อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 278

“กอบกู้เอง” เย่จิ่งหานเป่าใบชาในจอก แม้แต่ศีรษะก็ไม่เงย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับสายตาน่าสงสารของนาง

ชิงเฟิงภาวนาในใจ

ท่านอ๋องต้องแข็งใจเอาไว้นะพ่ะย่ะค่ะ

มิเช่นนั้นนิสัยมือเติบของพระชายา เกรงแต่ครึ่งปีกิจการที่จวนอ๋องสั่งสมมาต้องหมดเกลี้ยงในคราเดียวแล้ว

กู้ชูหน่วนเท้าคาง หน้าด้าน “ข้าไม่มีเงิน”

“แก้ไขเอง”

“ข้าเป็นสตรีอ่อนแอ เรื่องนี้ใหญ่เกินไป ข้าแก้ไขไม่ได้”

ครั้งนี้เย่จิ่งหานคร้านตอบนางแม้แต่ประโยคเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมอบสายตาให้นาง

กู้ชูหน่วนกะพริบตาปริบๆ

เย่จิ่งหานปั่นหัวได้ยากกว่าพวกองค์หญิงตังตังกับไทเฮามาก ท่าทางสุกรตายไม่กลัวน้ำร้อน เขาไม่กลัวหน้าตาตัวเองจะถูกนางขายไปหมด

“ขอเชิญแขกผู้ทรงเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดไปชำระเงินรับของด้านหลังด้วย” ผู้ดำเนินรายการกล่าวซ้ำอีกครั้ง

ท่ามกลางฝูงชนมีคนตะโกนเสียงดัง “หมายเลขยี่สิบแปด เจ้ากล้าเพิ่มเงิน ไม่กล้าชำระบัญชีหรือ? ที่จัดประมูลเฟิงเซียงมิใช่ที่ที่เจ้าจะขานเท่าไรก็ได้ หากเจ้าชำระไม่ได้ อย่างน้อยก็ทิ้งร่างกายส่วนหนึ่งไว้!”

“คนผู้นี้ดูแปลกหน้ายิ่งนัก คงมาที่จัดประมูลเฟิงเซียงครั้งแรกกระมัง?”

“ไม่มีเงินก็อย่าประมูล เสียเวลาข้าจริงเชียว!”

พวกกู้เฉิงเซี่ยง อ๋องเจ๋อและองค์หญิงตังตังโล่งอก แทบอยากให้กู้ชูหน่วนไม่มีเงินไปจ่าย เช่นนั้นการประมูลครั้งนี้ก็เริ่มใหม่ได้อีกครั้ง

เผชิญหน้ากับการบีบคั้นของทุกคน กู้ชูหน่วนทำหน้าด้าน เบนความขัดแย้งไปทางเย่จิ่งหาน “สามีข้ามีเงิน เขาจะไปจ่าย!”

“เช่นนั้นก็รีบจ่ายเถอะ เวลาของทุกคนมีค่าดั่งทองคำ”

“ท่านพี่ ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเราเพิ่งแต่งงานกัน หลังแต่งงานท่านยังไม่ได้มอบอะไรให้ข้าเลย มอบไข่มุกอุ่นจิตไม่เกินไปกระมัง? อย่างไรข้าก็มอบตัวเป็นๆ ให้ท่านแล้ว”

หว่างคิ้วเย่จิ่งหานกระตุก

ทำไมทุกครั้งทั้งที่รู้ว่านางเสแสร้ง ตนกลับจะติดกับทุกที?

ชิงเฟิงร้อนใจเล็กน้อย กระซิบ “ท่านอ๋อง นี่ห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะพ่ะย่ะค่ะ ไม่แน่ชิ้นต่อไปอาจหกสิบล้านก็ได้”

ความหมายของเขาคือ หากยอมให้ในครั้งนี้ ครั้งหน้าพระชายาจะยิ่งกำเริบไร้ยำเกรง

กู้ชูหน่วนเอ่ยจริงจัง “ชิงเฟิง ในฐานะที่เป็นองครักษ์ข้างกาย ทั่วไปล้วนหวังให้นายชายหญิงรักใคร่สมานฉันท์ แต่เจ้ากลับยุแยงตะแคงรั่ว ใจเจ้าทำด้วยอะไร? หรือว่าใครบงการเจ้า?”

ชิงเฟิงจุกอก

พระชายามิใช่ไร้วรยุทธ์หรือ?

ไยการฟังจึงดีเยี่ยงนี้?

เขากดเสียงลงต่ำขนาดนั้น พระชายายังได้ยินอีก?

“ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้น ข้าน้อยเพียง...”

“ยินดีกับหมายเลขยี่สิบแปดเชิญรับไข่มุกอุ่นจิต ปรบมือให้นาง”

กู้ชูหน่วนตะลึง

ชิงเฟิงก็ตะลึง

นัยน์ตาเย่จิ่งหานแวบแสงเย็นเยียบที่อันตรายสายหนึ่ง

องค์หญิงตังตังเอ่ยด้วยโทสะ “นางยังไม่ได้ไปจ่ายเงิน พวกเจ้าที่จัดประมูลถือดีอย่างไรมอบไข่มุกอุ่นจิตให้นาง?!”

“ก็นั่นนะสิ นางผู้นี้ยังไม่ได้ชำระเงินชัดๆ”

เสี่ยวลู่ยิ้มสง่า เคืองเล็กน้อยกับน้ำเสียงดูแคลนของพวกเขา

“แขกผู้ทรงเกียรติหมายเลขยี่สิบแปดคบสหายทั่วแผ่นดิน มีคนชำระให้นางแล้ว”

“อะไรนะ?! นี่ห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ! ใครใจกว้างยื่นมือเช่นนั้น? ครั้นจ่ายก็ห้าสิบล้านตำลึง!”

“นี่น่ะหรือ? ความลับ ที่จัดประมูลเฟิงเซียงไม่เปิดเผยข้อมูลของผู้ซื้อ”

ขนคิ้วอ๋องเจ๋อแทบขมวดเป็นปม

นางผู้นี้ทำอะไรมาบ้างกันแน่ ไร้เหตุผลไร้ซึ่งสาเหตุใครจะมอบเงินห้าสิบล้านตำลึงให้นาง?

มือที่ข้อกระดูกแบ่งชัดของกู้ชูหน่วนเคาะโต๊ะเป็นครั้งๆ ตรองว่าผู้ใดจ่ายเงินแทนนาง

ในสมองนางหมุนไปหนึ่งตลบ ก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นผู้ใด