อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 289

อี้เฉินเฟยเคาะโต๊ะด้วยนิ้วมือที่เรียวยาว ยิ้มมุมปากแล้วอย่างเชื่องช้าว่า “หนึ่งร้อยล้าน”

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยเจ็ดสิบล้านตำลึง”

“สองร้อยล้าน”

กู้ชูหน่วนกุมขมับอย่างเจ็บปวดใจ

นางไม่อยากได้แผนที่แล้ว ใครจะเอาก็เอาไปเถอะ

สองร้อยล้านเชียวนะ……

เจ้าสองตัวนี้ยังประมูลลงอีกเหรอ?

กู้ชูหน่วนมองดูแผนที่ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าว

นางอยากได้ แต่นางไม่มีเงินสองร้อยล้านเนี่ยสิ

เย่จิ่งหานแสยะยิ้มเย็นชา จะเทียบความรวยงั้นเหรอ?

“สองร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

โครม……

ในงานการประมูล มีคนไม่น้อยต่างก็ตกใจจนเป็นลมล้มลงไป

สองร้อยห้าสิบล้านตำลึง……

พวกเขาไม่ได้หูแว่วไปใช่ไหม?

นี่มันแผนที่อะไรกันแน่ คุ้มกับเงินมหาศาลขนาดนี้เลยเหรอ

กู้ชูหน่วนมองค้อนไปยังห้องหมายเลขเจ็ดไม่หยุด ส่งสัญญาณให้อี้เฉินเฟยหยุดเพิ่มราคาได้แล้ว

คนรับใช้ของอี้เฉินเฟย มือที่ถือแก้วชาอยู่นั้นก็สั่นกระตุก

“ท่านอี้ แม่นางกู้บอกให้พวกเราหยุดประมูลได้แล้ว พวกเราทำตามที่แม่นางกู้ว่าเถอะขอรับ”

“สามร้อยล้าน” อี้เฉินเฟยพูด

กู้ชูหน่วนอยากจะบ้าตายจริงๆ

สามร้อยล้าน เอาเงินให้นางยังจะดีกว่าอีก

เสี่ยวลู่พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “แผนที่ฉบับเดียว ประมูลถึงราคาสามร้อยล้านตำลึงเต็มๆ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เจ้าของที่ได้แผนที่นี้ไปต้องชื่นชอบมากแน่ๆ หากมันมีชีวิต คงจะรู้สึกยินดีมากๆ”

ชิงเฟิงพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “นายท่าน แผนที่ฉบับนี้มีความลึกลับอะไรหรือขอรับ? ข้าน้อยจะให้คนไปเตรียมเงินไว้เดี๋ยวนี้”

“สามร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

เย่จิ่งหานไม่ได้ตอบชิงเฟิง แต่เพิ่มราคาต่อไปเรื่อยๆ

ทุกคนต่างมองไปยังห้องหมายเลขเจ็ดอย่างลุ้นระทึก อยากเห็นว่าห้องหมายเลขเจ็ดจะเพิ่มราคาอีกหรือเปล่า

กลับเห็นคนในห้องหมายเลขเจ็ดยิ้มอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงอบอุ่นดุจดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ ช่างน่าฟังเสียจริง

“ในเมื่อแขกหมายเลขยี่สิบเก้าชอบแผนที่ฉบับนี้มาก งั้นข้าก็ไม่แย่งแล้วกัน”

แขกหมายเลขเจ็ด……ถอนตัวแล้วงั้นเหรอ?

ก็ใช่ แผนที่แผ่นเดียวมีราคาถึงสามร้อยห้าสิบล้านตำลึง คนโง่เท่านั้นที่จะเพิ่มราคาต่อไป

ถึงแม้เย่จิ่งหานจะประมูลแผนที่นั้นมาได้ แต่เขากลับไม่มีความสุขเลย

ด้านหนึ่งเป็นเพราะความสัมพันธ์ของกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยคลุมเครือไม่ชัดเจน

อีกด้านเป็นเพราะว่า ถึงแม้เขาจะชนะ แต่เขากลับโดนอี้เฉินเฟยหลอก ตอนที่ถึงสองร้อยห้าสิบล้านตำลึง เขาก็เตรียมถอยแล้ว

แต่เขากลับเพิ่มราคาอีกห้าสิบล้านตำลึง จึงทำให้เขาต้องสูญเสียหนึ่งร้อยล้านไป

“สามร้อยห้าสิบล้านครั้งที่หนึ่ง สามร้อยห้าสิบล้านครั้งที่สอง สามร้อยห้าสิบล้านครั้งที่สาม ยินดีกับแขกหมายเลขยี่สิบเก้าด้วย ได้รับแผนที่ม้วนหนังแกะโบราณ”

ตอนที่ชิงเฟิงจ่ายเงิน ก็รู้สึกเสียดายอย่างมาก

สามร้อยห้าสิบล้านตำลึงบวกกับหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงเมื่อกี้ นายท่านมางานประมูลกับพระชายา จ่ายเงินเยอะเกินไปแล้ว

ที่สำคัญคือ แผนที่ฉบับนี้ เขาไม่เห็นว่ามันจะมีจุดเด่นตรงไหนเลย

กู้ชูหน่วนดวงตาเปล่งประกาย พูดอย่างตื่นเต้นว่า “สามีเจ้าคะ เมื่อกี้เจ้าให้ยาอายุวัฒนะกับข้าแล้ว เจ้าเอาแผนที่นี้ให้ข้าด้วยดีหรือไม่”

“เจ้ามีม้วนหนังแกะโบราณเป็นหมอนแล้วนี่ ข้าก็กำลังขาดอยู่ดี ตอนนี้พวกเรามีกันคนละอัน พอดีเลย”

“……”

เขาจะเอาแผนที่ไปเป็นหมอนได้ยังไง รังแกนางไม่มีการศึกษาหรือไง

กู้ชูหน่วนยิ้มหวาน “เอาแบบนี้ไหม ข้าคืนยาอายุวัฒนะให้เจ้า เจ้าเอาแผนที่ให้ข้า เป็นยังไง?”

“ไม่ดี ข้าหน้าตาดีอยู่แล้ว ไม่ต้องการยาอายุวัฒนะหรอก เจ้าเก็บยาอายุวัฒนะไว้ใช้เองดีกว่า”

“……”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว พยายามคิดหาทางหลอกเอาแผนที่ในมือเย่จิ่งหานมาให้ได้

เสียงของพิธีกรเสี่ยวลู่ดังขึ้นอีกครั้ง

“ของประมูลชิ้นต่อไป เป็นของประมูลชิ้นสุดท้ายของเรา ยังคงเป็นแผนที่อยู่ดี เป็นแผนที่ฉบับสมบูรณ์ มีชื่อว่า แผนที่ไข่มุกมังกรสีฟ้า”

โครม……