อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 341

อยู่ดีๆ จะโดนยาได้อย่างไร?

กู้ชูหน่วนพยายามนึกย้อน ฉับพลันนั้น นางโกรธจนตบหน้าขา

เชี้ย……

เมื่อครู่ขณะที่เวินเส้าหยีคว้าก้อนหินแล้วโอบนางไว้นั้น บนกำแพงหินมีดอกรัญจวนขึ้นอยู่มากมาย

ดอกรัญจวนเป็นดอกไม้ปลุกอารมณ์ที่รุนแรงมากชนิดหนึ่ง

เวลานี้ดอกรัญจวนเบ่งบานสะพรั่ง บนกำแพงทุกที่ล้วนเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้

คนทั่วไปเพียงแค่ได้กลิ่นหอมของดอกไม้นั่น ก็จะตกสู่ทะเลแห่งความปรารถนาอันไร้ขอบเขต

และพวกนาง…….ที่อยู่บนกำแพงหินเมื่อครู่ก็สูดดมดอกรัญจวนเข้าไปในปริมาณมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งมือที่เลือดไหลรินของเวินเส้าหยี ยังสัมผัสถูกเกสรของดอกรัญจวนอีก โดนพิษลึกล้ำมากกว่านางซะอีก

กู้ชูหน่วนมีความคิดจะเป็นลมตายแล้ว เพิ่งข้ามเวลามาได้ไม่นาน นางก็โดนยาไปสองครั้งแล้ว และทั้งสองครั้งล้วนเป็นยากระตุ้นอารมณ์รุนแรงเพียงนั้น

"ร้อน……."

เวินเส้าหยีปากแห้งกระหาย ดึงคอเสื้อด้วยความไม่สบายตัว

กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความตระหนก "นี่ ข้าจะบอกเจ้า ชายหญิงแตะเนื้อต้องตัวกันไม่ได้ เจ้าอย่าทำอะไรมั่วซั่ว"

นางหาในแหวนมิติรอบหนึ่ง ยาส่วนใหญ่ก็มีหมด ไม่มีเพียงแค่ยาถอนพิษดอกรัญจวนเท่านั้น

ในความเป็นจริง ดอกรัญจวนไม่มียาถอนพิษที่สามารถแก้พิษได้ นอกจากจะพลอดรักกัน

นางเอายาเม็ดเล็กๆออกมาขวดหนึ่ง อึกอึกกินลงไปสองสามเม็ด ยังคงไร้ผลใดๆ

ภายในร่างกายมีไฟกลุ่มหนึ่งเผาไหม้ไม่หยุด ยิ่งเผายิ่งลุกโชน ยิ่งเผายิ่งแรงขึ้น เผาไหม้โชติช่วงเหมือนไฟไหม้ทุ่งเช่นนั้น

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะเอาหัวพุ่งลงในน้ำ ทำให้ตัวเองได้สติ น่าเสียดาย ในนี้มีเพียงทะเลโลหิต ไม่มีน้ำทะเล

นางมองไปรอบๆ ในนี้นอกจากแผ่นหินก้อนนี้ที่ยื่นออกมาแล้ว ก็ไม่มีทางให้ออกไปสักทาง

กำแพงหินลื่นทั้งสูงทั้งชัน เป็นไปไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปด้วยมือเปล่า ทันทีที่ตกลงไป ศพและกระดูกล้วนไม่เหลือ