อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 279

ไข่มุกอุ่นจิตมีแรงดึงดูดกับเขาอย่างยิ่ง

สารานุกรมหลอมยามีแรงดึงดูดต่อเขามากยิ่งกว่า

สองอย่างแรกประมูลไม่ได้ก็ช่างเถอะ ชิ้นที่สามนี้ต่อให้ต้องทุบหม้อข้าว เขาก็จะประมูลมาให้ได้ จะไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปอีกเด็ดขาด!

นัยน์ตานุ่มนวลของซ่างกวนฉู่ชายขึ้นเล็กน้อย คล้ายสนใจสินค้าประมูลชิ้นที่สามนี้นิดๆ

ไม่นาน เขาก็ก้มหน้าดื่มชาต่ออีก ราวกับความสนใจนั้นเพียงแค่เบาบาง

ในดวงตาชิงเฟิงแวบประกายหนึ่ง “ท่านอ๋อง สูตรยาโบราณก็ไม่เลวนะพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นเราก็...”

“รีบอะไร ของดียังอยู่ข้างหลัง”

ข้างหลัง?

ข้างหลังยังมีของอีกอะไรอีก?

หรือว่าท่านอ๋องทราบแล้วว่าที่ประมูลสุดท้ายของวันนี้คืออะไร?

นัยน์ตาดำขาวตัดกันชัดของกู้ชูหน่วนชอนไชประกายสีสันประหลาด

สินค้าประมูลชิ้นแรก นางทำตามวิธีการของตนเอง ดูว่าจะหลอมยาหยกเขียว ดังนั้นถึงซื้อด้วยราคาสูง

สินค้าประมูลชิ้นที่สอง นางอยากประมูลมอบให้เย่เฟิง ไข่มุกอุ่นจิตนี้ แปดเก้าในสิบส่วนก็คือเม็ดนั้นที่เย่เฟิงถูกชิงไป

สำหรับสินค้าประมูลชิ้นที่สาม กลับเป็นความสนใจของนางเอง

ข้ามมิติมาถึงยุคโบราณ เนื่องจากไม่มีวรยุทธ์ นางจึงเสียเปรียบมาก เวลานี้แทบอยากเพิ่มความสามารถของตัวเองอย่างอดใจรอไม่อยู่

เพิ่มพลังยุทธ์ด้วยยา เป็นวิธีที่รวบรัดที่สุด นางรู้วิชาแพทย์ ดังนั้นนางคิดอยากได้สารานุกรมหลอมยา ศึกษาเอง หลอมยาเอง อาศัยตัวเองเพิ่มพลัง

กู้เฉิงเซี่ยงฟื้นคืนปณิธานนักสู้

เขาสามารถอยู่ได้จนถึงตำแหน่งเฉิงเซี่ยง อย่างแรกก็เพราะอาศัยใบบุญมารดาของกู้ชูหน่วน

อย่างที่สองก็เพราะเขาเคยคบค้ากับนักหลอมยาผู้หนึ่งอย่างบังเอิญ คนจำนวนไม่น้อยมาประจบเขา จากนั้นมาชะตาขุนนางจึงราบรื่น

สารานุกรมหลอมยาเขาต้องได้มาให้จงได้

ขอเพียงได้สารานุกรมหลอมยามา จวนเฉิงเซี่ยงของพวกเขาจึงจะยังคงรุ่งเรืองไปอีกร้อยปี

กู้ชูหยุนอยากได้สารานุกรมหลอมยาแต่ความคิดของนางต่างกับกู้เฉิงเซี่ยง

ที่นางต้องการหาใช่ความรุ่งเรืองร้อยปีของจวนเฉิงเซี่ยง แต่ที่นางต้องการเพียงแค่ตัวเองสามารถเพิ่งพลังยุทธ์ได้ในช่วงเวลาที่สั้นที่สุด

“ท่านพ่อ เราเอาเงินมาทั้งหมดเท่าใดหรือ?” นางไม่อยากหลุดมือไปอีก

“เจ้าวางใจเถอะ กู้ชูหน่วน อ๋องเจ๋อกับองค์หญิงตังตังก็เหลือเงินไม่เท่าไรแล้ว พวกเขาไม่กล้าแย่งกับเราหรอก”

กู้ชูหยุนจะวางใจได้อย่างไร

พวกเขาคนหนึ่งเป็นองค์ชาย อีกคนเป็นองค์หญิง ถึงจะไม่มีเงินอย่างไร ก็ดีกว่าจวนเฉิงเซี่ยงกระมัง? ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงในที่นี้ยังมีเหล่าตระกูลดังอีกมากมาย

“สินค้าประมูลชิ้นที่สาม ยังคงเริ่มราคาที่สามล้านตำลึง”

กู้เฉิงเซี่ยงรวมไปถึงอ๋องเจ๋อ องค์หญิงตังตังและคนอื่นๆ กำลังคิดจะให้ราคา กู้ชูหน่วนก็ชูป้าย “ยี่สิบล้านตำลึง”

ซีด...

นางคนนี้ วิปลาสไปแล้วหรือ?

เมื่อครู่ห้าสิบล้านตำลึงยังไม่มีให้ ตอนนี้ยังกล้าให้ราคายี่สิบล้านตำลึงอีก?

ที่สำคัญที่สุดคือ นางไม่เพิ่มราคาโหดขนาดนั้นได้ไหม?

จากสามล้านตำลึงกระโดดถึงยี่สิบล้านตำลึง ตรงกลางก้าวข้ามไปกี่เท่า?

นางมีสมองจริงหรือเปล่า?

“ท่านพ่อ ท่านรีบเพิ่มราคาเร็ว” กู้ชูหยุนเอ่ย

ใบหน้าชรากู้เฉิงเซี่ยงซีดเผือด

ยี่สิบล้านตำลึง?

เขาจะไปรวบรวมจากที่ไหน?

ถึงจะด้วยชีวิตชราของเรา ก็ยังได้ไม่ถึงยี่สิบล้านตำลึงเลย

มือที่ถือป้ายของอ๋องเจ๋อ หนักพันชั่งก็มิปาน

นางคนไม่รู้จักดีชั่ว จงใจมาปั่นป่วนที่จัดประมูลเฟิงเซียงหรือ?

เคยเห็นแต่ไม่เอาเงิน แต่ไม่เคยเห็นคนที่รีบร้อนทิ้งเงินเช่นนี้มาก่อน

องค์หญิงตังตังเจ็บใจ เปิดผ้าม่าน วิ่งไปที่ราวกั้นตะโกนเอ่ย “เจ้าไม่มีเงินสักหน่อย จะประมูลสารานุกรมหลอมยาได้อย่างไร? เงินเมื่อครู่ยังเป็นคนอื่นจ่ายให้เจ้า ข้าขอแนะนำให้ไล่นางออกไปเสีย จะได้ไม่ขัดหูขัดตา!”

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะเอ่ย “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีเงิน? ช่วงก่อนข้าได้เงินมาไม่น้อย มิเช่นนั้น ข้าเท้าความว่าได้มาอย่างไรให้เจ้าฟังทีละเรื่อง?”

องค์หญิงตังตังโมโหจนปวดตับ

ได้มาอย่างไร?

ยังมิใช่หลอกจากมือพวกนางไปหรือ?

จงใจจี้จุดนาง!