อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 280

“ก็นั่นนะสิ รีบไล่นางออกไปเถอะ ดีไม่ดีจะมาปั่นป่วน”

บรรดาแขกเหรื่อในงานประมูลต่างขับไล่ไสส่ง จะได้ขจัดคู่ต่อสู้ไปอีกหนึ่ง

เสี่ยวลู่ยิ้มพราย โอบอ้อมอย่างสง่างาม นำพาเสน่ห์อิสตรีเล็กน้อย เสียงของนางกังวานหวาน ราวนกกระจิบเหลืองออกหุบเขาก็มิปาน “แขกหมายเลขยี่สิบแปดมิได้ติดเงินของงานประมูล ตามกฎ งานประมูลไม่มีสิทธิขับไล่”

“เมื่อครู่นางไม่มีเงินห้าสิบล้านตำลึงจ่ายชัดๆ”

“แต่สหายของนางจ่ายแทนนางแล้ว งานประมูลเราสนใจแต่เงิน ไม่สนใจว่าผู้ใดจ่ายแทนนาง”

เสี่ยวลู่กล่าวเช่นนี้ แสดงออกอย่างชัดเจน พวกเขาจะไม่ขับไล่กู้ชูหน่วนออกไป ในมุมของงานประมูลของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องไล่นางไปจริงๆ เพราะนางยังไม่ได้ติดเงินสักเฟื้อง

กู้ชูหน่วนมองไปทางองค์หญิงตังตัง ยิ้มเย้ย “พวกเจ้าร้อนรนอยากไล่ข้าออกไปเช่นนี้ หรือว่าสู้ราคาไม่ได้?”

องค์หญิงตังตังหยิบป้าย ขานทันที “ยี่สิบเอ็ดล้าน”

นางแพศยา สายตาอะไรกัน?

เบ่งบารมีอวดตัวกับนางชัดๆ

“สามสิบล้านตำลึง”

อุ๊บ...

เลือดชราทุกคนพุ่งอีกแล้ว

ยี่สิบเอ็ดล้านตำลึงเพิ่งถึงสามสิบล้านตำลึง นางมั่นใจว่าจะเอาจริงนะ?

“สามสิบเอ็ดล้านตำลึง” ท่ามกลางฝูงชนไม่รู้ว่าผู้ใดขานขึ้น

“สามสิบสองล้านตำลึง”

“สามสิบสามล้านตำลึง”

กู้ชูหน่วนกวาดมองสายตาหนึ่ง คนที่เพิ่มราคาในเวลานี้ นางไม่รู้จัก หรืออาจเป็นผู้ที่หลอมยาเป็นนิดหน่อย

กู้ชูหยุนเอ่ยอย่างร้อนใจ “ท่านพ่อ เราจะไม่เพิ่มราคาแล้วจริงหรือ?”

กู้เฉิงเซี่ยงกลั้นลมหายใจหนึ่ง แล้วระบายโทสะกับกู้ชูหยุนอย่างอดไม่อยู่

“หากเจ้าหาเงินสามสิบสามล้านตำลึงได้ ข้าต้องสู้ราคาถึงที่สุดแน่!”

“...”

กู้ชูหยุนน้อยใจ

นางมีเงินมากมายเช่นนั้นที่ไหน?

นี่เป็นราคาสูงเทียมฟ้า

อ๋องเจ๋อใคร่ครวญอยู่นาน ถึงชูป้ายขึ้นด้วยมือที่สั่นระริก “สามสิบห้าล้านตำลึง”

“ห้าสิบล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนเอ่ยอย่างเอื่อยเฉื่อย

ทุกคนพากันจุกอกพูดไม่ออก

ผู้หญิงที่ใส่ผ้าปิดหน้านามนั้นอีกแล้ว

ห้าสิบล้านตำลึงอีกแล้ว

ปัดโถ่...

พริบตาเดียวก็เพิ่มราคาสิบห้าล้านตำลึง นางไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยเล่า?

เดิมองค์หญิงตังตังคิดเพิ่มราคาสืบต่อ ทว่าหลังจากได้ยินว่าห้าสิบล้านตำลึงแล้ว ป้ายในมืออย่างไรก็ยกไม่ขึ้น ได้แต่เอ่ยด้วยโทสะ “ผู้ดำเนินรายการ เมื่อครู่นางไม่มีห้าสิบล้านตำลึง ครั้งนี้ก็ย่อมไม่มีเช่นกัน มิเช่นนั้น เจ้าก็ให้นางเอาเงินออกมาก่อนแล้วค่อยประมูลต่อเถอะ”

“อ้อ...แขกชั้นบน เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีเงิน? แล้วรู้ได้อย่างไรว่าจะไม่มีคนจ่ายให้ข้าอีก?”

“เช่นนั้นเจ้าก็เอาเงินออกมาสิ”

กู้ชูหน่วนยิ้มลอยๆ “ข้าขอถาม ที่จัดประมูลเฟิงเซียงมีกฎให้แขกเอาเงินออกมาก่อนแล้วค่อยร่วมการประมูลหรือไม่?”

“เออ...กลับไม่มี”

“ในเมื่อไม่มี แขกชั้นบน เหตุใดจึงเรียกร้องข้าเช่นนี้?”