อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 302

“เจ้าไปก่อน” กู้ชูหน่วนผลักเซียวอวี่เซวียนออกไป ต่อมาก็พลิกมือขวาออก เข็มพิษเป็นเหมือนห่าฝนที่พุ่งกระหน่ำไปยังงู

ผิวหนังของงูตัวนั้นแข็งแกร่งมาก เข็มหลายสิบเล่มยิงไปที่ตัวของมัน เหมือนยิงไปบนเครื่องมือโลหะ มีเสียงติ๊งๆๆร่วงลงมาอย่างพร้อมเพรียงกัน และยังยิงไม่เข้าสักเล่ม

“ฟ่อ……”

งูไม่กลัวสงหวง มันอ้าปากพ่นไฟออกมา

อุณหภูมิของไฟสูงมาก พวกเขาอยู่ห่างจากไฟมาก แต่กลับร้อนผ่าวด้วยไฟที่มันพ่นออกมา

กู้ชูหน่วนแทบคลั่ง “ให้ตายสิ นี่มันมังกรพ่นไฟหรืองูพ่นไฟกันแน่ ทำไมถึงพ่นไฟออกมาได้?”

“ยัยขี้เหร่ ไฟของมันมีพิษ ถ้าโดนเข้าอาจจะถูกพิษของมันกัดกร่อนจนตายได้”

เสียงเปิดพัดพรึ่บของเซียวอวี่เซวียนดังขึ้น กดเปิดกลไก พัดเซวียนกู่กลายเป็นอาวุธทันที ฟาดไปยังหัวของงูพร้อมด้วยกำลังภายในของเซียวอวี่เซวียน

งูพ่นไฟออกมาอีกครั้ง พัดเซวียนกู่ถูกกระแทกจนกระเด็นออกไปไกล ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวอวี่เซวียนหูตาไว หลบได้ทันเวลา เกรงว่าคงจะถูกพัดของตัวเองฆ่าเสียก่อน

โจมตีสองสามครั้งทำให้งูโมโหจัด งูตั้งตัวขึ้นมาฉกลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายฟ้าแลบ อยากจะเขมือบพวกเขาสองคนเข้าไปทีเดียว

กู้ชูหน่วนเอาลูกเหล็กขนาดใหญ่ออกมาจากแหวนมิติ โยนเข้าไปในปากของงู

รอบๆลูกเหล็กอาบไปด้วยยาพิษ งูไม่ได้โง่ จะกินลงไปได้ยังไง มันคายออกไปอย่างรวดเร็ว แต่รอบลูกเหล็กเต็มไปด้วยเข็มพิษ งูก็ยังถูกเข็มพิษพวกนั้นแทงอยู่ดี

“ฟ่อ……”

พิษในเข็มพิษรุนแรงมาก แค่เฉียดโดนผิวเล็กน้อย พิษก็ไหลเข้าสู่ทั่วร่างกาย

งูร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างกายกระตุกอย่างปวดร้าว ต่อมาก็เป็นเหมือนหมาป่าหิวโหยที่เสียสติ แล้วพุ่งเข้าหากู้ชูหน่วนอย่างรุนแรง

กู้ชูหน่วนเอาอาวุธลับออกมา แต่ก็ยังไม่ได้ผลกับงูสองหัวอยู่ดี

เห็นงูพุ่งเข้ามาอีกครั้ง เซียวอวี่เซวียนสองมือประกบกัน รวบรวมกำลังภายในทั้งหมดโจมตีไปยังงู

งูไม่เป็นอะไรเลย แต่เขากลับถูกงูกระแทกจนกระเด็นไปไกล เจ็บจนเขาร้องเฮือกออกมา

เซียวอวี่เซวียนลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน นางเข้าไปต่อสู้กับงูสองหัวด้วยมือเปล่า

เขาเห็นแล้วก็ทั้งอึ้งทั้งตกใจทั้งกลัว

งูยักษ์ตัวนี้น่าจะมียี่สิบกว่าเมตรได้ ทั้งเร็วและแรง โจมตีรุนแรงอีกด้วย ถึงแม้จะเป็นยอดฝีมือระดับสอง ก็ยากที่จะชนะได้ นางทะลุชีพจรยุทธ์แค่ขั้นที่สอง จะต่อกรกับงูยักษ์ได้ยังไงกัน

ที่ทำให้เขาแปลกใจคือ กู้ชูหน่วนดูอ่อนแอ แต่กลับแรงเยอะมาก หัวของงูสองหัว ถูกนางรัดเอาไว้แน่น

งูพยายามดิ้นรน อยากเขมือบก็เขมือบไม่ได้ อยากสะบัดก็สะบัดไม่ออก ส่ายไปมากลางอากาศ กู้ชูหน่วนต่อยแรงๆไปหลายที งูที่แทงไม่เข้า กลับถูกนางชกจนเลือดอาบ ไม่รู้ว่านางเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันแน่

“นิ่งอยู่ทำไมกัน ยังไม่รีบเข้ามาช่วยอีก”

เซียวอวี่เซวียนรู้สึกตัวขึ้นมา ใช้พัดเซวียนกู่สร้างตารางก้าวช่องขึ้นมา แล้วดึงดอกไม้มาหลายดอก กระแทกไปยังงูพร้อมด้วยกำลังทั้งหมด

“โครม……”

งูแค่ตัวสั่นเล็กน้อย ไม่ได้บาดเจ็บมากเท่าไหร่นัก

เซียวอวี่เซวียนแอบสบถในใจ

ยังไงเขาก็เป็นถึงยอดฝีมือขั้นที่เจ็ด กู้ชูหน่วนก็มีแค่สองขั้น แต่เขากลับเทียบกับกู้ชูหน่วนไม่ได้ด้วยซ้ำ

กู้ชูหน่วนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เซียวอวี่เซวียนเลิกแขนเสื้อขึ้น และใช้การต่อสู้แบบนาง ชกไปยังงูอย่างรุนแรง

ซี๊ด……

เซียวอวี่เซวียนเจ็บจนน้ำตาแทบทะลัก

เจ็บ……

เจ็บมือจริงๆ

นี่มันชกงูที่ไหนกัน ชกเหล็กด้วยมือเปล่าต่างหากล่ะ

เซียวอวี่เซวียนถูกหางงูฟาดเข้าให้

กู้ชูหน่วนก็ถูกงูยักษ์กระแทก

วิถีการต่อสู้ต่อกรกับสัตว์ร้ายระดับสอง แถมความสามารถยังห่างกันมาก จึงกินแรงพวกเขาไปมากทีเดียว

กู้ชูหน่วนปาดเลือดที่มุมปากออก กดอวัยวะในร่างกายที่กำลังพลุ่งพล่าน

นางรู้ดีว่า ถ้าวันนี้ไม่จัดการงูตัวนี้ให้ได้ อย่าว่าแต่ผลึกเกล็ดหิมะพันปีเลย เกรงว่าพวกเขาคงต้องจบชีวิตลงที่นี่แล้วล่ะ

ถึงแม้ถ้ำจะกว้างมาก แต่ร่างกายของงูของใหญ่มาก กู้ชูหน่วนใช้วิชาตัวเบา หลบซ้ายทีขวาที พยายามทำให้งูเหนื่อย

ต่อสู้กันหลายนัด กู้ชูหน่วนเห็นว่าที่เดียวที่ค่อนข้างอ่อนแอของมันคือส่วนท้อง พลิกฝ่ามือออก มีดสั่นก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือทันที

กู้ชูหน่วนหาโอกาสอยากกรีดท้องของมัน กรีดอวัยวะด้านในของมันออกมาให้หมด และจบชีวิตของมัน

แต่นางไม่คิดเลยว่า ทันใดนั้นในถ้ำลึกก็มีสัตว์ตัวใหญ่ยักษ์อ้าปากขึ้น เพียงแค่คำเดียวเท่านั้น ก็เขมือบสัตว์ร้ายระดับสองที่ยาวกว่ายี่สิบเมตรเข้าไปในคำเดียว

กู้ชูหน่วนตกตะลึง รีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

แต่กลับเห็นสัตว์ตัวใหญ่เท่าภูเขานั้น ก็เป็นงูตัวใหญ่เหมือนกัน แถมเป็นงูเก้าหัวอีก และร่างกายมีความยาวมากถึงร้อยกว่าเมตร ร่างกายของงูอวบอ้วน ใหญ่เท่ากะละมังล้างหน้าเลยก็ว่าได้

พริบตาเดียว งูยักษ์สองหัวที่ทรงอำนาจก็ถูกกินจนไม่เหลือเศษซากเลยด้วยซ้ำ

สีหน้าของเซียวอวี่เซวียนมืดมนลง เขาขวางตรงหน้ากู้ชูหน่วนไว้ แล้วพูดเสียงเข้มว่า “นี่เป็นสัตว์ร้ายขั้นสูงสุดระดับสี่ ถึงแม้พวกเราสองคนจะร่วมมือกัน ก็ไม่พอให้มันกินด้วยซ้ำ เจ้ารีบออกไปเร็วเข้า”

“ขั้นสูงสุดระดับสี่? เป็นครั้งแรกที่เห็นสัตว์ร้ายขั้นสูงขนาดนี้ แต่เจ้ารู้สึกว่า ไก่อ่อนที่เพิ่งทะลุชีพจรยุทธ์ขั้นสองอย่างข้า จะวิ่งหนีมันได้เหรอ?”

เซียวอวี่เซวียนเข้าใจ

ถึงแม้กู้ชูหน่วนจะใช้แรงทั้งหมดที่มี ก็ไม่อาจหนีออกจากถ้ำนี้ได้แน่นอน ถ้ำนี้ยาวมาก และกระดิ่งทลายวิญญาณก็ชี้นำมาที่นี่ นางไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปแน่นอน

ในตอนที่กู้ชูหน่วนกับเซียวอวี่เซวียนกำลังคิดหาวิธีแก้ไขวิกฤตนั้น ในสมองของนางก็มีความทรงจำมากมายพลุ่งพล่านเข้ามา

นั่นเป็นงูเก้าหัวตัวเล็ก เป็นงูที่นางทำคลอดเองและเลี้ยงจนโต ตัวติดหนึบกับนางตั้งแต่เด็ก เพราะมันโตเร็วมาก แถมตัวใหญ่มากด้วย สุดท้ายนางจึงต้องมาปล่อยไว้ในภูเขาสืบมังกร มาปกป้องสิ่งของบางอย่าง

ส่วนปกป้องอะไรนั้น นางก็ลืมแล้วเหมือนกัน จำได้แค่ว่างูเก้าหัวตัวเล็กชอบกินเนื้อ

“ฟ่อๆๆ……”

งูเก้าหัวตั้งตระหง่านตัวตรงอย่างภาคภูมิใจ กะพริบตาปริบๆ ร่างกายใหญ่ยักษ์เลื้อยเข้ามาหากู้ชูหน่วน

เซียวอวี่เซวียนชักดาบออกมา เพิ่มกำลังถึงขีดสุด จนอยากจะทะลุการควบคุมของร่างกาย สู้กับงูเก้าหัวให้ตายกันไปข้าง

กู้ชูหน่วนกลับแสยะยิ้ม แล้วพูดหยอกว่า “หมุนตัวสิ ดูหน่อยว่าน้ำหนักเพิ่มเท่าไหร่”

“ฟ่อๆๆ……”

งูยักษ์กลับกระโดดขึ้น ร่างกายใหญ่ยักษ์หมุนไม่หยุด เหมือนกำลังแสดงให้ดูว่าตัวเองไม่ได้อ้วนขึ้นเลย

แต่ทว่า ร่างกายของมันอ้วนจนไม่กล้าชม

“ลงมา ข้าดูจนเมื่อยคอไปหมดแล้ว”

งูรีบลงมาทันที เหมือนฟังคำพูดของคนออก

เซียวอวี่เซวียนพูดตะกุกตะกัก

“เจ้าเจ้าเจ้าเจ้า……คำพูดของเจ้า ทำไมมันถึงฟังออก ยัยขี้เหร่ เจ้าเป็นใครกันแน่?”

“ข้าก็คือข้า ยังจะเป็นใครได้อีก งูตัวนี้น่ารักจะตายไป มีอะไรให้กลัวกัน เข้ามานี่ ให้ข้าจับหน่อย”

งูเลื้อยเข้ามาอย่างเชื่อฟัง ก้มหัวลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน หลับตาลงอย่างเพลิดเพลิน รอกู้ชูหน่วนลูบหัวมัน