อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 281

กู้ชูหน่วนหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูปรมาจารย์เฟิง

ตาแก่นี่มาจากไหนกัน มาแย่งสารานุกรมหลอมยากับนางทำไมกันนะ?

นางชูป้ายแล้วพูดว่า “แปดสิบล้านตำลึง”

“แปดสิบห้าล้านตำลึง”

“เก้าสิบล้านตำลึง”

พึ่บ……

ทุกคนตะลึงกันไปหมด

กับอีแค่สารานุกรมหลอมยามีราคาถึงเก้าสิบล้านตำลึงเชียวเหรอ……

ราคานี้แพงมากเลยนะ ถึงแม้จะเป็นชนชั้นสูงคนในราชวงศ์ ก็ยากที่จะจ่ายราคานี้ได้

ปรมาจารย์เฟิงยิ้มอย่างมีเมตตา ลูบเคราสีขาวของตัวเอง “แม่หนูรู้การหลอมยาเหรอ?”

“ไม่รู้”

“งั้นเจ้ามีคนรู้จักที่หลอมยาเป็นเหรอ?”

“ไม่มี”

“งั้นเช่นนี้แล้ว แม่หนูอยากประมูลเอาสารานุกรมหลอมยาไปให้คนอื่นเหรอ?”

“ก็ไม่ใช่ ข้าเห็นสารานุกรมหนังแกะนั่นสวยดี อยากประมูลมา ตอนมีอารมณ์ก็เอามาหนุนเป็นหมอนนอน”

เฮือก……

ทุกคนในงานต่างซุบซิบกันขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง?

เอาสารานุกรมหลอมยาไปทำเป็นหมอน?

นั่นมันราคาเก้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ

และใครไม่เอาสารานุกรมหลอมยาเป็นของมีค่าบ้าง?

ถึงจะเป็นปรมาจารย์เฟิง ก็ยังแปลกใจกับคำตอบนี้ของกู้ชูหน่วน

“แม่หนู หากเจ้าชอบม้วนหนังแกะโบราณแบบนี้ ข้ายังมีอีกมาก แม่หนูยอมเสียสละเล่มนี้ให้ข้าเป็นยังไงเล่า ข้าเอาม้วนหนังแกะโบราณให้เจ้าสักสองสามเล่มก็ได้ แถมยาชะไขกระดูกให้เจ้าอีกสองเม็ด”

ทุกคนตาสว่างกันหมด โดยเฉพาะองค์หญิงกับพวกกู้ชูหยุน

ม้วนหนังแกะโบราณหนังแกะที่ปรมาจารย์เฟิงให้ เป็นของธรรมดาที่ไหนกัน? จะต้องเป็นม้วนโบราณที่มีอายุมานานแน่นอน

และแถมยาชะไขกระดูกให้อีกสองเม็ด ยาชะไขกระดูกไม่ได้หาซื้อง่ายๆนะ มีเงินก็ซื้อไม่ได้ง่ายๆด้วย ยาตัวนี้ก็หลอมออกมายากมากอีกด้วย

ผู้หญิงคนนี้จะโชคดีไปถึงไหนกันนะ ถึงได้ยาชะไขกระดูกกับม้วนหนังแกะโบราณของปรมาจารย์เฟิง

ถ้านางไม่ตกลง ก็คือโง่มากเลยนะ

พวกนางอิจฉากู้ชูหน่วน ทุกคนต่างก็อิจฉานาง แต่นางกลับพูดอย่างไม่สนใจว่า “ยาชะไขกระดูกอะไรกัน ข้าไม่เอาหรอกนะ อีกอย่าง……ข้าชอบม้วนหนังแกะโบราณนั้น ม้วนหนังแกะโบราณอื่นจะสวยแค่ไหน ข้าก็ไม่ชอบหรอกนะ เพราะข้าชอบแค่ชะตาสิ่งที่เห็นครั้งแรก”

“……”

ทุกคนเงียบงัน แต่ละคนมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่านางเป็นคนโง่กันหมด

คนบ้า

เงื่อนไขดีๆเยอะขนาดนี้ก็ไม่เอา กลับไปแย่งสารานุกรมหลอมยาที่นางก็ทำไม่เป็น

ปรมาจารย์เฟิงไม่มีอาการสีหน้าใดๆมากนักบนใบหน้า แค่เพิ่มราคาต่อไป “เก้าพันห้าสิบล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยห้าล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

เฮือก……

งานการประมูลฮือฮากันอีกครั้ง

ถึงแม้งานประมูลเฟิงเซียงนี้จะเปิดอยู่ในพระนครอยู่นาน แต่ตั้งแต่เปิดมาจนถึงตอนนี้ น้อยครั้งที่จะประมูลไปถึงราคาสูงถึงหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง

นี่……

นี่มันชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว

องค์หญิงตังตังมองตาโต

ผู้หญิงคนนี้ นางแน่ใจนะว่าไม่ได้พูดราคาผิด?

หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง……

นางไม่ไปแย่งมาเลยล่ะ?