อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 349

ผมดำทั้งศีรษะกลายเป็นสีขาวดั่งหิมะ?

เขาเพิ่งจะกี่ปี ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?

อี้เฉินเฟยชำเลืองมองดวงตาขาวดำที่แยกกันชัดเจนของนางที่สะท้อนภาพเขาที่ผมขาวทั้งศีรษะ

เลือดทั้งตัวของอี้เฉินเฟยจับตัวกันขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

เขาก้มศีรษะสั่นเทา เป็นดังคาด.......เส้นผมที่ห้อยอยู่ตรงหน้าหน้าอกกลายเป็นสีขาวดุจหิมะ

ผมขาวดุจหิมะ......

พิสูจน์ว่าคำสาปโลหิตกำเริบโดยสมบูรณ์แล้ว.......

เขา.......มีชีวิตรอดได้นานที่สุดเพียงครึ่งปีเท่านั้น........

หลังจากนี้ครึ่งปี ทั้งตัวของเขาก็จะเน่าเปื่อยเหม็นเน่าและตายไป

อี้เฉินเฟยปิดปากตัวเองไว้ ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

มุกมังกรเจ็ดเม็ด.......

ยังมีอีกสามเม็ดที่ยังหาไม่เจอ

ทั้งเผ่าของพวกเขาพยายามทำทุกอย่างเต็มที่ สิ้นเปลืองเวลาและความสามารถไปมากน้อยเพียงใด เสียคนไปกี่รุ่น ถึงจะหามาได้สี่เม็ด

ยังมีอีกสามเม็ด......

ภายในครึ่งปีจะสามารถหาพบได้อย่างไร.......

หามุกมังกรเจ็ดเม็ดไม่ได้ คำสาปโลหิตพวกเขาทั้งเผ่าก็ไม่สามารถแก้ได้

แก้ไม่ได้ ก็มีทางเดียวเท่านั้นที่ไปได้ รอความตาย

กู้ชูหน่วนกึ่งแสร้งพูดด้วยรอยยิ้มที่สงบ “อันที่จริงผมขาวก็น่าดูทีเดียว ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยคิดอยากจะย้อมผมขาว เพียงแต่ไม่กล้ามาตลอด พี่อี้เฉินที่ผมขาวโพลน ก็เพิ่มเสน่ห์ความเป็นชายมากขึ้นอีกสองสามระดับเชียวล่ะ”

อี้เฉินเฟยฝืนบีบยิ้มออกมา “ทำให้เจ้าตกใจแล้วใช่หรือไม่?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ไม่ว่าท่านจะผมขาวหรือดำ ท่านก็เป็นพี่ชายของข้า พี่ชายที่สนิทชิดเชื้อที่สุด”

กู้ชูหน่วนพิงอยู่ในอ้อมอกของเขา ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปวดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก กระทั่งรู้สึกคัดจมูก น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างอดไม่ได้

“หากว่าท่านไม่ชอบผมสีขาว ให้เวลาข้าหน่อย ข้าจะต้องทำให้ท่านกลับสู่สภาพเดิมได้แน่”

“ไม่จำเป็นแล้ว ผมขาว......ก็ดีมาก”

เพียงแค่นางปลอดภัย เพียงแค่คำสาปโลหิตบนตัวของนางสามารถแก้ได้ ทุกอย่างก็คุ้มค่า

“รับปากข้า อย่าไปช่วยเขาได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนตะลึงเล็กน้อย เพิ่งจะดึงสติได้ว่าเขาที่อี้เฉินเฟยพูดถึง ก็คือเวินเส้าหยี

มุมปากของนางขยับ ขณะที่ยังไม่ได้เอ่ยปาก อี้เฉินเฟยก็ไอทีหนึ่ง ไอออกมาเป็นเลือดกองหนึ่ง

กู้ชูหน่วนประคองอี้เฉินเฟยที่ได้รับบาดสาหัสไว้ ตะโกนเรียกด้วยความร้อนใจ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เร็ว พาพวกเราไปที่ราบระหว่างภูเขาทางทิศตะวันตก”

“ฟ่อวฟ่อว.......”

ร่างกายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ลอยขึ้นในอากาศ พาพวกเขามุ่งไปทางราบระหว่างภูเขาทางทิศตะวันตก

ตรงนี้อยู่ใกล้กับเขตแดนของอสูรมังกรระดับเจ็ดมากเกินไป หากว่าถูกมันเห็นเข้า จะต้องตายอย่างไร้ข้อสงสัยเป็นแน่ รักษาอาการบาดเจ็บที่นี่ ไม่ใช่การกระทำที่ฉลาด กู้ชูหน่วนทำได้เพียงพาเขาออกไปก่อน

นั่งบนตัวงู กู้ชูหน่วนมองจากข้างบนลงไปที่ทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้าทั้งผืน

ขณะที่พวกเขาตกหน้าผา ก็ไม่รู้ว่าทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้านี้มีคนตายไปมากน้อยเท่าไหร่ ทุกหัวระแหงเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด บนทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้าสามารถเห็นหลุมขนาดมหึมาหลุมแล้วหลุมเล่าได้ทุกที่บน ก็ไม่รู้ว่าการต่อสู้ของพวกเขา ดุเดือดมากมายแค่ไหนกันแน่

เมื่อเห็นว่ากลุ่มผู้อาวุโสที่ได้รับบาดเจ็บหนักกลุ่มหนึ่งของเผ่าเทียนเฟิ่นกำลังค้นหาผู้ใดสักคนด้วยความร้อนใจอยู่ในที่ราบระหว่างภูเขา ในใจของกู้ชูหน่วนก็อดไม่ค่อยได้ นางลังเลครู่หนึ่ง โยนกระดุมเม็ดหนึ่งลงไป ชี้นำผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่น

กระดุมเม็ดนี้นางดึงออกมาจากบนตัวของเวินเส้าหยีโดยไม่ได้ตั้งใจ และนางก็ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฟิ่นจะหากระดุมเม็ดนี้เจอหรือไม่ ตามกระดุมเม็ดนี้ไปหาเวินเส้าหยีที่อยู่ใต้หน้าผาจนพบ

แต่ในใจของนางบอกนางว่า นางจำเป็นต้องรักษาอี้เฉินเฟยให้หาย ไม่เช่นนั้นนางจะต้องทนทุกข์และโทษตัวเองไปตลอดชีวิต

มังกรยักษ์เก้าหัวพากู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้า ไต่ผาหินด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า เหาะไปด้วยความรวดเร็วและความดุดัน

ร่างกายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ใหญ่เกินไป ที่สามารถเข้ามาในทะเลโลหิตแห่งภูเขาน้ำเต้าทั้งหมดล้วนเป็นยอดฝีมือ หลายๆคนได้เห็นพวกเขาแล้ว

รวมทั้งเย่จิ่งหานด้วย