อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 303

กู้ชูหน่วนก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน ในตอนที่ลูบหัวงูเก้าหัวนั้นมือของนางก็สั่นเทาเล็กน้อย เซียวอวี่เซวียนกลับตกใจจนชักมือของนางกลับมา “เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง ถ้าเจ้าโดนกัดขึ้นมาจะทำยังไง”

“ฟ่อ……”

งูเก้าหัวที่กำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นได้ยินคำพูดของเซียวอวี่เซวียน ก็โกรธขึ้นมาทันที จึงทำเสียงขู่เขา

ตัวของมันใหญ่มากจริงๆ ถึงมันจะไม่ได้คิดร้าย แค่อยากข่มขู่เท่านั้น แต่เซี่ยวอวี่เซวียนก็ตกใจจนใบหน้าซีดเซียว

กู้ชูหน่วนพูดว่า “วางใจได้ มันไม่ทำร้ายข้าหรอก”

กู้ชูหน่วนชักมือตัวเองกลับมา ลูบหัวหนึ่งในนั้นของงูเก้าหัว ที่ทำให้นางวางใจคือ งูเก้าหัวไม่ได้คิดร้ายจริงๆ แต่กลับหลับตาลง เลียนางอย่างเป็นมิตร เพลิดเพลินกับการลูบไล้ของนางมาก

นี่มันคือความไว้ใจและเชื่อใจ มันคิดว่ากู้ชูหน่วนเป็นเจ้าของ หรือเป็นแม่ของมันเอง

กู้ชูหน่วนโล่งอก ความกลัวในใจก็หายไปด้วย นางลูบหัวทุกหัวของมัน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูสิหัวที่เก้าของเจ้านู้นขึ้นมาแล้วเนี่ย ไปเล่นกับเสือดาวน้อยมาล่ะสิท่า?”

พอพูดจบ กู้ชูหน่วนเองยังต้องอึ้งเลย

เสือดาวน้อย?

นั่นเป็นใครอีกล่ะ?

กลับเห็นงูเก้าหัวบิดเลื้อยลำตัวอย่างออดอ้อน เก้าหัวของมันส่ายไปมาอย่างกับกลองป๋องแป๋ง

งูเก้าหัวไม่ได้คิดร้าย เซียวอวี่เซวียนก็ถึงโล่งอก เขาขมวดคิ้วแล้วมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจ

กระดิ่งทลายวิญญาณนั้นประกายแรงขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ที่นี่มีสมบัติอะไรเหรอ? รีบพาข้าไปเร็ว”

“ฟ่อๆๆ……”

งูเก้าหัวเลื้อยตัวม้วนกู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนเข้ามา และพาพวกเขาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

มันเลื้อยเร็วมาก กู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็นั่งอยู่บนตัวของงูเก้าหัวแล้ว

ข้างหูมีเสียงลมพัดไปเรื่อยๆ พัดจนพวกเขาลืมตาไม่ขึ้น กู้ชูหน่วนกล้ารับประกันเลยว่า ความเร็วนี้ต้องเหยียบคันเร่งร้อยกว่าสองร้อยแน่

“ฟ่อ……”

งูเก้าหัวเลื้อยมากว่าครึ่งชั่วโมง ก็มาหยุดอยู่บนภูเขาหิมะ

ด้านนอกมีแดดส่องจ้า ผืนหญ้าเขียวขจี ดอกไม้เบ่งบาน ที่นี่กลับหนาวเหน็บ ผลึกเกล็ดหิมะปลิวว่อน ผืนดินขาวโพลนไปหมด หนาวเหน็บจนทำเอาพวกเขาตัวสั่นเทา

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่า ตัวเองทะลุมิติจากฤดูร้อนมาฤดูหนาว

“ฟ่อๆๆ……”

หลังจากที่งูเก้าหัวปล่อยตัวพวกเขาลงแล้ว หัวใหญ่ยักษ์ของงูเป็นเหมือนจอบที่ขุดพื้นหิมะไม่หยุด ทำงานอย่างขยันขันแข็งอย่างกับตัวลิ่น

หิมะถูกขุดออกมาเรื่อยๆ ตัวของมันทั้งใหญ่ทั้งอ้วนแทบจะมุดเข้าไปแล้วด้วยซ้ำ

เซียวอวี่เซวียนหัวเราะทั้งน้ำตา “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นงูก็ชอบเล่นหิมะด้วย”

“นิสัยของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร่าเริง”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์?”

“นี่ไง เก้าหัว ก็ต้องเรียกว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์น่ะสิ”

ร่างกายยาวกว่าร้อยเมตร มันมุดลงไปกว่าเจ็ดสิบเมตร กู้ชูหน่วนสงสัยอย่างหนักว่า มันตกลงไปในหลุมหิมะจนขึ้นมาไม่ได้หรือเปล่า

ได้ยินเสียงโครมดังขึ้น หิมะระเบิดออก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์บิดหางที่อวบอ้วนของมันถอยออกมาเรื่อยๆ ออกมาจากพิ้นหิน ในปากก็คาบผลึกออกมา

ผลึกนั้นเปล่งประกายด้วยแสงหลากสี และถึงแม้จะอยู่ห่างไกลจากมัน ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกผ่อนคลายทั้งร่างกาย และความกระปรี้ประเปร่า

“เป็นพลังที่เอ่อล้นจริงๆ คุณพระ ผลึกหลากสีนี้เป็นของม้ายูนิคอร์นนี่ และน่าจะมีอายุเป็นหมื่นปีแล้วด้วย ยัยขี้เหร่ นี่เป็นสมบัติล้ำค่าที่กำหนดราคาไม่ได้เชียวนะ”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลี้อยเข้ามา แล้วยื่นผลึกเก้าอันให้กู้ชูหน่วน กะพริบตาใสแจ๋วของมัน เหมือนกำลังรอนางชื่นชมอยู่

เซียวอวี่เซวียนยื่นมือออกไป อยากจะดูผลึก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โมโห มองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ

เซียวอวี่เซวียนรีบถอยออกมา เขากล้ารับประกันเลยว่า ถ้าเขาหยิบผลึกขึ้นมาเมื่อไหร่ งูเก้าหัวตัวนี้ต้องกินเขาทั้งเป็นแน่

“เจ้าลำเอียงไปไหม ข้าเทียบกับยัยขี้เหร่ไม่ได้ตรงไหนกัน”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เข้าใจคำพูดของคน มันกระดิกหางขึ้น เชิดหัวของมันขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เหมือนกำลังบอกว่าตั้งแต่หัวจรดเท้าจนถึงด้านในและด้านนอกของเขาเทียบกับกู้ชูหน่วนไม่ได้เลย ทำเอาเซียวอวี่เซวียนโกรธจนอยากเดินออกไป

กู้ชูหน่วนรับผลึกหลากสีมา กระตุกยิ้มขึ้นมาอ่อนๆ

นี่เป็นของดีเลยนะ กำผลึกเก้าอันไว้ นางรู้สึกเหมือนตัวเองทะลุถึงขั้นที่สามได้แล้ว