าเฝ้าฝ่าบาท?”

“ข้าน้อยก็สงสัยเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ หาคนไปสืบแล้ว แต่...แต่ผลลัพธ์ที่สืบได้ พวกเขาต่างประสบอุบัติเหตุหกล้มและถูกรถชนพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วอีกคนเล่า หรือว่าเป็นคนใหม่? แม้แต่วังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้หรือ?”

“คนผู้นั้น...ก็รู้หนทางวังอยู่ แต่อ้อมซอยจนงุนงง หาทางออกไม่พบพ่ะย่ะค่ะ”

“บัดซบ! แล้วยังไม่รีบส่งคนไปยืมเงินฝ่าบาทอีก!”

“ข้าน้อยส่งคนไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่วังหลวงห่างจากที่นี่มากเกินไป เกรงว่าจะไม่ทัน...”

“ห้าสิบล้านครั้งที่สาม ยินดีกับแขกผู้ทรงเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดด้วย ได้รับไข่มุกอุ่นจิตไปอีกแล้ว”