อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 283

อี้เฉินเฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน มองดูกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่มั่นใจ “ไม่ต้องประมูลหรอก ขอแค่พวกเราต้องการ ก็จะมีคนมาส่งคัมภีร์ซือจิงฉบับสมบูรณ์มาให้พวกเราเอง ไม่จำเป็นต้องเสียเงินกับของแบบนี้”

“อ่า……”

ใครจะใจกว้างถึงกับส่งคัมภีร์ซือจิงฉบับสมบูรณ์ให้พวกเขากันนะ?

อีกอย่าง……หรือว่าท่านอี้รู้ว่าใครจะประมูลมา?

หรือว่าท่านอี้รู้ว่าแม่นางกู้จุประมูลอีก ดังนั้นเลยตั้งใจจ่ายเงินให้นางแทน?

นี่มันแตกต่างยังไงกับการที่เราประมูลเอง?

“คัมภีร์ซือจิงเฟิงหย่าซ่งฉบับสมบูรณ์ ราคาเริ่มต้นที่สามล้านตำลึง”

สามล้านตำลึงอีกแล้วเหรอ……

ครั้งนี้ราคาคงจะไม่ทะยานพุ่งเสียดฟ้าหรอกนะ?

“สี่ล้านตำลึง”

“ห้าล้านตำลึง”

“ห้าล้านห้าแสนตำลึง”

“หกล้านสองแสนตำลึง”

“เจ็ดล้านตำลึง”

“เจ็ดล้านหนึ่งแสนตำลึง”

แค่พริบตาเดียว คัมภีร์ซือจิงก็มีราคาถึงเจ็ดล้านกว่าตำลึงแล้ว

องค์หญิงตังตังใจคอเหี่ยวแห้ง

ก็แค่หนังสือรวบรวมบทกวีธรรมดา มีราคาถึงเพียงนี้เชียวเหรอ?

นางเป็นองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุด แต่ให้นางเอาเงินมากมายขนาดนี้ออกมา นางก็ไม่มีหรอก คนพวกนี้เอาเงินมากมายพวกนี้มาจากไหนกันนะ? แต่ละคนจ่ายเงินเต็มที่กันมาก

แล้วดูกู้ชูหน่วนตั้งแต่เริ่มก็เอาแต่นั่งจิบชาอยู่ตรงนั้น ไม่คิดที่จะประมูลกับเขาเลย

องค์หญิงตังตังอึ้งเล็กน้อย

หรือว่าคัมภีร์ซือจิงไม่เข้าตานาง?

ไม่เข้าตาก็ดี นางจะได้ประหยัดไปด้วย

กู้ชูหยุนตะโกนว่า “เจ็ดล้านห้าแสนตำลึง”

กู้เฉิงเซี่ยงขมวดคิ้วเป็นปม “ลูก ถึงแม้คัมภีร์ซือจิงจะสำคัญมากแค่ไหน แต่มันไม่มีประโยชน์สำหรับพวกเราเลย เจ็ดล้านห้าแสนตำลึงไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลยนะ”

“ท่านพ่อ คัมภีร์ซือจิงเฟิงหย่าซ่ง แถมแต่ละอันยังมีหนึ่งร้อยเก้าสิบหกหน้าอีกด้วย พวกเราสามารถแยกมันออกมาแล้วขายได้ ราคาอาจจะไม่ต่ำกว่าเจ็ดล้านห้าแสนตำลึง และยังสามารถมอบให้กับราชวิทยาลัยได้ด้วย ตำแหน่งของราชวิทยาลัย เกรงว่าท่านพ่อก็คงรู้ดี ถ้าหากสามารถรักษาสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาได้ ก็มีแต่ผลดีสำหรับพวกเรา”

กู้เฉิงเซี่ยงลังเล

ถึงแม้นางจะพูดถูก แต่เงินเจ็ดล้านห้าแสนตำลึงไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆเลย

“เจ็ดล้านเจ็ดแสนตำลึง”

“เจ็ดล้านแปดแสนตำลึง” กู้ชูหยุนตะโกน

“แปดล้านตำลึง”

“แปดล้านหนึ่งแสนตำลึง” กู้ชูหน่วนเพิ่มราคาไปอีก

สายตาที่เกียจคร้านของกู้ชูหน่วนก็เกิดความสนใจขึ้นมา

กู้ชูหยุนเหมือนจะสนใจคัมภีร์ซือจิงเล่มนี้นะ?

หรือว่าอยากจะประมูลเพื่อเอาใจอาจารย์ซ่างกวน?

นึกถึงการหมั้นของนางกับเซียวอวี่เซวียน กู้ชูหน่วนก็แสยะยิ้มเย็นชาออกมา

ในเมื่อนางอยากได้ขนาดนั้น งั้นก็ทำให้นางสมหวังแล้วกัน

“สิบล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนชูป้ายขึ้นมา

กู้ชูหยุนกัดฟันกรอด

กู้ชูหน่วนคิดจะทำอะไร?

นางจะเอาคัมภีร์ซือจิงไปทำไมกัน?

ตั้งใจหาเรื่องนางงั้นเหรอ?

“สิบล้านห้าแสนตำลึง”

“สิบสามล้านตำลึง”

“สิบสี่ล้านตำลึง”

ตอนที่กู้ชูหยุนตะโกนสิบสี่ล้านตำลึงออกมา ร่างกายนางก็สั่นเทาเล็กน้อย

กู้เฉิงเซี่ยงเกาหัวอย่างร้อนรน เขารีบพูดห้ามว่า “จะเพิ่มราคาอีกไม่ได้แล้ว คัมภีร์ซือจิงนั่นไม่สำคัญเท่าไข่มุกอุ่นจิต ลูก ตานี้เราไม่ประมูลแล้วนะ”

ไข่มุกอุ่นจิตเขายังไม่อยากเพิ่มราคาเลย กับอีแค่คัมภีร์ซือจิงไม่กี่เล่มมีอะไรให้ประมูลกัน

“ท่านพ่อ คุณค่าของคัมภีร์ซือจิงเล่มนั้นสูงกว่าไข่มุกอุ่นจิต มัน……”

“พอแล้ว ข้าอายุมากแล้ว ไม่ว่าข้าจะหาเงินมาได้มากเท่าไหร่ ขอข้าใช้ชีวิตอีกสองสามปีได้ไหม ยังไม่ดีเท่าไข่มุกอุ่นจิตเลย”

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้มเย็นชา ก็ไม่ตะโกนเยอะ ตะโกนแค่ว่า “สิบห้าล้านตำลึง เฮ้อ โทษข้าที่เมื่อกี้ประมูลสารานุกรมหลอมยาเยอะไปหน่อย ทำเอากระเป๋าข้าแฟบไปเลย”

นางไม่พูดยังดี พอพูดแล้ว กู้ชูหยุนที่ตอนแรกอยากจะยอมแพ้ก็มองไปยังซ่างกวนฉู่อีกครั้ง กัดฟันตะโกนอีกครั้ง “สิบหกล้านตำลึง”