อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 342

เวินเส้าหยีไม่กล้าเงยหน้ามองดูกู้ชูหน่วน เขากลัวว่ามองแล้ว ตัวเองจะทนไม่ได้

กลางหน้าผา ร่างกายของกู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยีขดจนเป็นก้อนหนึ่ง ล้วนพยายามอดทนสุดชีวิต

ลมอ่อนๆพัดผ่าน พัดคลื่นความร้อนของหินหลอมเหลวขึ้นมาเป็นชั้นๆ ที่พัดขึ้นมาเป็นลมร้อน ไม่มีความเย็นแม้แต่น้อย

ทรมานเป็นที่สุด เวินเส้าหยีพยายามนั่งสมาธิ ปากท่องพระคัมภีร์ไม่หยุด หวังให้จิตใจสงบและจะเย็นโดยธรรมชาติ

กู้ชูหน่วนทนไม่ไหวแล้วระเบิดคำหยาบออกมาประโยคหนึ่ง "แม่งเอ๊ย เวลานี้ยังท่องพระคัมภีร์อะไรอีก หากว่าพระคัมภีร์ได้ผล แม่หมูก็ขึ้นต้นไม้ได้แล้ว ”

หรือเขาไม่รู้ว่า เขาปิดปากยังจะดีซะกว่า พอเขาเปิดปาก ก็จะเป็นเพียงการกระตุ้นความปรารถนาที่ยากจะฝืนกลั้นของนางเท่านั้น

คิ้วสีหมึกอันงดงามของเวินเส้าหยีขมวดแน่นจนเป็นก้อนเดียว

เขาแทบจะทนไม่ได้แล้ว ความรู้สึกประเภทนี้จะบอกว่าขอชีวิตรอดก็ไม่ได้ ขอความตายก็ไม่สามารถ ไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด

พระคัมภีร์ก็ไม่สามารถทำให้จิตใจอันร้อนรนของเขาดีขึ้นได้สักน้อย

เวินเส้าหยียอมแพ้ไปตรงๆ แต่ยังคงพิงอยู่กับกำแพงหิน ร่างกายขดเป็นก้อนอย่างจนปัญญา

"แม่งเอ๊ย ข้าทนไม่ได้แล้ว"

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจจริงๆ เวินเส้าหยีมีสมาธิมากเกินไป หรือเดิมทีแล้วเขาไม่ใช่ผู้ชายกันแน่

โดนดอกรัญจวนที่แข็งแกร่งขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่ายังจะสามารถทนได้ถึงตอนนี้

นางคิดว่า แม้จะต้องโถมเข้ามา ก็ต้องเป็นเวินเส้าหยีโถมตัวเข้ามาก่อน

จะรู้ได้อย่างไรว่าเขายอมตายก็ไม่กล้าโผเข้ามา

"เจ้า……เจ้าทำอะไร……ชายหญิงแตะเนื้อต้องตัวกันไม่ได้"

เห็นว่ากู้ชูหน่วนเข้ามา เวินเส้าหยีตื่นตระหนกทันที และไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน ร่างกายพลิกไปด้านข้างทีหนึ่ง ห่างออกจากกู้ชูหน่วนไปไกล เว้นระยะห่างกับนางพอควร

"ใต้หน้าผา ไม่ว่าพวกเราจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีคนเห็น ข้าเป็นผู้หญิงยังไม่กลัว เจ้าเป็นผู้ชายจะกลัวอะไร"

ในหัวของเวินเส้าหยีมีเสียงชนิดหนึ่ง โห่ร้องไห้คลอเคลียกับกู้ชูหน่วนอยู่ตลอด แต่อีกเสียง ก็ห้ามปรามอย่างดุเดือด

ร่างกายเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส กำลังภายในถูกดูดไปแปดส่วนในพริบตา เดิมทีก็เป็นเวลาที่เขาอ่อนแอที่สุด และตอนนี้ก็ยังโดนพิษที่รุนแรงอีก ในเวลาอันสั้น แม้แต่กู้ชูหน่วนที่โผเข้ามาเขาก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว ถูกนางโถมให้ล้มลงไปอยู่ด้านล่างโดยตรง