อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 310

เย่จิ่งหานตกตะลึงที่กำลังภายในของตัวเองหายไป ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่ากังฟูของเขาคงได้ไร้ประโยชน์แล้ว

ในตอนที่เขาคิดว่าจะทำยังไงดี ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็หยุดดูดกำลังภายในของเขาสักที ใบหน้าขมวดยู่ยี่นั้นก็ผ่อนคลายลงมา

เย่จิ่งหานเลือดพลุ่งพล่านขึ้นมา เลือดพิษพุ่งออกมาจากปาก

ถึงแม้จะมีการรักษาจากกู้ชูหน่วน พิษของเขาก็หายขึ้นเยอะมาก แต่ก็ยังต้องใช้กำลังภายในกดทับไว้

แต่ตอนนี้เสียกำลังภายในไปกะทันหัน พิษของเขาเป็นเหมือนน้ำเดือด ที่พร้อมจะพุ่งออกมาเสมอ

เย่จิ่งหานหมุนเวียนลมปราณ พยายามควบคุมพิษในร่างกายตัวเอง

กู้ชูหน่วนตื่นขึ้นมาช้าๆ พึมพำอย่างสบายตัว ลืมตาขึ้นก็เห็นเย่จิ่งหานนั่งอยู่ข้างเตียงของนาง

นางตกใจจนลุกขึ้นนั่ง ซ่อนผลึกเกล็ดหิมะหมื่นปีของตัวเองไว้

“ถึงแม้พวกเราจะเป็นสามีภรรยา แต่ก็ต้องแบ่งกันให้ชัดเจน ผลึกเกล็ดหิมะพวกนี้ข้าลำบากมากกว่าจะหาเจอ เจ้าจะแย่งไปไม่ได้นะ”

เย่จิ่งหานอยากกลอกตาขึ้นบนจริงๆ

ถ้าเขาคิดจะแย่งจริงๆ เมื่อกี้ก็แย่งไปแล้วล่ะ ยังต้องรอถึงตอนนี้ไหม

กู้ชูหน่วนก็ถึงเห็นว่า สีหน้าของเย่จิ่งหานซีดเซียว ลมปราณไม่พอ ร่างกายอ่อนแออย่างมาก

นางจับข้อมือของเขา อยากวัดชีพจรให้เขา แต่กลับถูกเย่จิ่งหานสะบัดออกไปเสียก่อน

กู้ชูหน่วนจับมือเขาไว้แน่น แล้ววัดชีพจรต่อไป

เพิ่งวัดชีพจรได้ไม่นาน สีหน้ากู้ชูหน่วนก็แย่ลงทันที

“พิษในร่างกายเจ้ากำเริบแล้ว และกำลังภายในของเจ้าลดลงไปครึ่งหนึ่ง เจอศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเหรอ?”

เย่จิ่งหานชักมือตัวเองกลับมา นี่ก็แค่ชักมือตัวเองกลับมา ตอนนี้กลับเหนื่อยมากสำหรับเขา

ศัตรูแบบไหนกันนะ ที่ดูดกำลังภายในของเขาไปได้มากขนาดนี้?

ผู้หญิงคนนี้ เอาเปรียบเขาเสร็จแล้ว ยังไม่ทำหน้าใสซื่ออีก

“นอนลง ข้าจะช่วยเจ้าฝังเข็มควบคุมพิษในร่างกายเจ้า”

“ไม่จำเป็น” เย่จิ่งหานดันรถเข็น อยากออกไปจากที่นี่ แต่ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนกลับเข้ามาจับตัวเขาไว้แล้วกดนอนลงบนเตียง

นี่เป็นท่าทีค่อนข้างใกล้ชิดกันมาก

เย่จิ่งหานอยู่ข้างล่าง กู้ชูหน่วนบนอยู่ข้างบน

มองจากภายนอกแล้ว ก็คือกู้ชูหน่วนคร่อมตัวเย่จิ่งหานอยู่

ภาพเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกลอยขึ้นมาในสมองของเย่จิ่งหาน เขาโมโหอยากตบกู้ชูหน่วนออกไป แต่กลับว่าจะทำร้ายเด็กในท้องของนาง

ดันกู้ชูหน่วนออกไป แต่กลับดันไม่ออก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังภายในที่หายไปในทีเดียว หรือเพราะอาการพิษที่กำเริบขึ้น หรือเป็นเพราะกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งขึ้น จึงต้องกัดฟันกรอดพูดว่า “กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้า ออกไปเดี๋ยวนี้ เลยนะไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้าตายทรมาน”

กู้ชูหน่วนแสยะยิ้ม นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้จมูกของเย่จิ่งหาน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กดี ถ้าแค่อยากฝังเข็มให้เจ้าเฉยๆ ไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”

ท่าทางสนิทใกล้ชิด พร้อมกับคำพูดของนาง ทำเอาเย่จิ่งหานอึดอัดมาก แต่เขากลับไม่อยากผลักกู้ชูหน่วนออกไป แค่เบือนหน้าหนีออกไป ปากแข็งพูดว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรข้าได้”

“ไม่ได้อยู่แล้ว ท่านอ๋องของเราเป็นถึงเทพสงครามแห่งแคว้นเย่ ไม่เคยแพ้ ชนะทุกครั้งที่สู้รบ พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝน แถมยังมีวิชาการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง หล่อเหลามาดเท่ ใครจะทำอะไรเจ้าได้ ข้าก็แค่เป็นห่วงร่างกายเจ้าเฉยๆ”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว จิตใจของเย่จิ่งหานก็ว้าวุ่นมาก

ใบหน้ามืดมนของเขาหายไปในทันที ที่เข้ามาแทนที่คือความดีใจที่เห็นได้ยาก

“จะฝังเข็มยังไง?”

“ถอดเสือออก หมอย่อมมีวิธีการอยู่แล้ว และขาดรับรองได้ว่าครั้งนี้ต้องจัดการพิษอย่างหนึ่งในร่างกายของเจ้าได้แน่นอน”

เย่จิ่งหานไม่อยากทำมากๆ

เขาไม่ชอบถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้อื่น โดยเฉพาะต่อหน้ากู้ชูหน่วน เลยนะนี่ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม

นอกเสียว่ากู้ชูหน่วนจะถอดด้วย หรือว่าเขาได้อยู่เหนือกว่า

“งูเล็กนั้นดูอยู่นะ” เย่จิ่งหานอยากหาข้ออ้าง โยนความผิดให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แลบลิ้น ทำเสียงฟ่อๆ

รังแกงูหรือไง?

มันชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบผู้ชาย

กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน “มันก็แค่งูตัวเดียวเอง จะเข้าใจอะไร ขนาดงูเจ้ายังป้องกัน หรือกลัวมันจะกัด ‘ลูกชาย’ ของเจ้า”