อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 304

กู้ชูหน่วนเปิดกล่องออก ด้านในเป็นหยกหนึ่งชิ้น เป็นหยกสีขาวทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าแกะสลักด้วยอักษรรูนมากมาย

เหมือนอย่างที่นางคิดไว้ไม่มีผิด อักษรรูนบนหยกขาวคล้ายกับกระดิ่งทลายวิญญาณมาก

กู้ชูหน่วนทำตามวิธีเก่า ทำหยกขาวให้แตก เป็นไปตามที่คิดไว้ไม่มีผิด หลังจากที่หยกขาวแตกแล้ว อักษรรูนบนนั้นก็ปรากฏขึ้นบนอากาศ จากนั้นก็หลอมรวมเข้ากับกระดิ่งทลายวิญญาณทันที

หยกสามชิ้นหลอมรวมกับกระดิ่งทลายวิญญาณแล้ว ทันใดนั้นเองก็มีแสงประกายเจิดจ้าขึ้นท้องฟ้า

แสงระยิบระยับปกคลุมทั่วทั้งแผ่นดิน ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยแสงแห่งเทพยดา และสามารถมองเห็นได้ชัดเจนแม้ในระยะไกล

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ที่นี่ยังขนาดนี้เลย เกรงว่าอิทธิพลทั่วทุกที่คงรู้กันหมดแล้วล่ะ

“พึ่บ……”

กระดิ่งทลายวิญญาณที่อยู่บนอากาศ ทันใดนั้นก็ดับลง แล้วตกลงมาบนพื้น

กู้ชูหน่วนเก็บขึ้นมา ตรวจดูอย่างละเอียด กระดิ่งทลายวิญญาณแสดงแผนที่ออกมา เป็นแผนที่ทั้งหมด แต่แผนที่นี้แปลกหน้ามาก ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหนกันแน่

เซียวอวี่เซวียนจดจำแผนที่ไว้ในสมอง กระตุกยิ้มแล้วพูดว่า “หรือว่าตามหาด้วยแผนที่นี้ ก็จะสามารถตามหาไข่มุกมังกรได้”

“รู้ไหมว่าแผนที่ทำเครื่องหมายไว้ที่ไหน?”

“ไม่รู้สิ แต่แผนที่นี้น่าจะเป็นทะเลโลหิต แคว้นเย่มีแค่สามที่ที่มีทะเลโลหิต เมืองอู๋ซวง เมืองมู่หยง เมืองฉางฮวน ในนั้นทะเลโลหิตของเมืองมู่หยงใหญ่และเยอะสุด”

กู้ชูหน่วนลูบคาง หรือว่าแผนที่นี้จะบันทึกเมืองมู่หยงเอาไว้เหรอ?

นางเปิดและพลิกแผนที่ไปมา เห็นตัวหนังสือแคว้นเว่ยสี่ตัวตรงมุมซ้ายล่างของเมื่อหลายพันปีก่อน เมืองแห่งทะเลโลหิต

“เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าเคยได้ยินเมืองแห่งทะเลโลหิตห้าคำนี้ไหม?”

“ไม่เคยนะ”

“แผนที่นี้ไม่ใช่เมืองมู่หยงแน่นอน นี่เป็นตัวหนังสือแคว้นเว่ยเมื่อสองพันกว่าปีก่อน แคว้นเว่ยตั้งอยู่ทางเหนือ และเมืองมู่หยงตั้งอยู่ทางใต้ เหนือใต้ห่างกันมาก”

“เจ้าหมายความว่า……สถานที่ที่แผนที่บันทึกนั้น น่าจะอยู่ที่เมืองอู๋ซวงเหรอ?”

กู้ชูหน่วนเปิดดูแผนที่บนกระดิ่งทลายวิญญาณหลายครั้ง ขมวดคิ้วเป็นปม

แผนที่นี้น่าจะมีอายุประมาณสองพันกว่าปีได้ ผ่านไปสองพันกว่าปีแล้ว ถึงแม้จะเป็นภาพของภูเขา ก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ้าง ให้คนรุ่นหลังสองพันกว่าปีก่อน ให้ไปหาที่อยู่ตามแผนที่ที่คนโบราณทิ้งเอาไว้เมื่อสองพันกว่าปีก่อน นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ

กู้ชูหน่วนเก็บกระดิ่งทลายวิญญาณเข้ากระเป๋า “ออกไปจากที่นี่ก่อน เดี๋ยวจะดึงดูดพวกศัตรูมาเสียก่อน หลังจบงานชุมนุมสวินหลงแล้ว พวกเราไปเมืองอู๋ซวงด้วยกัน”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ส่งพวกเราออกไปจากที่นี่”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตอบรับเสียงฟ่อๆๆ รัดตัวพวกเขาไว้แล้วบินออกจากในภูเขาหิมะ

ในตอนที่พวกเขาออกไปไม่นาน ก็มีกลิ่นอายของพวกยอดฝีมือระดับเทพปรากฏขึ้นตรงที่พวกเขาอยู่เมื่อกี้ ถ้ากู้ชูหน่วนออกมาช้ากว่านี้ เกรงว่าคงต้องต่อสู้กับพวกเขาแน่

“ฟ่อ……”

หลังจากออกจากภูเขาหิมะแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ปล่อยพวกเขาไว้รอบนอกภูเขา หัวใหญ่ยักษ์ของมันคลอเคลียมือเล็กของกู้ชูหน่วน หนึ่งในสองหัวของมันกอดขาของนางเอาไว้ ออดอ้อนไม่หยุด

กู้ชูหน่วนมองออกว่ามันหมายถึงอะไร นางตอบปฏิเสธโดยไม่คิดเลยทันที “ไม่ได้ เจ้าตัวใหญ่เกินไปแล้ว ถ้าข้าพาเจ้าออกไป ทุกคนคงได้หันมาสนใจแน่ และข้าก็พาเจ้าไปไม่ไหวด้วย”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กะพริบตา ครุ่นคิดคำพูดของนางอย่างตั้งใจ

ทันใดนั้นเอง ร่างกายร้อยกว่าเมตรของมันก็หดลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นงูเล็กสิบเมตรได้ เหมือนกลัวว่ากู้ชูหน่วนจะไม่ยอมพามันออกไปอีก มันจึงหดตัวลงอีกเรื่อยๆ สิบเมตร เจ็ดเมตร ห้าเมตร สามเมตร หนึ่งเมตร ครึ่งเมตร สิบห้าเซนติเมตร

กู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนตกตะลึง

นี่เป็นงูยักษ์จริงเหรอ?

นี่มันไส้เดือนฉบับขนาดเล็กชัดๆ

ไม่สิ ไส้เดือนจะใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยิ้มฟ่อๆๆ เงยหน้าขึ้นอวดกู้ชูหน่วน

มันเลื้อยขึ้นไปบนตัวของกู้ชูหน่วนอย่างเชี่ยวชาญ ขดตัวเป็นก้อนบนข้อมือของนาง แล้วนอนหลับอย่างขี้เกียจ