อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 343

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ากู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยีแบกรับคลื่นความร้อนไปมากเพียงใด

พวกเขาทั้งสองคนเหงื่อไหลริน หายใจหอบถี่ ล้วนอยู่ตรงขีดอันตราย

ลมอุ่นๆพัดมา ความตระหนักรู้ของกู้ชูหน่วนและเวินเส้าหยีหย่อนยานโดยสมบูรณ์ และทนไม่ไหวอีกต่อไป เคล้าคลออยู่ด้วยกันโดยที่ไม่รู้ว่าใครถาโถมเข้าหาใคร

แล้วในขณะที่พวกเขากำลังจะไปสู่ขั้นสุดท้าย ยอดหน้าผาเงาร่างสีเขียวที่ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด มือหนึ่งจับเถาวัลย์ที่เตรียมมาล่วงหน้า กระโดดลงเหวไปด้วยความรวดเร็ว

สายตาของเจ้าสำนักชิงมองไปรอบๆด้วยความร้อนใจ พยายามค้นหาหญิงสาวผู้นั้นในความทรงจำ

คลื่นหินหลอมเหลวขนาดใหญ่ทะลักขึ้นมาบ่อยๆ ทุกคลื่นขนาดใหญ่นั่นที่ทะลักขึ้นมา ก็เหมือนดั่งเพลิงขนาดใหญ่ในจิตใจ เผาไหม้ร่างกายของเขาไม่หยุดเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หวาดกลัว ดวงตาที่ดึงดันทั้งคู่นั่นค้นหากู้ชูหน่วนไม่พบ ก็สาบานว่าจะไม่ยอมแพ้

ฉับพลันนั้น เขาก็เห็นกู้ชูหน่วนบนแผ่นหินขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมา

จิตใจอันตึงเครียดของเจ้าสำนักชิงก็ผ่อนคลายลง

ไม่ช้า จิตใจของเขาก็กังวลขึ้นมา

เพราะว่าแววตาของนางเลื่อนลอย เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย กำลังทำอะไรกับเวินเส้าหยี

เดือดดาล

ความเดือดดาลดั่งคลื่นซัดสาด

คนยังไม่ถึง ฝ่ามือหนึ่งของเจ้าสำนักชิงก็กวาดเข้าไปอย่างรุนแรงแล้ว

อันตรายใกล้จะมาถึง ความตระหนักรู้ของเวินเส้าหยีฟื้นคืนมามาก เขาดึงเสื้อผ้าบังกู้ชูหน่วนไว้ในเวลาแรก

ช่วงเวลาต่อมาเขาก็ผลักกู้ชูหน่วนออก เลี่ยงไม่ให้พลังของฝ่ามือกระทบนาง

สุดท้ายจึงได้รวบรวมกำลังภายในที่เหลืออยู่น้อยนิดของตัวเองต้านทานพลังฝ่ามืออันดุเดือดนั่น

"ฟู่ว……"

เวินเส้าหยีที่บาดเจ็บสาหัสกระอักเลือดออกมาแล้ว

ยังไม่ได้ตอบสนอง กระบวนท่าสังหารของเจ้าสำนักชิงก็โจมตีเข้ามาติดๆ

"ปึงปึงปึง……"

แม้ว่าทั้งตัวของเจ้าสำนักชิงจะเต็มไปด้วยเลือด และบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน แต่เวินเส้าหยีสูญเสียกำลังภายในไปปริมาณมาก ตอนนี้วิทยายุทธห่างไกลกับเขาจนเทียบไม่ติด และได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อยกว่าเขา

ทั้งยังโดนยาพิษอีก เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย

ประกอบกับเจ้าสำนักชิงอยู่ในอาการโมโห ภายใต้เหตุผลทุกอย่าง เวินเส้าหยีตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แทบจะถูกเจ้าสำนักชิงแขวนแล้วตี

เสียงการต่อสู้ดังขึ้นข้างหู มีเสียงดังสนั่นสะเทือนแก้วหูดังมาบ่อยๆ

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ลืมดวงตาอันไร้เรี่ยวแรงขึ้น

นางไม่มองก็ไม่เป็นไร ทันทีที่มอง ความตระหนักรู้ของนางก็มาสองสามระดับ

เจ้าสำนักชิงที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดดวงตาสองข้างแดงก่ำ ฝ่ามือหนึ่งแล้วอีกฝ่ามือหนึ่งโจมตีเวินเส้าหยี

เวินเส้าหยีผู้น่าสงสารที่ผ่านมาอยู่อย่างสูงศักดิ์ วิทยายุทธสูงส่งแข็งแกร่ง น่าเกรงขามไปทั่วทิศกลับถูกเจ้าสำนักชิงโจมตีจนแทบหมดลม

"หยุด…….หยุดมือ"

ขลุ่ยหยกเขียวกวาดไป แทรกด้วยแรงสังหารที่เดือดพล่าน โบกไปทางเวินเส้าหยี

กู้ชูหน่วนรับรองว่า ขลุ่ยนี้ออกไป เวินเส้าหยีไม่ตายก็บาดเจ็บสาหัส

แทบจะไม่มีความลังเลใด กู้ชูหน่วนขวางหน้าเวินเส้าหยีไว้ตามสถานการณ์ ช่วยเขาขวางกั้นการโจมตีที่ถึงแก่ชีวิตนั้น

เจ้าสำนักชิงตกใจแล้ว

เวินเส้าหยีก็ตกใจเช่นกัน

พริบตาแห่งความเป็นความตาย ม่านตาของเจ้าสำนักชิงหดลง ทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อสลายการโจมตีถึงแก่ชีวิตของขลุ่ยนั่น

“ฟู่ว…….”

เจ้าสำนักชิงถูกกำลังภายในของตัวสะท้อนกลับ กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

“เจ้าสำนักชิง…….”

กู้ชูหน่วนโซซัดโซเซคลานเข้าไปประคองเขา

ดอกรัญจวนของนางยังไม่ได้ถอน เพิ่งจะสัมผัสร่างกายของเจ้าสำนักชิง สมองก็มีเสียงโห่ร้องนางชนิดหนึ่ง

กู้ชูหน่วนกัดลิ้นตัวเองแตก พยายามแลกสติมาเล็กน้อย

เห็นกู้ชูหน่วน ความโกรธของเจ้าสำนักชิงก็สลายไปเล็กน้อย “เจ้า……โดนยาพิษหรือ?”

“โดน……โดนพิษเข้าแล้ว ดอกรัญจวนที่รุนแรงมาก เจ้ารีบ……รีบไป” นางจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรขึ้นกับเจ้าสำนักชิง ยิ่งไม่อยากให้เขาเห็นฉากที่น่ารังเกียจเช่นนี้ของนาง

เจ้าสำนักชิงไม่ทันได้สนใจปรับลมปราณภายในของตัวเอง วางมือสองข้างไว้ที่หลังของนาง ใช้กำลังภายในของตัวเองสลายพิษอันรุนแรงของดอกรัญจวนไปพลาง

พลางเอ่ยว่า “เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ให้เวินเส้าหยีรอดพ้นวันนี้ไปได้ แม้ว่าจะพ่วงชีวิตตัวเองไปด้วยชีวิตหนึ่ง เขาก็จำเป็นต้องตายอย่างไร้ข้อกังขา”