อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 348

คนข้างกายไม่ได้ตอบสนอง กู้ชูหน่วนหันหน้าไปมองด้วยความสงสัย

กลับเป็นว่าอี้เฉินเฟยหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สีหน้าซีดเผือดจนน่ากลัว

กู้ชูหน่วนตรวจชีพจรของเขา กลับเห็นความชีพจรของเขาอ่อนแอมาก แทบจะว่างเปล่า

ทำให้นางตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือ พลังชีวิตของเขาดูเหมือนจะค่อยๆหายไป และยังมีลมสกปรกในร่างกายที่แพร่กระจายเข้าสู่กระแสเลือดอย่างต่อเนื่องอีก จนถึงไขกระดูก ทำลายความสมดุลในร่างกายของเขา

นี่เป็นบาดแผลที่ร้ายแรงถึงชีวิตเป็นอย่างชนิดหนึ่ง ปล่อยเอาไว้ต่อไป อี้เฉินเฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน

และนี่เป็นอาการของโรคอะไร นางทำการรักษามาหลายปีขนาดนี้ ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่รู้ว่าควรจะรักษาอย่างไร

ตอนนี้เห็นว่าเลือดของเขายังคงไหลออกมา บริเวณที่เผาไหม้ก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กู้ชูหน่วนรีบเอาไข่มุกอุ่นจิตบนตัวออกมา ขับเคลื่อนกำลังภายใน ใช้ไข่มุกอุ่นจิตช่วยเขารักษาบาดแผล แล้วจึงได้ช่วยจัดการพันแผลให้เขา

“ฟ่อวฟ่อว.......”

หัวขนาดใหญ่ของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถูไถอี้เฉินเฟย พิงอยู่บนตัวของเขาเหมือนดั่งอาลัยอาวรณ์เช่นนั้น ดูเหมือนมีความสงสาร เหมือนมีความกังวลใจ

กู้ชูหน่วนเลิกคิ้ว “เจ้ารู้จักอี้เฉินเฟย”

“ฟ่อวฟ่อวฟ่อว......”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เลียนแบบท่าทางของนาง กลอกตาขาว

เขาเป็นคนที่สนิทชิดเชื้อที่สุดของนายหญิง พี่ชายที่เชื่อใจเป็นที่สุด จะไม่รู้จักได้อย่างไร

ที่สำคัญไม่เพียงแค่วิทยายุทธย่ำแย่แล้ว อาการหลงลืมก็ยิ่งรุนแรงขึ้นแล้ว

“เจ้างูใหญ่ตัวนี้ จะต้องมีเรื่องราวเป็นแน่”

กู้ชูหน่วนกล้ารับประกันว่า เจ้าของเดิมและอี้เฉินเฟยจะต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวโยงที่ไม่ชัดเจนอยู่

คงไม่ใช่คู่รักหรอกนะ?

กู้ชูหน่วนตกตะลึงกับความคิดของตัวเอง นางตัวสั่นขนลุก รีบช่วยทำการรักษาให้อี้เฉินเฟยต่อ

“ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังช่วยเย่จิ่งหานถอนพิษอยู่เหรอ? วิ่งมาที่นี่ได้อย่างไร? การถอนพิษของเย่จิ่งหานเป็นอย่างไรบ้าง”

หัวใหญ่ๆทั้งเก้าหัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทยอยหดลงทันที วิ่งออกไปเหมือนหลบหนีเช่นนั้น ราวกับว่าไม่อยากตอบคำถามของกู้ชูหน่วน

“เจ้างูโง่ เจ้ากลับมาหาข้า”

“ฟ่อวฟ่อว......” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องด้วยความน้อยใจ

“เย่จิ่งหานล่ะ”

“ฟ่อวฟ่อว......”

น่าจะถอนพิษได้พอประมาณแล้วสินะ เวลานั้นรับรู้ได้ว่านายหญิงมีอันตราย มันก็จากไปแล้ว ยังจะสนใจเย่จิ่งหานอีกที่ไหนกัน

หากว่าไม่ใช่เพราะนายหญิงเกิดเรื่อง มันก็มีหัวหมูห้าสิบหัวให้กินแล้ว

ภายใต้การเปรียบเทียบทั้งสองสิ่ง ช่วยเหลือนายหญิงก็ยังเหมาะสมยิ่งกว่า

กู้ชูหน่วนทั้งโมโหทั้งจนปัญญา

เจ้างูโง่ตัวนี้ นางรู้ว่า จะต้องทิ้งเย่จิ่งหานไว้ในที่ไกลๆเป็นแน่แล้ว

นางกวาดตามองทะเลเมฆขาวโพลนที่หุบเหวเบื้องล่าง เวินเส้าหยียังอยู่ด้านล่าง จากสภาพในตอนนี้ของเขา หากไม่มีคนช่วยเหลือ ต้องขึ้นมาไม่ได้แน่

กู้ชูหน่วนกำลังคิดจะให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปพาเขาขึ้นมา อี้เฉินเฟยก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมาแล้ว

“เจ้าจะช่วยเขาไม่ได้ แฮ่มแฮ่ม......”

“ได้ ข้าไม่ไปช่วยเขา ท่านบาดเจ็บสาหัสมาก อย่าโมโห ข้าช่วยท่านฝังเข็มรักษาบาดแผลก่อน”

“ไม่ต้อง” ไม่ง่ายที่เขาจะระงับคำสาปโลหิตลงไป เพราะได้เอาเลือดส่วนที่ดีในร่างกายให้นางดื่มไปแล้ว และทันทีที่กำเริบก็ไม่สามารถจัดการได้แล้ว เขาอยากควบคุมไว้ แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะกดคุมลงไปแล้ว

อี้เฉินเฟยพยายามลุกขึ้นนั่ง เขากุมหัวใจตัวเองด้วยความเจ็บปวด บนใบหน้าอันอิ่มเอิบเจ็บปวดจนเส้นเลือดแทบจะระเบิด ร่างกายของเขาก็สั่นเทาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ากำลังทนต่อความทรมานอย่างมหาศาลอยู่

“ในร่างกายของท่านมีโรคอยู่ใช่หรือไม่?”