อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 281

กู้ชูหน่วนหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูปรมาจารย์เฟิง

ตาแก่นี่มาจากไหนกัน มาแย่งสารานุกรมหลอมยากับนางทำไมกันนะ?

นางชูป้ายแล้วพูดว่า “แปดสิบล้านตำลึง”

“แปดสิบห้าล้านตำลึง”

“เก้าสิบล้านตำลึง”

พึ่บ……

ทุกคนตะลึงกันไปหมด

กับอีแค่สารานุกรมหลอมยามีราคาถึงเก้าสิบล้านตำลึงเชียวเหรอ……

ราคานี้แพงมากเลยนะ ถึงแม้จะเป็นชนชั้นสูงคนในราชวงศ์ ก็ยากที่จะจ่ายราคานี้ได้

ปรมาจารย์เฟิงยิ้มอย่างมีเมตตา ลูบเคราสีขาวของตัวเอง “แม่หนูรู้การหลอมยาเหรอ?”

“ไม่รู้”

“งั้นเจ้ามีคนรู้จักที่หลอมยาเป็นเหรอ?”

“ไม่มี”

“งั้นเช่นนี้แล้ว แม่หนูอยากประมูลเอาสารานุกรมหลอมยาไปให้คนอื่นเหรอ?”

“ก็ไม่ใช่ ข้าเห็นสารานุกรมหนังแกะนั่นสวยดี อยากประมูลมา ตอนมีอารมณ์ก็เอามาหนุนเป็นหมอนนอน”

เฮือก……

ทุกคนในงานต่างซุบซิบกันขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือไง?

เอาสารานุกรมหลอมยาไปทำเป็นหมอน?

นั่นมันราคาเก้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ

และใครไม่เอาสารานุกรมหลอมยาเป็นของมีค่าบ้าง?

ถึงจะเป็นปรมาจารย์เฟิง ก็ยังแปลกใจกับคำตอบนี้ของกู้ชูหน่วน

“แม่หนู หากเจ้าชอบม้วนหนังแกะโบราณแบบนี้ ข้ายังมีอีกมาก แม่หนูยอมเสียสละเล่มนี้ให้ข้าเป็นยังไงเล่า ข้าเอาม้วนหนังแกะโบราณให้เจ้าสักสองสามเล่มก็ได้ แถมยาชะไขกระดูกให้เจ้าอีกสองเม็ด”

ทุกคนตาสว่างกันหมด โดยเฉพาะองค์หญิงกับพวกกู้ชูหยุน

ม้วนหนังแกะโบราณหนังแกะที่ปรมาจารย์เฟิงให้ เป็นของธรรมดาที่ไหนกัน? จะต้องเป็นม้วนโบราณที่มีอายุมานานแน่นอน

และแถมยาชะไขกระดูกให้อีกสองเม็ด ยาชะไขกระดูกไม่ได้หาซื้อง่ายๆนะ มีเงินก็ซื้อไม่ได้ง่ายๆด้วย ยาตัวนี้ก็หลอมออกมายากมากอีกด้วย

ผู้หญิงคนนี้จะโชคดีไปถึงไหนกันนะ ถึงได้ยาชะไขกระดูกกับม้วนหนังแกะโบราณของปรมาจารย์เฟิง

ถ้านางไม่ตกลง ก็คือโง่มากเลยนะ

พวกนางอิจฉากู้ชูหน่วน ทุกคนต่างก็อิจฉานาง แต่นางกลับพูดอย่างไม่สนใจว่า “ยาชะไขกระดูกอะไรกัน ข้าไม่เอาหรอกนะ อีกอย่าง……ข้าชอบม้วนหนังแกะโบราณนั้น ม้วนหนังแกะโบราณอื่นจะสวยแค่ไหน ข้าก็ไม่ชอบหรอกนะ เพราะข้าชอบแค่ชะตาสิ่งที่เห็นครั้งแรก”

“……”

ทุกคนเงียบงัน แต่ละคนมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่านางเป็นคนโง่กันหมด

คนบ้า

เงื่อนไขดีๆเยอะขนาดนี้ก็ไม่เอา กลับไปแย่งสารานุกรมหลอมยาที่นางก็ทำไม่เป็น

ปรมาจารย์เฟิงไม่มีอาการสีหน้าใดๆมากนักบนใบหน้า แค่เพิ่มราคาต่อไป “เก้าพันห้าสิบล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยห้าล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

เฮือก……

งานการประมูลฮือฮากันอีกครั้ง

ถึงแม้งานประมูลเฟิงเซียงนี้จะเปิดอยู่ในพระนครอยู่นาน แต่ตั้งแต่เปิดมาจนถึงตอนนี้ น้อยครั้งที่จะประมูลไปถึงราคาสูงถึงหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง

นี่……

นี่มันชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว

องค์หญิงตังตังมองตาโต

ผู้หญิงคนนี้ นางแน่ใจนะว่าไม่ได้พูดราคาผิด?

หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง……

นางไม่ไปแย่งมาเลยล่ะ?

แม่หนูคนนี้ หรือว่ากำลังหมายถึงบางอย่างอยู่?

วิชาการหลอมยาของเขา หยุดนิ่งเป็นเวลาหลายปีในจุดสูงสุดของระดับสอง ไม่เคยก้าวหน้าไปไหนเลย หรือว่าเขายึดติดกับปัจจุบันมากเกินไป วิสัยทัศน์แคบมากเกินไป?

ปรมาจารย์เฟิงยิ้มแล้วพยักหน้าให้นาง เขายิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ขอบใจแม่หนูที่ชี้แนะ ข้าน้อมรับคำสอน”

ทุกคนแปลกใจอีกครั้ง

น้อมรับคำสอนอะไรกัน?

ผู้หญิงคนนั้นอายุแค่สิบเจ็ดสิบแปด จะสอนอะไรปรมาจารย์เฟิงได้กัน?

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่หนึ่ง หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่สองหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่สาม ยินดีกับแขกหลายเลขยี่สิบแปด ได้รับสารานุกรมหลอมยา”

องค์หญิงตังตังพูดอย่างร้ายอาจว่า “เหอะ เจ้าคิดว่าเจ้าได้สารานุกรมหลอมยา แล้วจะเป็นของเจ้างั้นเหรอ? ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะเอาอะไรมาจ่าย”

เสียงองค์หญิงตังตังจะว่าดังก็ไม่ดัง จะว่าเบาก็ไม่เบา แค่คนทั้งงานการประมูลได้ยินพอดีก็เท่านั้น

อี้เฉินเฟยกำลังจะให้คนไปจ่าย กู้ชูหน่วนก็พูดขึ้นก่อนว่า “สารานุกรมหลอมยานี่ข้าชอบใจยิ่งนัก จ่ายเงินเองถึงจะมีความรู้สึกสำเร็จ ส่วนคำถามที่แขกด้านบนถามมานั้น ข้าอารมณ์ดี ก็ตอบไปด้วยเลยแล้วกัน เงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงเป็นเงินที่ข้าชนะมาก่อนหน้านี้ แค่คนคนเดียว ข้าก็ชนะมาแล้วหนึ่งร้อยกว่าล้าน ลูกสาวของนางก็แพ้ให้ข้าอีกนิดหน่อย รวมแล้วหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงพอดี ยังไงเงินนี่ก็เป็นเงินที่ชนะมา จ่ายออกไป ข้าก็ไม่เสียดายหรอก”

คำพูดนี้ทำเอาองค์หญิงตังตังโกรธจัด

เงินนี่เป็นเงินที่กู้ชูหน่วนโกงมาจากเสด็จแม่และนางเหอะ?

กู้ชูหน่วนไม่เสียดาย แต่นางเสียดายนี่

“จ่ายเงิน”

กู้ชูหน่วนเปิดแหวนมิติออกมา เงินหนึ่งร้อยห้าสิบล้านปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาผู้คน

คนที่มาดูก็ต่างอ้าปากค้างด้วยความตะลึงกันหมด มองดูเงินที่กองเป็นภูเขานั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นี่มันๆๆ……

นางไปชนะเงินมากมายพวกนี้มาจากไหนกัน?

ทำไมถึงเยอะขนาดนี้นะ?

คุณพระ นางอายุไม่มาก ดูร่ำรวยมากจริงๆ

ชิงเฟิงปาดเหงื่อ

ยังดี……

ยังดีที่พระชายาไม่ขอเงินจากนายท่านอีก ไม่งั้นหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงนี่ ถึงแม้จะเป็นนายท่าน ก็เหมือนถูกตัดเนื้อบนตัวไปเหมือนกัน