อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 347

เจ้าสำนักชิงบาดเจ็บสาหัส

นางก็บาดเจ็บสาหัส

เชือกป่านก็ล่อแหลมมาก จุดที่อยู่แม้แต่สถานที่ยืนก็ไม่มี

กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆอยู่ในความเสียเปรียบเป็นที่สุด

“บนตัวของข้ายังมีอาวุธลับ หนอนตัวเล็กตัวหนึ่ง ข้ายังสามารถสู้ได้”

กู้ชูหน่วนตั้งสติ เอาอาวุธลับออกมาจากแหวนมิติ

แต่กลับได้ยินเสียงของเจ้าสำนักชิงสั่นเทาเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงหนักแน่ “ไม่ใช่ตัวเดียว แต่เป็นหลายตัว”

“หลายตัว?”

ทันทีที่กู้ชูหน่วนจ้องมอง ก็อดไม่ได้ที่จะขนหัวลุกชันไปทั้งตัวแล้ว

บนหินนั่นล้วนเป็นงูเหลือมสีขาวสลับดำตัวใหญ่หนาแน่น เพียงแค่สีของพวกมันคล้ายกับหินสุดๆ ประกอบกับแต่ละตัวก็ขดตัวและหลับอยู่ หากว่าไม่ดูดีๆ ก็มองไม่เห็นโดยสิ้นเชิง

งูมากมายขนาดนี้

นางจะฆ่าได้อย่างไร?

ไม่ต้องเอ่ยถึงที่นางได้รับบาดเจ็บในตอนนี้ แม้จะอยู่ในช่วงขั้นสูงสุด ก็ไม่สามารถฆ่างูมากมายขนาดนี้

“เป็นงูไฟระดับสอง ชอบจำศีลในที่ที่อุณหภูมิร้อน แม้จะเป็นเพียงระดับสอง พลังการสังหารไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่พวกมันล้วนเป็นสัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูงและโจมตีเป็นฝูง สามัคคีกันมาก ทันทีที่มีตัวหนึ่งบาดเจ็บ หรือมีตัวหนึ่งเริ่มการโจมตี งูทั้งฝูงก็จะพรั่งพรูออกมาทันที” เจ้าสำนักชิงกล่าวอธิบาย

หนังหัวของกู้ชูหน่วนเกิดอาการชา

“เช่นนั้นตอนนี้จะทำอย่างไร?”

“เจ้าจับข้าให้แน่น ข้าพยายามเร็วขึ้นหน่อยปีนขึ้นไปอีกสองเมตร จุดที่ขึ้นไปอีกสองเมตรมีกำแพงหินนูนออกมา บนก้อนหินนั่นไม่มีงู เจ้าไปหลบก่อน”

“ข้าคิดว่าไม่ต้องแล้ว พวกมันเห็นพวกเราแล้ว อีกทั้งข้ารู้สึกว่าพวกมันน่าจะหิวมานานมาก อดไม่ได้อยากจะล่าพวกเราเป็นอาหารแล้วล่ะ”

เพิ่งจะสิ้นสุดคำพูด ได้ยินเพียงเสียงฟ่อวฟ่อวฟ่อวดังขึ้น งูไฟตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาด้วยท่าทางที่รวดเร็วอย่างฉับพลันดั่งสายฟ้า

งูไฟมีพิษ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่กลัวพิษ แต่หากถูกกัดทั้งร่างก็จะชา และไร้กำลังจะปีนขึ้นไปด้วยเถาวัลย์อีก

กู้ชูหน่วนปล่อยเข็มพิษอันหนึ่งออกไปตามสถานการณ์

งูไฟเปลี่ยนทิศทาง และพุ่งเข้ามากัดต่อ

เข็มพิษของกู้ชูหน่วนเสมือนดั่งดอกสาลี่ในพายุฝน หว่านลอยเต็มฟากฟ้า แต่ละเข็มเร็วแม่นยำและดุดัน

งูไฟถูกยิงโดน ร่วงลงไปในทะเลโลหิต ถูกทะเลโลหิตกลืนกินในพริบตา

เมื่องูไฟตัวอื่นเห็นดังนั้น ทั้งหมดก็พุ่งเข้ามากัด

สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปทันที เอาเข็มพิษออกมาเข็มแล้วเข็มเล่ายิงไปทางพวกมัน

อี้เฉินเฟยก็ดึงออกมาฝ่ามือหนึ่ง ใช้กำลังภายในของตัวเองสะเทือนงูไฟเหล่านั้นไป

“ปังปังปัง......”

มีงูไฟสิบกว่าตัวถูกพวกเขาโจมตีเข้าเป้า ทยอยร่วงลงไปในทะเลโลหิต

ยังมีกลุ่มงูไฟอีกไม่น้อยที่กรูกันเข้ามา พุ่งมากัดพวกเขา

อี้เฉินเฟยและกู้ชูหน่วนจำเป็นต้องต่อสู้กับพวกมันขึ้นมา

และไม่รู้ว่างูไฟเหล่านั้นเริ่มฉลาดแล้วหรือไม่ เห็นว่ารับมือพวกเขาได้ยาก คิดไม่ถึงว่าจะกัดเถาวัลย์ของพวกเขาให้ขาด

“กึก......”

เถาวัลย์เส้นสุดท้ายก็ขาดแล้ว

ระหว่างช่วงเวลาคับขัน อี้เฉินเฟยใช้กำลังภายในที่เหลืออยู่ ออกแรงโยนกู้ชูหน่วนไปที่ก้อนหินที่นูนออกมา

กู้ชูหน่วนสังเกตได้ถึงความคิดของเขา ภายใต้การลงมือของอี้เฉินเฟย พลิกมือเหวี่ยงเขาไปบนกำแพงหิน

ก่อนที่อี้เฉินเฟยจะลอยไปตกที่กำแพงหิน ร่างกายของกู้ชูหน่วนกลับทนไม่ไหวแล้ว ตกลงไปในทะเลโลหิตโดยตรง

“อาหน่วน......”

ม่านตาของอี้เฉินเฟยหดตัว คิดก็ไม่คิด กระโดดลงไปโดยตรง

กู้ชูหน่วนที่ตกลงไปอดไม่ได้ระเบิดคำหยาบออกมา “เจ้าบ้า ข้าเหวี่ยงท่านขึ้นไปบนกำแพงหินด้วยความเหนื่อยยากลำบาก ท่านยังกระโดดตามลงมาทำอะไร รีบไปเกิดใหม่หรือไง?”

อี้เฉินเฟยยิ้มอย่างเศร้าโศก

ใช้รูปปากพูดประโยคหนึ่ง “ขอโทษ”

ในจิตใจของทั้งสองรู้สึกเหน็บหนาว คิดว่าจะต้องตายแน่แล้ว

ข้างหู ก็มีเสียงดังฟ่อวฟ่อวฟ่อวดังมาอีก

ทันใดนั้นร่างที่ตกลงมาก็ถูกรับไว้ ไม่ใช่งูเหลือมระดับสองสีขาวสลับดำ

แต่เป็นงูเหลือมเก้าหัวขนาดใหญ่ลำตัวยาวกว่าร้อยเมตร

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์......”

กู้ชูหน่วนดีใจทันที เหลือบมองเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่หัวอันใหญ่โตทั้งเก้าหัวของมันหันไปแลบลิ้นฟ่อวฟ่อวฟ่อวด้วยความดุดันทางงูไฟระดับสองพวกนั้น

ราวกับว่างูไฟระดับสองทั้งหมดนั่นได้เห็นสุดยอดจอมมารเช่นนั้น แต่ละตัวเลื้อยลงไป ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหัวขึ้น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เปลี่ยนทิศทาง ลอยสูงขึ้นไปในอากาศ คิดไม่ถึงว่าจะพาพวกเขาขึ้นไปที่ยอดหน้าผาแล้ว

กู้ชูหน่วนตีอี้เฉินเฟย “พวกเราขึ้นมาแล้ว”