อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 340

นอกจากหัวหน้ากองธงกล้วยไม้และคนอื่นๆแล้ว จิตใจของพวกเย่จิ่งหานล้วนกระวนกระวายขึ้นมากันหมด

เย่จิ่งหานต่อสู้ดิ้นรนไม่หยุด อยากทำลายกุญแจมือ ไปค้นหากู้ชูหน่วนด้วยตัวเอง

เขาไม่กล้าจินตนาการจริงๆว่า กู้ชูหน่วนประสบกับเรื่องราวอะไรกันแน่ ถึงได้เปล่งเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาดั่งใจจะขาดเช่นนั้นออกมา

เจ้าสำนักชิงตื่นตระหนกยิ่งกว่า ร่างกายของเขาสั่นเทาไม่หยุด ความเร็วใต้เท้าก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ

อาหน่วน…….

เจ้าจะเกิดเรื่องไม่ได้

จะต้องรอข้า

หากว่าเจ้าตาย ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าไปตลอดทุกภพทุกชาติ

เสียงอันน่าเวทนาดังก้องไม่หยุด เจ้าสำนักชิงมาถึงปากปล่องของภูเขาน้ำเต้าที่กู้ชูหน่วนมาเมื่อครู่ บนปากปล่อง มีรอยกรงเล็บแต่ละรอยที่มังกรยักษ์ทิ้งไว้ กรงเล็บลงลึกเข้าไปในพื้นดิน รอยประทับแต่ละรอยลึกกว่าสิบเมตรเต็มๆ ซึ่งสามารถเห็นได้ว่ากรงเล็บที่ประทับลงไปทุกรอยทรงพลังมากเพียงใด

ชำเลืองดูความระเกะระกะทั้งผืน กับสนามรบอันน่าอนาถที่เหลือไว้หลังจากสงครามใหญ่ของยอดฝีมือที่เยี่ยมที่สุดแห่งยุค

เจ้าสำนักชิงสูดหายใจด้วยความกลัว ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่รางๆ

อาหน่วนเคยพูดว่า บนโลกมีอสูรมังกรระดับเจ็ดทั้งหมดสองตัว ตัวหนึ่งเป็นมังกรน้ำ อยู่ในสถานที่หนาวเย็นเป็นที่สุด ขณะที่อาหน่วนกำลังแย่งชิงมุกมังกรเม็ดที่สอง สูญเสียพลังเป็นจำนวนมาก แทบจะเอาชีวิตของตัวเองพ่วงเข้าไปด้วยจึงสังหารได้

ก่อนที่จะสังหารมังกรร้าย นางถึงได้รู้ว่า ยังมีมังกรระดับเจ็ดอีกตัวหนึ่ง และอยู่ในสถานที่ร้อนเป็นที่สุด

สถานที่ร้อนเป็นที่สุด มีกรงเล็บมังกรอีก…….

หรือว่า……

มังกรไฟอีกตัวหนึ่งอยู่ที่นี่?

เจ้าสำนักชิงเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า

มังกรไฟสัตว์อสูรระดับเจ็ด………

ช่วงที่อาหน่วนอยู่ขั้นสูงสุดก็ไม่แน่ว่าจะสู้ได้ ตอนนี้พลังของนางก็ถูกตัวเองปิดผนึกไว้ทั้งหมด จะสามารถสู้ได้อย่างไร?

เจ้าสำนักชิงแทบจะไม่กล้าคิดต่อไป

ดวงตาอันลึกล้ำของเขาชำเลืองไปทางหินหลอมเหลวร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ไกลๆ มือสองข้างกำแน่นแล้วแน่อีกไม่หยุด

ไม่ต้องพูดว่ามันเป็นมังกรปีศาจระดับเจ็ด แม้จะเป็นระดับคน ระดับดิน ถึงกระทั่งระดับฟ้า แม้ว่าจะพ่วงชีวิตเขาเข้าไป ก็จำเป็นต้องสืบหาผลที่แท้จริงให้ได้ พาอาหน่วนออกมาอย่างปลอดภัย

เขากุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด

เมื่อครู่โดนมังกรไฟระดับเจ็ดทำให้อวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บ หากไม่รีบปรับลมปราณ กลัวเพียงแค่จะสูญสิ้นพลังเป็นอย่างมาก

เจ้าสำนักชิงเดินไปยังสถานที่แห่งความตายโดยปราศจากความกลัว ดวงตาอันเยือกเย็นนั้นนอกจากความเด็ดเดี่ยว กลับไม่มีความหวาดกลัวใดๆ

ใต้หุบเหว

หลังจากที่กู้ชูหน่วนแผดเสียงคำรามอย่างใจจะขาดเสียงหนึ่ง ทำให้เวินเส้าหยีถูกสะเทือนออกไปอย่างรุนแรงโดยไม่คาดคิด

"ฟู่ว……."

เวินเส้าหยีกระอักเลือดออกมา ย้อมพื้นผิวแผ่นหินเป็นสีแดง