อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 301

มู่หยงเฉินกับตงฟางเจ๋อตกตะลึง เสือดาวเยอะมาก แถมยังเป็นสัตว์ร้ายระดับหนึ่งด้วย ทำไมภูเขาสืบมังกรถึงมีสัตว์ร้ายเยอะขนาดนี้กัน?

ข้างหน้าเป็นหน้าผา กู้ชูหน่วนกล้ากระโดดลงไป พวกเขาไม่กล้ากระโดดหรอกนะ ทั้งสองมองหาโอกาสแล้วรีบวิ่งไปยังทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

พวกเขาวิ่งเร็วมาก แต่เสือดาววิ่งเร็วกว่า และที่ซวยไปกว่านั้นก็คือ ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ก็มีเสือดาววิ่งมาเหมือนกัน สีหน้ามู่หยงเฉินเปลี่ยนไป เขารีบผลักตงฟางเจ๋อออกไปโดยจิตใต้สำนึก ตัวเองก็วิ่งไปทางทิศอื่นแทน

สงสารตงฟางเจ๋อที่ถูกมู่หยงเฉินผลักแบบนี้ อยากจะวิ่งหนีก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาถูกสัตว์ร้ายพวกนั้นดึงทึ้งร่างกายและฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ

“โครม……”

ฝูงเสือดาวหันไปวิ่งไล่มู่หยงเฉิน พื้นดินเหมือนสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว

ณ หน้าผ่าด้านล่างครึ่งภูเขา

กู้ชูหน่วนมือข้างหนึ่งจับเถาวัลย์ไว้ อีกข้างก็โอบเอวของเซี่ยวอวี่เซวียนไว้ มองดูด้านบนทะเลหมอกด้วยแววตาที่เย็นชา นัยน์ตานั้นประกายไปด้วยความเยือกเย็นและเย็นชา

หัวใจของเซียวอวี่เซวียนเต้นตึกตักจนแทบจะกระเด็นออกมา

ยอดฝีมือระดับหนึ่ง ต้องมาตายด้วยการถูกสัตว์ร้ายกัดกินอย่างง่ายดาย……

สถานการณ์ของมู่หยงเฉิน เกรงว่าคงจะไม่ดีเหมือนกัน

เป็นกลยุทธ์ยืมดาบฆ่าคนที่สุดยอดจริงๆ

“ยัยขี้เหร่ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าด้านล่างหน้าผามีเถาวัลย์ให้จับ แล้วรู้ได้ยังไงว่าจะมีสัตว์ร้ายพุ่งเข้ามามากมายขนาดนี้? เจ้าเคยมาที่นี่หรือไง?”

กู้ชูหน่วนส่ายหัวที่ปวดร้าว

นางก็สงสัยว่า เจ้าของร่างเดิมเป็นคุณหนูสามที่ไม่ได้รับการโปรดปรานในจวนเฉิงเซี่ยง แต่ในสมองของนางไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่อย่างบอกไม่ถูก

เหมือนว่า……นางเคยมาที่นี่จริงๆ……

“ก็แค่การเดิมพันเท่านั้น ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าจะมีเถาวัลย์กับสัตว์ร้าย นี่ไง พวกเราเดิมพันถูกแล้วไง?”

“การเดิมพันงั้นเหรอ? เจ้านี่มันบ้าไปแล้วหรือไง ถ้าเดิมพันแพ้ขึ้นมาจะทำยังไง?”

“แพ้ก็ยังมีชายหนุ่มรูปงามขึ้นสวรรค์ไปกับข้า ข้าไม่เสียเปรียบสักหน่อย”

“……” ขึ้นสวรรค์อะไรกัน นางเจ้าชู้ขนาดนี้ ตกนรกน่ะสิไม่ว่า

แต่กลับเห็นกู้ชูหน่วนใช้แรงโอบเขาเข้ามาแล้วยกขึ้นไปบนยอดหน้าผาได้อย่างง่ายดาย

เซียวอวี่เซียวตะลึง

“เจ้าทะลุชีพจรยุทธ์ได้แล้วเหรอ? แถมยังทะลุถึงขั้นที่สองด้วย ยัยขี้เหร่ เจ้ายังมีเรื่องมากอะไรปิดบังข้าอีก?”

“เพิ่งทะลุได้เมื่อกี้ กำลังภายในยังควบคุมไม่ได้ ไปกันเถอะ พวกเราไปทางนี้กัน”

หุบเขาคดเคี้ยว สูงชันและลึก ภูเขาทั้งสองข้างเป็นเหมือนดาบที่สร้างขึ้นสูงตระหง่านในหมู่ก้อนเมฆ

พวกเขาเดินไปตามที่กระดิ่งทลายวิญญาณชี้นำ เดินอ้อมอยู่ในหุบเขาเป็นชั่วโมงกว่าก็ยังไม่ถึงที่หมาย

เซียวอวี่เซวียนปาดเหงื่อ แล้วถามว่า “กระดิ่งทลายวิญญาณนี่วิเศษจริงเหรอ? ทำไมเดินมานานขนาดนี้แล้ว ยังไม่เห็นสมบัติสักกะชิ้นเลย”

“ใครว่าไม่มีสมบัติกันล่ะ ดูนั่นสิ มีผลึกเกล็ดหิมะอยู่นั่นไง”

เซียวอวี่เซวียนเงยหน้ามองขึ้นไป อดไม่ได้ตื่นเต้นขึ้นมา “ผลึกเกล็ดหิมะใหญ่จังเลย น่าจะมีอย่างน้อยพักปีได้เลย นี่เป็นวัสดุหลอมอาวุธชั้นดีเลยนะ ข้าจะเอาไป”

“ช้าก่อน ตรงนั้นมีงูสองหัวนอนอยู่” กู้ชูหน่วนดึงตัวเขาไว้ แล้วชี้ไปยังทางขวาเงียบๆ

เซียวอวี่เซวียนตกใจรีบถอยหลังกลับมา มัวแต่สนใจผลึกเกล็ดหิมะ จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ายังมีงูสองหัวนอนอยู่ตรงนั้น

“ยัยขี้เหร่ นี่เหมือนจะไม่ใช่งูธรรมดาเลยนะ นี่เป็นถึงราชางูสองหัวระดับสอง มีการโจมตีที่รุนแรงมากด้วย”

กู้ชูหน่วนหรี่ตา

อย่าว่าแต่ระดับสองเลย ถึงจะเป็นถึงสามหรือสี่ นางก็จะต้องเอาผลึกเกล็ดหิมะพันปีมาให้ได้

และ……